De antenne in mijn hoofd heeft een naam gekregen. HSP. Haa-Ess-Pee. Een stempel dat ik niet wile en toch heb gekregen. Hoewel ik een vermoeden had dat deze drie letters een klein beetje op mijn lijf geschreven zouden kunnen zijn schrok ik toch. Het komt namelijk anders binnen wanneer een professional het tegen je zegt dan wanneer je je eigen gedachten hierover hebt.

Neerwaarts verdrietig ben ik ervan. Vanwege het stempel. Daarnaast leerde ik dat het mijn natuurlijke reactie is, om verdrietig in een zelfgekozen schulp te kruipen, doordat een HSP-er nou eenmaal zo reageert. Dat was de eerste eyeopener. Het past bij het beeld en dat scheelt. Een beetje. Ontroerd zijn, door slechts enkele klanken muziek. Tranen bij een schilderij. Snotteren bij het ontvangen van een compliment. HSP in een notendop. Het is geen hysterie en het is ook geen overgang. Het is gewóón HSP.

Gewoon vind ik het helemaal niet en vooralsnog kan ik het ook niet als toegevoegde waarde beschouwen, al krijg ik van collega HSP-ers lieve berichtjes met prachtige eigenschappen toebedeeld die er niet om liegen. Vooralsnog kan ik er nog even niets positiefs mee. Geduld moet ik hebben en dat is nou net wat ik niet heb meegekregen, toen ik de reis naar deze wereld maakte. Dat maakt acceptatie lastig.

Gewoon doorgaan met ademhalen. Uiteraard want daarmee stoppen is ook weer zo oneindig. Gewoon doorgaan vind ik alleen wat moeilijk. Onze wereld, maatschappij, is niet geschikt voor mensen die anders denken, voelen en zijn dan het merendeel van de bevolking. Dat maakt dat ik constant schrik van mezelf en dus negatief reageer op mijn pas verworven stempel, al vallen er kwartjes ter grootte van een maandsalaris op zijn plek en is het alsof ik na een jarenlange wereldreis, eindelijk thuiskom.

Ik realiseer me, dat de maatschappij niet voor mij verandert en dat wil ik ook helemaal niet. Wel zal ik mijn weg opnieuw moeten zien te vinden tussen de massa en het lawaai en mezelf moeten leren beschermen tegen schadelijke invloeden van buitenaf. Daarbij zal ik moeten proberen te vertrouwen op mijn innerlijke zendmast en deze niet meer als irritant aanwezig te beschouwen. Per slot van rekening is hij vanaf mijn geboorte meegeleverd en nooit van mijn zijde geweken. Helaas kon ik de signalen van mijn antenne door een interne storing niet goed opvangen, ontstond er ruis op de lijn.

De gebruiksaanwijzing van mijn antenne ontbreekt nog immer. Per dag zal ik dus moeten bekijken hoe ik hem vóór me kan laten werken in plaats van dat hij me stoort. Aangezien ik van nature nieuwsgierig ben aangelegd en van leren houd, eigenschappen die óók bij HSP horen, zal het gerust wel goed komen met mijn antenne. Het moet; eruit slopen is geen optie.

Categorieën: Algemeen

Odette

Overtuigd twijfelaar. Boetseert woordjes tot sprekende beelden.

12 reacties

NicoleS · 30 juni 2016 op 16:03

Mooi geschreven. Rust kun je krijgen via meditatie. Dat is heerlijk. Ik moet het zelf eigenlijk ook meer doen.?sterkte en veel wijsheid toegewenst.

arta · 1 juli 2016 op 08:51

Geweldige titel!

Ik ben geen fan van labeltjes, tenzij ze nódig zijn in een zelfbewustwordingsproces en/of genezing, op welk vlak ook…

Ik hoop dat jouw label je rust brengt, in jouw hoofd.

Mooi onder woorden gebracht.

Bruun · 1 juli 2016 op 10:45

Zo fijn om je ook hier weer te lezen Odette! Je hebt een prachtige schrijfstijl waar ik echt van kan genieten. Ook dit is weer een mooi stuk. Ik hoop dat je innerlijke rust zult vinden nu je ‘bestempeld’ bent, hoe vervelend dat in eerste instantie ook lijkt.

Meralixe · 1 juli 2016 op 11:39

Ach, al die vakjes, voor mij een moeilijk reageren. Wel moedig dat je dit op ’t internet smijt.

Dees · 1 juli 2016 op 14:21

Ik lijd aan FOMO en aan PHPD. Ik lijd niet aan FOMO op het vlak van PHPD, want dat kan ik missen als kiespijn.

Niet om flauw te doen, maar ik vind HSP daarmee een kwestie van overìjverige belabeling. Labels kunnen zeer zinvol zijn voor begrip en het bepalen van een behandeling. Bijvoorbeeld als iemand bipolair is. Of schizofreen. Of autistisch.

Maar wat is de meerwaarde van het label HSP? Medicijnen zijn er niet, een behandeling is er niet en als een van mijn medewerkers zich zou ziekmelden op basis van HSP zou ik daar weinig begrip voor hebben.

Mediteren is dan wel weer een hele goeie. Maar dat geldt ook voor LSP-ers …

    Odette · 5 juli 2016 op 21:04

    De grap is, Dees, dat ik jaren geleden het boek van Elaine Aron kocht en deze heb weggegooid. Omdat het niet “paste”. Inmiddels ben ik erachter dat de wijze waarop Aron HSP benadert me niet past. Pas nu begrijp ik waarom ik zoveel meer moeite had met het verwerken van gebeurtenissen die voor anderen minder ingrijpend verliepen. Ik had het etiket liever niet gehad. Maar nu ik “wakker” word begrijp ik mezelf steeds beter. Dan maar etiket. Ik plak het wel ondersteboven. Zo ben ik dan ook wel weer ;-P

      Dees · 6 juli 2016 op 11:32

      Hahaha, ok dan!

      Dan word je natuurlijk wel Haa omgekeerde Ess kleine bee. Schrijf er nog maar eens over hoe dat is 😉

Esther Suzanna · 1 juli 2016 op 18:23

Mooi en eerlijk stuk. HSP is onderdeel van Autisme dus ik weet ongeveer wat je ‘bedoelt’. Zelf denk ik wel dat steeds meer mensen hooggevoeliger worden in onze maatschappij omdat ‘hij’ te snel gaat voor velen. (Niet voor iedereen, velen excelleren ook in de ‘sneltrein’. Teveel prikkels, te snel, té! Het is dus niet verwonderlijk dat steeds meer kinderen en volwassenen een ‘stempel’ krijgen. Het is in mijn beleving eerder andersom, althans, in een Utopie hoort de samenleving zich te voegen naar de mens, nu is het andersom. Het systeem dient nog te veel ‘normalen’ maar voor hoelang? Mooi geschreven.

Meralixe · 1 juli 2016 op 18:51

Toch ook een beetje opletten. Sommigen zijn enorm vindingrijk om hun winkeltje te doen draaien. O!!! Hier in Vlaanderen houd de ziekenkas alles tot op een zekere hoogte betaalbaar en laat dit nu net de valstrik zijn die er voor zorgt dat we met zijn allen naar ‘specialisten’ hollen die de praatprogramma’s op onder meer de TV gebruiken als kosteloze reclame voor hun handeltje. Vandaag stond in mijn krant dat de ziekenzorg 2 miljard euro ’s meer nodig heeft dan vorig jaar.
Ach, ik schrijf nu wel een beetje naast de kwestie maar geef toe, twintig jaar geleden kende niemand bijvoorbeeld een kind met ADHD. Nu moet je al zoeken naar een kind dat dit of één of andere andere afkorting van niet heeft.
Voor alle duidelijkheid, het was uiteraard mijn bedoeling niet met een dergelijke mening wie dan ook te kwetsen.

    Odette · 5 juli 2016 op 21:19

    Ik snap je reactie Meralixe. Tegelijkertijd voel ik, als ik naar mijn jeugd kijk, een zekere vorm van spijt. Spijt als tekort aan erkenning. Een gevoelig kind, dat naar buiten trad met grappige details over films en series die me totaal niet boeiden maar die op school trés interessant waren. Liever beschreef ik personen. Op karakter en op gewoontes. Het klopte altijd feilloos. Mijn leeftijdgenoten snapte ik niet en zij mij ook niet. Achteraf heb ik me vaak eenzaam en onbegrepen gevoeld. Het was fijn geweest, om destijds te kunnen horen dat het oké was…. (zonder daar nu overigens zielig over te willen doen) dank voor je reactie Meralixe.

J.oost · 5 juli 2016 op 13:54

Openhartig schrijven Odette, denk ook (net als Esther Suzanne) dat de toegenomen hoeveelheid ‘prikkels’ in onze maatschappij een oorzaak kan zijn.

Odette · 5 juli 2016 op 21:14

Dank jullie voor de reacties. Ik ben zoals ik altijd ben geweest. Mogelijk plaats ik teveel van mij op het internet. Mijn bedoeling is integer, dat er iemand leest, die net als ik zoekende is in de menselijke woestijn en steun of hoop kan putten uit mijn stukjes.

In onze maatschappij “moet” inderdaad veel en toch zou ik de maatschappij niet willen veranderen. Zinloos, kansloos en zonde van de moeite. Ik zoek mijn heil liever in kleine zilveren randjes.

De kikker die na 3 jaar weer opduikt in onze vijver, zingend (brullend) en wel. De zon zien schijnen na negen uur in de avond en denken, ze is dan toch maar mooi even langs geweest. Ik ken geen zonsopgang. Voor mij wordt ze elke dag opnieuw geboren. #datdus

Geef een reactie

Avatar plaatshouder