Is er liefde als je er niets voor laat?

Nee, is het antwoord. Overduidelijk. Waarom ik dat zo stellig zeg? Omdat met aangrenzende waarschijnlijkheid de liefde niet gebaat is. Voor liefde moet je stelling nemen. Actief. Je kunt niet passief in een hangmatje liggen wachten op de liefde. Dat moet je dus laten. Niet doen. Opstaan en rechtop de liefde in dus.

Een ander voorbeeld. De superboeddhist. Bekend? Bekend verondersteld dan maar. Een en al bonk liefde. Op een meditatieve manier. Meditatief? Is dat dan actief? Jazeker. Je kunt heel hard over liefde nadenken. Sterker nog. Het nadenken, mocht je dit kunnen loslaten, zal dan weldra overgaan in voelen. Is dat dan actief? Voelen? Jazeker. Je kunt er helemaal wild en als gevolg daar weer van heel erg moe worden. Het kan je zelfs uitputten, leegzuigen. De liefde? Nee, het gevoel. Laten dus. Niet doen. Voelen. Heel gevaarlijk. Voor je er erg in hebt blijf erin? In de liefde? Nee in gevoel.

Laten dus dat gevoel. Komt de liefde niet ten goede. Maar dan komt de grote vraag. Bestaat er liefde zonder actie en gevoel? Zeer zeker. Je kunt er zelfs aan sterven. Van liefde die je laat. Neem nu Oblomov, u allen bekend. Hoofdpersoon en tevens titel van het literaire epos van de Russische schrijver Ivan Gontsjarov, ja, ja, ook een landgenoot van Poetin, al zou je dat niet zeggen. Oblomov die te vermoeid is om tot ware liefde te komen. Sterker nog, die uitgeput door liefdesvragen uiteindelijk sterft. Hij liet er alles voor. Voor de liefde. De liefde die hem volledig overwelmde. Maar is dat dan de ware liefde? Wie durft daar zijn licht over te laten schijnen, zijn oordeel over te geven?

Had Oblomov het leven niet lief? An sich. Ja. Het leven lief hebben is toch de ultieme voorwaarde, de ultieme oervorm van liefde. Maar wat als je ten kwade uit de moederschoot bent geworpen? Kun je het leven dan toch nog liefhebben? Moeilijk, maar het kan. Omdat de enige intrinsieke vorm van liefde de levensliefde is. Die gaat zelfs vooraf aan moeder-, aan ander- en aan eigenliefde. En of je daar iets voor moet kunnen laten? Nee. Het is er of het is er niet.

Eigenlijk hoef je er niets voor te doen. Eigenlijk moet je het gewoon laten gebeuren. En daar komt dan toch weer de actie om de hoek kijken. Laten gebeuren is ook een actie. Een gewaarwordactie om precies te zijn. Intrinsiek doet deze je gloeien. En ja, gloeien is energieverbranding. Zorg vooral dat je het niet koud krijgt. Opstaan dus en rechtop de liefde tegemoet. Dat liggen dat komt later wel. Er niets voor laten dus.