Lang geleden ontsnapte er een ondeugende zaadcel door het rubber en boorde zichzelf koppig in een onschuldige eicel. En floep, daar was ik dan. Niet gepland, maar toch verschenen. In de baarmoeder had ik het goed, ik dacht niet, ik piekerde niet, had geen zorgen of problemen, laat staan dat ik wist dat ik dát was. Ik dacht gewoon dat ik een “iets” was. Maar dat ze daarin ook nog eens onderscheid maakten, nee, daar had ik geen benul van. Het enige wat me bezig hield was die navelstreng in de gaten houden en wachten op mijn maaltijd en slapen, vooral veel slapen. Tot die ene dag. Tot die verschrikkelijke dag dat ik licht zag in de verte en ik afgrijselijk geschreeuw hoorde en een vreemde mannen stem die zei: “kom maar kleintje, we wachten op je.” Alles goed en wel, maar ik zit totaal niet op jullie te wachten. Dus laat me met rust, ik kom niet naar buiten!

Maar de reuzen gaven niet zo snel op en ik helaas wel. Kon ik er wat aan doen. Zoveel kracht had ik toen nog niet in die pootjes van me, ik kon alleen maar een beetje als een idioot zitten janken. Toen sneed een man mijn navelstreng door. Godverdomme vuile muskusrat, je hebt mijn eten afgesneden! En dus nog meer janken. En dat was nog maar het begin van de ellende. Want altijd als je alles denkt te hebben gehad, staat het volgende ongeluk alweer op de stoep.

De Man die mij naar buiten rukte riep “het is een ….”. Ik dacht: “Wát ben ik?” Ik hield al gauw op met denken, omdat mijn hersencellen ook nog maar sinds kort werkten en ging weer verder met janken.
Na een tijdje, toen mijn moeder mij in bad deed , zag ik nog een paar vreemde ogen naar me staren. Ik wilde bijna zeggen: “wat kijk je nou rare tweevoeter, heb ik wat van je aan?”, maar toen realiseerde ik me dat ik helemaal naakt was. Het ding vroeg aan mijn moeder waar mijn penis was en ik vroeg me tegelijkertijd af wat in hemelsnaam een penis was. Ik gokte op een andere benaming voor navelstreng, want dat was het enige wat ik miste.

“Nee jongen, Shitonya heeft dat niet, want ze is een … en …. hebben dat niet.” Nogmaals dacht ik “ik ben wát?”. Maar het enige dat mijn mond verliet was een onverstaanbaar gebrabbel.
Weer enige tijd later werd mij geleerd in de wc mijn uitwerpselen te dumpen. Ik zag mijn broer gemakkelijk staan en was binnen de kortste keren klaar, maar ik moest helemaal gaan zitten en de wc rol als het rad van fortuin een paar keer omdraaien. Dat beviel me voor geen meter. Het kostte veel meer tijd dan mijn broertje en ik kon mijn tijd wel beter besteden. Slapen bijvoorbeeld was toen ook een goede dagvulling.

“Nee, dat kan jij niet Shitje, want jij bent een …”. Ik ben wát? Dat had ik vast niet goed verstaan. Ik droeg wel eens afgrijselijke jurkjes en zag mijn broer met een stoere broek lopen. “Nee, shit, hij draagt geen jurkjes want hij is een jongetje en jij een …”. Godverju, had ik het toch goed verstaan. En op een dag, toen ik me weer eens klaar maakte voor het plas ritueel en mijn broek ( jaja, uiteindelijk mocht ik ook broekjes gaan dragen God zij dank ) naar beneden haalde, begon de zoveelste verschrikkelijke ontdekking. Ik voelde me net Columbus, die nieuw land had ontdekt.

Dat trauma zal ik nooit in mijn levensdagen vergeten. Wat mijn moeder me toen vertelde was zo’n horror festival dat ik weken chagrijnig bleef om het goed en wel te verwerken. Mijn onderbroek stond in vuur en vlam, totdat ik ontdekt dat de vlammen wel erg vloeibaar waren. En toen ik ontdekte wáár ze vandaan kwamen kon ik mijn geluk echt niet meer op. Het feit dat mij zoiets iedere maand ongeveer 4/5 dagen lang stond te wachten maakte het feest compleet. En later zag ik de mini matrassen en langwerpige kurken.

Toen ik vroeg waar de bijbehorende wijn was, kreeg ik al vrij snel in de gaten dat die dingen heel ergens anders in ging dan mijn keel. En tot vandaag de dag koester ik nog steeds een grote wrok voor die ondingen. Je kut is niet bestemd/gemaakt/ontworpen om hem te vullen met absorberende, brede wattenstaven. Het is onnatuurlijk, smerig en levensgevaarlijk ook nog eens. Wist je bijvoorbeeld al dat de touwtjes die eraan vast zitten, kunnen breken? Jawel, het gebeurt. En misschien dat dokters het leuk vinden, maar als je daar als vrouw met je benen gespreid ligt, te wachten totdat een vreemde man met een vishaak in je doos begint te poeren, piep je wel anders.

Daarom ook, dat ik fel tegen zwangerschap en dus kinderen ben, maar daar kom ik misschien later ooit nog eens op terug. Maandverband is ook niet alles, maar ja, je moet toch wat nietwaar. Waar je die rode zee ook mee opvangt, irritant blijft het toch. Het kost geld, tijd, ergernis/humeur, lichamelijke marteling en ruimte in je broek/kut. Zo belachelijk zijn we ook geschapen. Elke maand krijgen we zo’n kippenei, dus in een heel mensenleven wel honderden, terwijl de meeste er maar enkele gebruiken. Ik zelfs geen enkele, dus waarom wordt ik dan gestraft elke maand? Omdat ik dát ben?

Ik mag niet teveel sporten/trainen met gewichten, omdat ik anders mijn vrouwelijke vormen/schoonheid verlies. Maar toch zien mensen elkaar liever slank. Dus sporten mag, zolang het maar niet teveel uit krachtsport bestaat. Ik wordt dus min of meer gedwongen om in zeekoeien-klasjes te springen, huppelen en steppen, omdat ik haast niet anders kan. Ik ben dol op sporten, dus dan maar veel van dat soort onzin. Maar het liefste zou ik ook dagelijks gewihten in mijn tere nekje willen smijten tot vreselijke spierpijn aan toe en een goddelijk lichaam willen kweken, zoals de rest van de gemiddelde spierbundels.

Maar dat zit er niet in voor mij, want ik ben dát. Voor vrouwen is het veel moeilijker een goddelijk lichaam te kweken door hun extra vetlaagje, hun opspelende hormonen elke maand en een lichaam dat niet is ontworpen voor lichamelijke top prestaties. Mannen moeten het hebben van kracht, vrouwen van list.
En daar bovenop mogen mannen ook nog eens onze baarmoeders uitrekken waardoor ze ook fysiek in conditie blijven. En wij? Wij zijn gezegend als een afgeschoten vogel met onze pootjes gespreid te liggen, omhoog naar het plafond starend in afwachting totdat hij eindelijk uitgeput neervalt.

Nog steeds bestaan er mannen beroep zoals de bouw waarin “wij” worden uitgesloten, omdat we daarvoor niet de mannelijke kracht bezitten en door het opgedrongen mode beeld ons lichaam niet zo mogen trainen dat we er als een vrouwelijke bouwvakker uitzien. Natuurlijk vind ik het zelf ook afzichtelijk als ik er zou bij zo lopen. Maar dan kom ik toch weer op hetzelfde uit: “omdat ik dát ben, kan ik bijvoorbeeld sommige beroepen niet uitoefenen, die ik misschien wel ooit zou willen”.

Klaarkomen. Mannen hebben het “ongeluk” dat ze binnen no time een hoogtepunt hebben bereikt en wij hebben veel meer tijd nodig, omdat we niet gezegd zijn met zo’n snel opgeladen neukpaal. Maar wij zijn “gezegend” met iets wat eruit ziet als een doorgesneden, gesplette tuinboon wat eerst doorweekt moet zijn door vingers die daarna helemaal gebroken zijn of een tong die de komende dagen in een coma ligt. En bij mannen zit een simpele handleiding inbegrepen, maar bij ons hebben mannen een heel boekwerk bijgesloten gekregen. Het is ook te idioot voor woorden.

De lul heb je binnen een seconde ontdekt, maar voordat een man voor het eerst alles van onze lotusbloem heeft geroken, zijn we weer wat jaren verder. Waarom hebben wij ook niet gewoon één duidelijke “aan” of trek-knop voor simpel en makkelijk gebruik? Wij krijgen het paringsritueel zo voorgeschoteld, dat kan haast niet fout gaan. Maar mannen krijgen een heel 26 gangen menu, als het er al niet meer zijn. Daardoor moeten wij langer wachten en dus weer één van de vele nadelen.

En, daarbij komt nog eens dat mannen gemakkelijk klaarovertje spelen door middel van alleen neuken, maar er is maar een zeer klein gedeelte vrouwen dat daar alleen van klaarkomt. Zo ingewikkeld wij zijn ontworpen, zo simpel zijn mannen. De nadelen van deze straf lijken wel oneindig. Het gaat maar door en door en dagelijks wordt ik ermee geconfronteerd. Overal waar ik ga of sta, kijk of hoor, wordt ik beschoten door brandend hellevuur.

“Wie heeft mijn push up bh vulling gevonden?” Lees ik toevallig in de sportschool in de kleedkamer. Dan denk ik weer bij mezelf: push up? Hoe hoog wil je ze hebben? In je nek? Vulling? Waarom gooi je er niet meteen een hoop cement in?
En ze worden ook zo snel dik, lelijk, gerimpeld en “alles” omtrent de ouderdom. Vanaf de 30 transformeren ze haast allemaal in manke potvissen met een drassig moerasland tussen hun benen en een Afrikaans oerwoud onder hun oksels. En dan heb ik het nog niet eens over hun reet.

Of toch wel? Zo groot als zonsverduisteringen, vol kraters die nog groter zijn dan op de maan en nog meer puisten dan een rokende puber vol loslopende acne. En dan stopt opeens hun onsmakelijke ketchup, die normaal gesproken over hun gebarsten schaamlippen stroomt. Dan krijgen ze last van de overgang en daar komen de aanvallen tot grijze haren aan toe. De kans op depressie is bij “ons” ook veel groter dan bij mannen. Nog steeds zien tal van mannen ons als huisslaafjes die voor de huishouding, keuken, kinderen en af en toe pijpslet zien.

Rond ons dertigste begint ons moedergevoel aan ons gezonde verstand te knagen wat leid tot onmenselijke voortplantingsdrang wat weer leid tot een nest vol mini mensjes die al je levenslust opvreten en vooral je pinpas leegzuigen. En laat vooral je uiers in je vacht, want voor je het weet hangen ze door die zuigeling aan je tenen en krijg je ze met geen enkele push up bh meer omhoog, net zoals je man dan ook zijn genotsknots niet meer omhoog krijgt.

En dan al dat haar waarmee we gezegend zijn. Overal groeit het wild als onkruid op ons lichaam. Vaak totaal overbodig, nutteloos en onsmakelijk, maar toch moeten we ermee leven en gedwongen ( lees: mode beeld + mannen ) minstens eens per week de meest overbodige grasvelden en hooibergen weg te maaien. Lady shaven, harsen, waxen, epileren of scheren. En steeds weer nieuwe scheergel of –mouse en mesjes aanschaffen. Met dit soort voorbeelden is het meer dan logisch dat wij veel duurder zijn als mannen. En tóch willen mensen vaak liever een meisje dan een jongetje. Dat wordt een dure grap.

Geroddel, gevoelens, buren, girl talk, emotioneel, naief, humorloos, vaak ook hersenloos, triljoenen verschillende make up en shampoos waar je mee om je hoofd wordt gesmeten, punt laarzen, door media opgedrongen MTV, bijna naakte mode popjes, gekleed in tandenstokers, hopen wc papier, tissues, haren in de klit, uren voor de spiegel, een doolhof in je kledingkast, handleiding en geduld kweken omtrent seks, moedergevoelens, huishouding, mannen, “shoppen”, gevuld met onzekerheid en twijfels, teveel ongerustheid en bescherming van je ouders, veel keuzes, menstruatie, depressies en ga zo maar door.

Waarom heeft de man mij nooit gewaarschuwd toen ik nog veilig in die baarmoeder zat? Zoiets als: “kom maar meisje, we wachten op je”. Dan had ik gedacht: “MEISJE? Sodemieter een end op en sterf langzaam en pijnlijk. Blijf van me af met je, in rubber gestoken klauwen. Ik wacht hier wel totdat mijn lul is aangegroeid.”

Rot toch op met je “It’s a woman’s world.” Het is verdomme geen woman’s world, het is een overduidelijke Shitworld!

Tot Shit


15 reacties

Trukie · 26 november 2005 op 11:29

Shit ik heb dit verhaal 7 alinea´s leuk, knap en amusant gevonden.
Toen heb ik me nog door twee alinea´s heengeworsteld, waarbij ik me af ging vragen waar je het over had. We leven in 2005 en een vrouw mag kiezen wat ze wil.
De rest lees ik misschien nog een keer.
Jouw schrijfstijl vind ik heel boeiend en met verrassende woordkeus en vergelijkngen. De boodschap ben ik het niet altijd mee eens.
Ik hoop dat ik mijn commentaar op een acceptabele manier heb kunnen verwoorden.

Shitonya · 26 november 2005 op 13:13

Ik geef toe dat dit stuk vermoeiend is om te lezen, maar ja, mijn interesse reikt nog niet zover dat ik de moeite wil nemen om er meer aandacht aan te besteden.
Punt dat ik duidelijk wilde maken was dat een vrouw, zoals jij al zei, inderdaad alle keuzes heeft. Alle keuzes, behalve als vrouw geboren worden en uiteindelijk dood gaan op welke leeftijd dan ook. En vanaf begin af aan heeft een vrouw dus al geen keuze gekregen: de geboorte.

Ik vraag me dus af hoeveel vrouwen ook echt een vrouw wilden zijn…bar weinig gezien alle nadelen

Kees Schilder · 26 november 2005 op 13:13

Shityaans!Bijzonder! En klasse.
Top Shit!

Troy · 26 november 2005 op 15:04

Eén van jouw sterkste kanten vind ik je metaforen. Ook in dit stukje zitten weer talloze goede metaforische vergelijkingen. Wel ben ik het met Trukie eens. Ik had deze column nog sterker gevonden als je er twee columns van had gemaakt. Eentje over het leven in de baarmoeder en de geboorte en eentje over de in jouw ogen nadelen van het vrouw zijn. Toch vind ik het een inspirerend stuk tekst. Ik zit even te denken aan een reactiecolumn: de nadelen van het man zijn.. 😀 Ook die zijn er, believe it or not..

Outsider · 26 november 2005 op 15:10

[quote]Punt dat ik duidelijk wilde maken was dat een vrouw, zoals jij al zei, inderdaad alle keuzes heeft. Alle keuzes, behalve als vrouw geboren worden en uiteindelijk dood gaan op welke leeftijd dan ook. En vanaf begin af aan heeft een vrouw dus al geen keuze gekregen: de geboorte[/quote]
Het zal velen wel zeer bespottelijk in de oren klinken, maar ik geloof in reïncarnatie en dat men meestal afwisselend als vrouw of als man geboren wordt. Tevens zou ik er niet veel op tegen hebben om als vrouw geboren te worden, maar dan hopelijk wel als een mooie vrouw.
De column op zich vind ik wel aardig, maar hij is naar mijn smaak te lang.

Chantal · 26 november 2005 op 15:19

[quote]Rot toch op met je “It’s a woman’s world.” Het is verdomme geen woman’s world, het is een overduidelijke Shitworld![/quote]

De column is leuk… maar ben het niet met je eens. I love being a girl 😉 Hij had inderdaad ook wel wat korter gemogen, naar mijn idee. Maar de column verveelt niet.

Scepsis · 26 november 2005 op 19:58

Opening is oke, in de baarmoeder heb je idd. een zorgeloos bestaan, zonder problemen etc. en dan floep je eruit, maar dan komt er een tsunami aan emoties op gang samen met de pffff en dan zie ik in een keer de ‘schizofreen’. Jammer dat je jezelf en je column zo omlaag haalt. Je probeert serieus te zijn en dan gebruik je een rare zin als “Godverdomme vuile muskusrat, je hebt mijn eten afgesneden!” Ik heb sterk het gevoel dat je
ongelukkig bent en dat je niet lekker in je vel zit. In dat geval helpt van je afschrijven niet meer. Ik zou zeggen, zoek deskundige hulp. Niet omdat ik je belachelijk wil maken, maar omdat ik proef/ voel dat het veel dieper zit dan uiting geven aan bep. emoties.

klungel · 28 november 2005 op 08:26

Leuke ietwat lange column.

@Troy, ben benieuwd.

heupie · 28 november 2005 op 09:11

Ja, een te lange stuk, maar heb ’t van A tot Z gelezen en leuk gevonden. Zo besefte ik pas na m’n 3e ongeveer hetzelfde bewustheidsniveau te kennen zoals jij al vóór je geboorte had. Shitonya, het kan zijn dat jou angst voor de boze buitenwereld extreem vroeg tot ontwikkeling is gekomen doordat je in de veilige baarmoeder te frequent gestoord en beschoten bent. En daarna heb je die angst en slachtofferrol alsmaar aangehouden. En dat je géén vechtertje bent wist je al toen je het licht amper zag. Als je geen vrolijkere bril vindt kunt vinden zie ik maar één alternatief : Misschien is ombouwen naar man wel een optie, dan snel wezen want ook aan het eind van jou levenstunnel wacht nog één lichtflits, ’n ultieme.

Shitonya · 28 november 2005 op 10:11

Oh, de nadelen van het man zijn ken ik wel hoor Troy, daar heb ik ook wel eens wat over geschreven, maar dat zijn er te weinig om echt een column aan te wijden. Ik zie meer de nadelen van de vrouw zelf. En natuurlijk zijn er genoeg vrouwen die het geweldig vinden om vrouw te zijn, maar goed.

Reincarnatie…ik geloof er zelf niet in, maar valt niet te bewijzen dat het wel/niet bestaat, dus ik sluit het niet uit. Als het bestaat, hoop ik in een volgend leven als man geboren te worden. En hij is inderdaad te lang, daarom dat ik hem ook bij verhalen ingedeeld heb.

En analyses van mij? Professionele hulp? Daar reageer ik niet eens op ( behalve deze ene zin ) 😀

wendy77 · 28 november 2005 op 10:13

Shitonya, ik vind inderdaad dat er niemand over de lengte mag zeuren als het onder verhalen staat geschreven.

Verder ben ik erg blij vrouw te zijn, met alle nadelen van dien!

Dees · 28 november 2005 op 10:53

It may be a shit world, maar gelukkig the shit hits the fan, zo nu en dan. Heb heerlijk gelezen.

Wel valt me op dat je een haat-liefde verhouding hebt met al die ongeschreven regels waar je als vrouw aan ‘moet’ voldoen. Als je die zonder pardon aan de kant gooit, scheelt het een hoop. Mja, dan missen wij je smakelijke schrijfsels erover.

bert · 28 november 2005 op 11:47

Ach Shitonya, veel zaken in dit aardse bestaan draaien uiteindelijk om acceptatie en dan pas echt het geluk vinden. Wat zou de wereld zijn zonder de vrouw. Naast genoemde nadelen kun je ook een prachtige column schrijven over de voordelen die je pas zult ervaren als je echt accepteert dat je als vrouw op de wereld bent gekomen.
Indien dit geluk je nooit ten deel zal vallen, dan is de genderkliniek inderdaad de laatste hoop.
Maar ook dat is niet een makkelijke weg.
Sterkte Shit met het accepteren van je vrouwelijkheid.

Shitonya · 29 november 2005 op 12:01

natuurlijk zijn er ook voordelen, die zijn alleen veel minder 😮

Prlwytskovsky · 12 februari 2006 op 19:02

ahahaaaaaaa, had je vader z’n kwakkie maar op de kachel gelegd dan was het nog met een sisser afgelopen.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder