Ivanka

Bastiaan B. Springfield mijmert door het leven.

Ivanka

Het schijnt dat het heerschap Trump in dit aards bestaan maar één persoon serieus neemt. Dat wil zeggen naast zichzelf dan natuurlijk. Voor zover daar nog plek is met zo een megalomaan geboetseerd ego. Met deze vertrouwenspersoon wisselt hij echte woorden. Interactie, wederzijdse communicatie. Verbaal en non verbaal. Op zijn Amerikaans. Dat dan weer wel. Op zijn Amerikaans betekent overigens dat persoon A zijn verhaal doet en dat persoon B veel knikt, af en toe de denkers-look aanneemt, you know zegt, even wacht om zeker te zijn dat het zijn beurt is om vervolgens zijn monoloog uit te stoten richting het gehoororgaan van A. Pingpong-interactie noem het maar.

Een dergelijk dialoogniveau bereikt het sujet Trump maar met één iemand en dat is zijn dochter. En dat is er zo eentje die we allemaal wensen. Zo een dochter waarmee je heimelijk, als ze niet je dochter was, wel mee zou kunnen trouwen, zei Trumpiejo in een onbewaakt fantasie moment. En hij heeft gelijk. Een waanzinnige verschijning die luistert naar de heerlijk veelzeggende naam Ivanka. Niet vreemd dat hij naar haar luistert, want als je haar ziet, denk je; daar ga ik ook eens lekker naar zitten luisteren. Misschien wel liggend. En kijken. Non verbaal kijken terwijl je luistert. En ik zou haar uit laten praten en reageren zoals zij wil dat ik dat doe.

Trumpie-jo-lia-lijee had Ivan klaar liggen, maar toen bleek dat het onverhoopt een vrouwmens was, werd de -ka- eraan vastgeplakt. Zoals het merk Ford dat ook ooit deed toen bleek dat de lelijkste auto uit de geschiedenis zojuist van de band was gerold. Maar dat terzijde. Het werd Ivanka. Met de nadruk op het middelste stuk in haar naam. Op voorhand al geen katje om zonder handschoenen aan te pakken. Een cocktail van Tsjechoslowaakse (want moeders geboren in 1949) standvastigheid met de geacteerde New Yorkse hardheid van een natnek, geboren met de zilveren lepel in de mond en een trits gouden in de ietwat bleke, verwende kont.

Ivanka was daar. En hoe. En wat werd ze mooi. Zo mooi. En intelligent ook. Veel intelligenter dan haar geblondeerde vader. Vanaf haar geboorte was ze Trumpies prinsesje. Ze werd overladen met aandacht, materie en … euh … nog meer platonische aandacht verpakt in holle woorden omdat haar pappie nu eenmaal niet in staat is om echte liefde te geven. Hij raakt haar buik aan, knipoogt wat, doet zijn duim omhoog en roept hoe fantastisch zij wel niet is. Veel van wat hij roept is te verwaarlozen, maar dat zijn dochter fantastisch is, is wel waar. Wat een mooie vrouw. Daar zou zelfs President Obama naar luisteren. En ze is ook zo goed terecht gekomen. Zo mooi gehuwelijkt in een vooraanstaande Jiddische familie. Uitermate goed ook voor het merk Trump. Je gelooft het bijna niet maar de Kushnertjes zitten ook nog eens in de bakstenen handel. Kan allemaal niet mooier. Een wondertje. Alles wat mooi en goed is, is in haar DNA verdwenen. Niets, maar dan ook helemaal niets is er overgebleven voor haar dwaas ogende broertjes Jut en Jul Trump. Twee vleesgeworden donuts gebakken uit het plakkerige, natte deeg van papa.

Ivanka. Wat een gracieuze verschijning in die optocht van simplisme. De vrouw die Trumpie nodig heeft. Zijn enige kompas in het leven. En dus heeft hij het enige gedaan wat hij moest doen en daarmee zijn allerbeste actie afgeleverd tot nu toe. Hij heeft Ivanka haar eigen kamer gegeven in de West Wing. Modern gerestyled met veel wit. Want Ivankaatje wilde veel wit. Geen goud. Wel een beetje marmer en een serieuze walking closet met een tafel in het midden en een bankje van fluweel waar ze op kan zitten als ze haar zijdezachte voetjes voorziet van wat hakken. Natuurlijk ook een klein spaatje voor wat echtelijk vertier en daar was ze. Officieel benoemd tot adviseur in het Witte Huis. Niet van don daddy, maar exclusief van het Witte Huis. En wat voor eentje. Ik zou in ieder geval vaak een wandelingetje ondernemen naar de West Wing. Gewoon om te kijken. En te luisteren. Misschien wel liggend. En me laten adviseren. Yes I Do. Yes I Will.

Ivanka krijgt natuurlijk niet betaald voor haar functie. Hoeft ook niet want samen met haar man heeft ze er al een drie- of vierhonderd op de bank staan. Wel moet ze aan alle regels voldoen die ook gelden voor andere medewerkers in het Witte Huis. En zo is ons prinsesje terug aan papa’s presidentiële zijde. De na de benoeming van Robert Kennedy aangenomen anti-nepotismewet ten spijt. Tuurlijk had Trumpski altijd geroepen geen familie aan te stellen. Maar hey. We hebben het hier over Ivanka. Zijn Ivanka. Onze Ivanka. Die stel je niet aan, die stelt zichzelf wel aan. Want dat is een prinsesje en prinsesjes stellen zich nu eenmaal altijd aan. En daarmee krijgt ze toegang tot alle informatie die nodig is om haar talenten nog beter te benutten. En die talenten heeft de wereld hard nodig. Zij is namelijk de enige die haar vader kan beïnvloeden, in het gareel kan houden en hem dusdanig sturen dat hij de wereld niet helemaal naar de klote helpt. Ivanka is onze hoop in deze bange dagen.

Voor het eerst sinds lang ben ik blij voor de wereld. Mijn Ivanka. De volgende stap: Ivanka for president. Mijn president.

B.B. Springfield