Een jongetje uit Syrië staat heel erg zijn best te doen op het podium van The Voice Kids. Hij woont pas 6 maanden in Nederland, 6 hele maanden. Natuurlijk spreekt hij, op wat woordjes na, nog geen Nederlands. Vlak voor hij vertrok werd zijn vader vermoord, gingen ze met de rest van de familie te voet naar Turkije, om daar, na lang wachten in verschrikkelijke omstandigheden, met veel te veel mensen op een boot te worden gepropt. Uiteindelijk komt hij met zijn familie in Nederland aan, waar hij nu zes maanden in een noodruimte woont. Dat jongetje heeft als uitlaatklep het zingen ontdekt, en het is tijdens zijn optreden goed te zien dat hij het met veel plezier doet. Maar ja, hij spreekt geen Nederlands.

De volgende dag wordt er op verschillende facebookaccounts schande van gesproken. “Hoe is het toch mogelijk”, vragen sommige zich af, “dat het jongetje geen Nederlands spreekt, want tenslotte woont hij al 6 maanden in Nederland”. Dat het joch misschien eerst even de tijd heeft genomen om links en rechts wat trauma’s te verwerken, ach, daar is hij vluchteling voor, hij moet dus niet zeiken. Dat Nederlands een verdomd moeilijke taal is, zelfs voor Nederlanders, daar gaat men maar aan voorbij, vaak in slecht Nederlands.

Ik woon zelf in Spanje, en ik ken hier kinderen, Nederlanders, die na een jaar de relatief eenvoudige Spaanse taal, niet of nauwelijks spreken. Ik ken hier mensen, Nederlanders, die hier al meer dan 20 jaar wonen, die nog niet fatsoenlijk een bak koffie kunnen bestellen. En dan kijk ik naar dat joch, Jean blijkt hij te heten, een te grote bril op zijn neus, eigenlijk net niet goed genoeg, maar zijn enthousiasme, dat door klinkt in zijn lied, helpt hem een ronde verder. En ik zie in zijn ogen iets van puur geluk. Heel even, een kort moment, denkt hij niet aan zijn vader die ze nooit meer hebben gevonden, denkt hij niet aan de boottocht die rampzalig had kunnen aflopen, denkt hij niet aan de lange tocht naar veilig Nederland, heel even is hij een ster, een ster die geen Nederlands spreekt.

Jan van Oranje
www.janvanoranje.nl


Jan van Oranje

Onder het kopje 'In naam van Oranje...' publiceert columnist Jan van Oranje al enige tijd zijn goed gelezen columns. De columns zijn te lezen in Viva! Magazine maar ook op: www.janvanoranje.nl, facebook.com/jan.v.oranje, janvanoranje.blogspot.com en op twitter.com/janvoranje. Oh ja, Jan heeft extreem dyslectische vingers, dus vergeef hem zijn kleine schrijffoutjes.

4 reacties

Arta · 26 februari 2017 op 18:22

Echt Jan, ik ben zó blij dat die arme jongen nauwelijks Nederlands spreekt. Hopelijk gaan daardoor de misselijkmakende commentaren op social media langs hem heen.
Het is een kind!!

Goed geschreven, Jan!

Nummer 22 · 27 februari 2017 op 20:33

Mooi geschreven. Het jongetje houdt ons een spiegel voor die velen niet zien.

Esther Suzanna · 27 februari 2017 op 20:43

Mooi geschreven. Alleen heb ik niemand ‘schande’ horen spreken, noch ergens iets gelezen. Misschien omdat ik niemand ken die de Voice kijkt of daarover zou vallen.

Mien · 1 maart 2017 op 15:22

Ach ja, taal is een van de meest overschatte middelen om te communiceren. Maar we blijven proberen. Altijd. Komt wel goed met dat kindje. Ondanks alle trauma’s.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder