Johan Vlemmix

Vroeger keek ik graag naar het tv-programma ‘Te land, ter zee en in de lucht’ van de TROS. Mijn belangstelling had een technisch-psychologische [jawel] achtergrond. Zo wilde ik graag weten hoe lang het zou duren voordat iedereen die van een hoge stellage sprong met de bedoeling zo ver mogelijk te vliegen, tot de ontdekking zou komen dat een hangglider daarbij het meest doelmatige hulpmiddel was. Antwoord: lang. En bij het onderdeel waaraan zelfgebouwde vierwielige voertuigen te pas kwamen die een bepaald parcours moesten afleggen, vroeg ik me af hoe lang het zou duren voordat iedereen doorhad dat je fietswielen niet zijdelings kunt belasten. Antwoord: heel lang; jaar in jaar uit zag je de fietswielen vaak al in de eerste bocht bezwijken. Kortom, ik vermaakte me prima.

Dat veranderde toen er tussen de presentators ineens een rare vent opdook die zulk irritant gedrag tentoonspreidde dat niet alleen de teen maar de gehele voet ervan kromtrok. Ik dacht dat het iemand betrof die uit een inrichting was ontsnapt en verwachtte dat hij dus wel snel in een dwangbuis zou worden afgevoerd. Maar nee, hij hoorde bij het programma en bleek zelfs drie functies te hebben: naast ‘starter’ en ‘jurylid’ was hij ook nog ‘ervaringsdeskundige’. Het geluid van de tv afzetten hielp wel iets, maar dan zag je nog steeds die imbeciele kop. Ik heb nog een tijdje met een bezem op de bank gezeten waarmee ik z’n gezicht probeerde af te dekken, maar dat werd al gauw te vermoeiend en ik moest het programma opgeven. Jammer maar helaas.

Ik verloor Johan uit het oog tot ik toevallig ergens op een oud artikel stuitte waarin stond dat hij zijn woning tot een miniatuurversie van paleis Soestdijk had laten ombouwen. Ik geloofde het niet, maar het bleek echt waar te zijn. Johan was van plan alle vertrekken van zijn paleisje van camera’s te voorzien en de opnamen via een eigen tv-station 24 uur per dag online uit zenden. Reality-tv met Johan Vlemmix in de hoofdrol. Hij heeft het nog gedaan ook, maar het schijnt geen succes te zijn te geworden. Evenmin een succes werd de door hem in 2002 opgerichte politieke partij, de Partij Van De Toekomst, die de slogan ‘Alle dagen feest, voor iedereen’ in het vaandel voerde.

Laatst las ik dat de baas van Nederland 3, pardon: NPO 3, grootse plannen met de zender had. Die moest ‘op de schop’ en er ging een ‘frisse wind doorheen waaien’ en alles moest ‘vrolijker’. Dus weg met die naargeestige drugsverslaafde jongeren en ongezellige invaliden in een rolstoel, NPO 3 moest een zender worden ‘die het leven vierde’. Alle dagen feest! Maar dat briljante idee had hij dus van Johan gestolen want die kwam daar 12 jaar geleden al mee! En ineens besefte ik dat ik Johan altijd verkeerd had ingeschat. Zodat ik mijn mening over hem – met enige tegenzin, dat geef ik ruiterlijk toe – toch danig moest bijstellen. Johan was een pionier, een ziener met een visionaire blik en kan een plek opeisen in de galerij van Heel Groten Van De TV. Waarom heeft hij nog geen standbeeld?