Johee.. Johoo…

De vreugdekreet van Olav Mol is in de afgelopen week veel herhaald. ‘Johee…johoo…jo f*cking hell wat bizar’ rolde afgelopen zondag dan ook totaal onvoorbereid de ether in, gevolgd door een dichtgeknepen stem en tranen van vreugde. Ook in huize J.oost was de verbijstering groot. Wie had ooit kunnen denken dat kleine grote Max als eerste de eindstreep zou behalen. ‘Die gast is nog maar 18 jaar’, zei zoon met rode oogjes van emotie. ‘Zo bijzonder’. Dat Max Verstappen een bijzondere knul is met een groot talent, daar zijn we het allemaal over eens. Wie de praatprogramma’s van de afgelopen week heeft gevolgd weet dat Max er plotseling een grote hoeveelheid fans bij heeft die, en hoe kan het ook anders, altijd al fan waren en alles weten van de Formule 1.

Dat kleine grote Max de Grandprix in Spanje heeft gewonnen brengt Nederland in beroering. Niet alleen emotioneel, maar ook economisch zorgt dit voor een enorme boost. Mannen gaan nu graag naar de Jumbo en maken selfies naast de kartonnen versie van onze held. Liggen de boodschappen eenmaal in de auto dan volgt er uiteraard een wedstrijdje wie als eerste van het parkeerterrein af is. Daarna nog even naar de kartbaan, waar de directie vol verbazing kijkt naar al die vaders die vol overtuiging hun kroost naar voren schuiven als zijnde de nieuwe Max.

In de krantenkiosk zijn de displays aangepast. Top Gear en de Formule 1 dichtbij de kassa, terwijl de voetbalbladen gemakshalve in de achterste hoek zijn geparkeerd. Van horen zeggen weet ik dat we binnenkort weer poppetjes kunnen gaan sparen. Geen voetballers of minions dit keer, maar coureurs in miniformaat in verschillende outfits. MiniMax wordt maar beperkt gemaakt en uitgeven, daarnaast wil de marketingmanager ook nog iets doen met een gouden MiniMax. Heb je die bij de kassa uit het folie gescheurd, dan maak je kans op een boodschappenpakket. U leest het, binnenkort kopen wij ons met zijn allen weer blut aan kruidenierswaren om deze bijzondere serie compleet in een vitrinekastje te zetten.

Maxmania, waar een klein land groot in kan zijn. Ook Gerard Eckdom was er vanochtend druk mee. Hij ziet het als zijn taak om een goede bijnaam voor onze snelheidsduivel te vinden. ‘The orange bull’ is tot dusver als nummer 1 uit de bus gekomen, maar weet jij iets beters, dan kun je dit op werkdagen tussen 06.00 en 09.00 in zijn programma laten weten.

‘Ik wist dat hij ging winnen en ik heb het ook gezegd’ zei Tom Coronel.
‘Ja’, zei Jan Lammers, ‘je kon het gewoon zien dat het er aan zat te komen’.
‘Red bull ijs’, vertelde opa Verstappen, ’met yoghurtsmaak en stukjes sinaasappel is binnenkort in onze ijswinkel te koop’.

Angela van het AD was ook blij voor Max, maar iets minder blij met de vreugdekreet van Olav. Als moeder mag zij nu aan haar kroost gaan uitleggen wat het woordje f#cking betekent en dat je dat niet in het openbaar mag zeggen.
‘Ja, maar mamma…’
‘Nee, het mag niet!’

Toch kan ik het me wel voorstellen. “Johee…johoo…jo-f*cking-hell wat bizar!” Het was a slip of the tongue zullen we maar zeggen. Vreugdekreten kun je nu eenmaal niet repeteren,  net zoals oprechte tranen van blijdschap en emotie niet tegen te houden zijn. Johee… Johoo… dat er nog maar veel van dergelijke momenten mogen volgen.