Jong, blond en blauwe ogen (deel 4)

Vorig jaar is het helemaal uit de hand gelopen toen ik hem terug bracht naar de open afdeling van het GGZ na een weekendverlof. Hij wilde niet meer. Vond het helemaal niet nodig want er was niets aan de hand met hem. Vier stevige kerels dwongen hem in de lift naar de gesloten afdeling om even af te koelen. Maar Wouter was niet voor een gat te vangen. Hij werkte de verplegers uit de lift en wist hem naar de uitgang te sturen. Zijn vrijheid tegemoet. Ik verliet net het terrein van de instelling toen ik hem plotseling voor mijn auto zag wegrennen. Nadat ik hem had weten te overtuigen terug te gaan ontstond er een vechtpartij waarbij hij kans zag om met het aanwezige meubilair de ramen te vernielen en enkele medebewoners te verwonden. Aangifte wegens vernieling en mishandeling volgde en hij werd op straat gezet, want de inderhaast opgeroepen psychiater wilde niet meewerken aan een verklaring voor gedwongen opname omdat hem geen acute noodzaak bleek. Mijn zoon kreeg een lijst mee met adressen van het Leger des Heils en mij werd geadviseerd hem buiten de deur te houden. Hij zou vanzelf wel in de fout gaan zodat een RM, een rechterlijke machtiging voor plaatsing op een gesloten afdeling, versneld kon worden afgedwongen.

Onthutst heb ik hem mee naar huis genomen, anders had hij toch die nacht weer voor mijn deur gestaan. Enkele dagen later werd ik in het holst van de nacht opgebeld door een politieagent. Mijn zoon zat in een politiecel, aangehouden wegens huisvredebreuk. Het hele weekend heeft hij daar gezeten totdat ik zonder enig bericht zijn blonde krullenbol weer mijn pad op zag lopen, met een big smile op zijn gezicht. Tja, hij was iets gaan ophalen bij zijn moeder en zijn broertje had hem binnen gelaten. Hij was even vergeten dat een bezoek alleen na telefonische afspraak toegestaan was.

De RM-aanvraag zou zonder acute noodzaak zes weken in beslag nemen. Het werden er twaalf. Twaalf weken van onophoudelijk opletten. Twaalf weken op de bank slapen om de voordeur in de gaten te houden. Twaalf weken om brandende sigarettenpeuken binnenshuis te lokaliseren. En niet in de laatste plaats twaalf weken van oeverloze gesprekken met iedere dag dezelfde boodschap en iedere dag dezelfde onsamenhangende antwoorden. Gelukkig heb ik een werkgever die begrip toont en meedenkt. Gelukkig bestaat er dan zorgverlof. Er zijn toch nog instanties die, hoewel niet hun taak, een sociaal gezicht laten zien. Maar dat kan lang niet overal. En waar het eigenlijk zou moeten

Uiteindelijk kwam het verlossende telefoontje. Een delegatie, bestaande uit een rechter, griffier, advocaat, maatschappelijk werker, psychiatrisch verpleegkundige en een stagiaire, kwam op huisbezoek. Met de nodige liflaf-praat waar zo’n rechter mee binnenkomt werd het ijs gebroken. Na een onderhoudend gesprekje met zoonlief voor de vorm werd de rechterlijke machtiging afgegeven. Mijn zoon moest zich binnen vijf dagen melden bij de gesloten afdeling. Deed hij dat niet dan zou er een opsporingsbevel tegen hem uitgevaardigd worden.

De gebruikelijke ambulance met politiebegeleiding wilde ik absoluut voorkomen dus ik besloot hem zelf te brengen. Toen ik die ochtend belde om te melden dat we er aan kwamen bleek dat er geen plaats was in de dichtst bijzijnde GGZ-vestiging. In Zoetermeer was wel een plaats vrij, of ik hem zelf daarheen wilde brengen.

En daar begon de ergste nachtmerrie die je je als vader voor kunt stellen.