Hoe ze in deze kroeg verzeild is geraakt weet ze bij God niet.
Naast haar zit een mooie vent, tenminste ze gelooft dat ze dit wel een stuk zou vinden, als ze een beetje nuchterder zou zijn. Hij zegt dat ie Mark heet en op Brad Pitt lijkt. Ze lacht bloeddoorlopenogerig en laat zich door hem gratis vollopen met iets sterks. De één na de andere slaat ze achterover.
Af en toe brult hij iets vreselijk aardigs of iets heel smerigs in haar oor en ze lacht tussen de oorverdovende muziek haar zieke lachje.

Opeens ziet ze haar hele smerige leven.
Hier is haar plaats: een vunzige kroeg, een pooierige kerel die haar niet aankijkt maar uitkleedt met zijn ogen.
Ze denkt opeens aan ganzenborden, vroeger, met het gezin om de tafel. De houtkachel en opa als vaste meubelstukken vervolmaken het beeld.
Waarom moest ze de grote wereld in, dat kan ze helemaal niet. Overal om haar heen laat ze puinhopen achter.

‘Ga je mee?’ brult ie in haar oor.
Zijn grote Amerikaan zoeft als een strijkijzer door de stad.
Opeens weet ze ook weer wie hij is en hoe hij aan z’n centen komt, het zal haar een zorg zijn.
Vannacht zal ze niet alleen zijn, ze krijgt eten en vast ook geld. Dan kan ze morgen haar dope weer scoren.
Als ze de trap oploopt naar z’n appartement streelt hij haar benen en de rest waar hij bij kan. Hij zwaait de deur open.
De weelde staart haar oogverblindend aan.
Ze staart met dode ogen terug.
Mark legt een vinger onder z’n linkeroog en met de rechter geeft ie haar een knipoog.
Hij gebruikt geen drugs weet ze, hij heeft een afkeer van junkies.
Ze krijgt een fonkelend glas whisky, die ze in één teug soldaat maakt.
Voordat ze het in de gaten heeft pakt hij haar beet en begint haar wild te zoenen en te strelen.
Het voelt alsof ze geslagen wordt.
Ze verstijft en er raast een enorme haat door haar ziel, ze wil hem de ogen uitkrabben, zijn kop tegen de ‘Jan de bouvierstoel’ doormidden splijten en daarna alles in die luxe blender tot appelmoes vermalen.
Haar kaken knarsen, bijten de onuitgesproken woorden stuk.
‘Waar is de plee?’ vraagt ze dan maar.
‘Eerste deur links in de gang en niet van die harde scheten laten want mijn vrouw slaapt’.
Ze giert het ineens uit van de pret, Mark begint mee te grinniken en even later liggen ze als twee pubers te gieren op het vloerkleed.
Dan vrijt hij opeens wel lief en streelt zacht, maar ze wil eerst haar shot, eten en slapen.
Ze staat op en doet haar ding.
Mark geeft haar, als ze terug is, een bord spaghetti en een glas whisky, die ze zonder te kauwen of te proeven naar binnenwerkt.
Dan kruipt ze tegen hem aan. Hij is onstuimig en geil, ze kan zich niet verzetten.
De spaghetti, de whisky en al dat andere gif klotst door haar maag en aderen. Met één verkeerde beweging zou ze hem en al zijn luxe onderkotsen.
Als een weerloos dier laat ze haar lichaam en ziel verscheuren.
Hij hijgt, stampt en kreunt en dan de verlossende schreeuw schreeuwt van het hoogste genot.
Ze rolt zich op als een bal en valt in een diepe slaap.


21 reacties

KawaSutra · 18 juli 2005 op 20:36

[quote]Haar kaken knarsen, bijten de onuitgesproken woorden stuk.[/quote]
Heftig verhaal, Melady, en o zo realistisch.
Knap geschreven. Je hebt die sfeer van negativisme en leegheid heel goed onder woorden weten te brengen. Ik ben blij dat je haar leeftijd niet prijs gegeven hebt, maar ik vrees het ergste.

WritersBlocq · 18 juli 2005 op 21:18

[quote]Als een weerloos dier laat ze haar lichaam en ziel verscheuren.[/quote]
Heftig verhaal Melady… Knap hoe je het verwoord hebt.

KingArthur · 18 juli 2005 op 21:56

Dit lijkt haast een duo column en volgens mij is dat ook zo. Inderdaad heftig verhaal en ‘goed’ neergezet.

sally · 18 juli 2005 op 23:08

Indrukwekkend….

[quote]Jan de bouvierstoel’ [/quote]

Ik weet niet zeker of je het met opzet zo geschreven hebt. Maar het werkte me wel op de lachspieren.

Groetjes
Sally

Was dit een stukje uit je dagboek? 😉

champagne · 18 juli 2005 op 23:37

Heftig verhaal, goed beschreven, Melady…
Triest dat zulke meisjes bestaan.

bert · 18 juli 2005 op 23:46

[quote]Met één verkeerde beweging zou ze hem en al zijn luxe onderkotsen.[/quote]
Melady, ik vind dit een weergaloos mooi verhaal.
Ik neem aan dat je het bedacht hebt waar je bijlag, des te fantastischer vind ik het dat je het zo op hebt weten te schrijven.
Tot je volgende column!!! 🙂

Louise · 19 juli 2005 op 08:05

Wat kun jij toch heerlijk schrijven, Melady. To the point en zonder om de het brei heen te draaien 😉

pepe · 19 juli 2005 op 09:42

Mooi geschreven over een trieste gebeurtenis. Ze is niet alleen met haar verhaal, velen zullen het herkennen. Maar weinige zullen dit kunnen schrijven met zoveel gevoel!

Knap werk Melady 🙂

Mosje · 19 juli 2005 op 09:53

Prachtig stukje. Een waarmee je je kunt identificeren, terwijl je dat natuurlijk helemaal niet wilt. Beetje griezelig dus. Ik kreeg er een gedachte bij van: zou ik ook zo zijn of kunnen zijn?

Li · 19 juli 2005 op 12:00

Indringend geschreven Melady.
Vreselijk wat deze meisjes moeten doormaken omdat ze afhankelijk zijn van die shitzooi.

Li

Shitonya · 19 juli 2005 op 12:20

Je schrijversniveau springt opeens stukken omhoog. proficiat

Troy · 19 juli 2005 op 12:33

Erg goed geschreven. Deed me denken aan Christiane F. Een van mijn favouriete boeken van vroeger.

Grt Troy

Dees · 19 juli 2005 op 16:05

Je schrijft hier zoals Janis Joplin soms kon zingen. En beter kan ik het niet omschrijven.

Kees Schilder · 19 juli 2005 op 16:25

Rauw en tegelijkertijd ontroerend mooi.
Waanzinnig goed!

melady · 20 juli 2005 op 23:11

De meeste mensen heb ik al persoonlijk bedankt voor hun reaktie, maar mocht ik er één vergeten zijn: bedankt allemaal!

WritersBlocq · 1 augustus 2005 op 00:12

ONWIJS GEFELICITEERD met je MAANDCOLUMN!!!
:kiss: Pauline

KawaSutra · 1 augustus 2005 op 00:20

Idem van mij. Proost! :pint:

Dees · 1 augustus 2005 op 09:46

Staat je goed dit plekje. Gefeliciteerd!

melady · 2 augustus 2005 op 00:15

Zit helemaal te stralen en een beetje te sniksnotteren achter/ voor mijn pc.
Ik ga gelijk dertig columns tegelijk schrijven!
Wereldberoemd op CX!

Ben helemaal blij! 😀 😀 😀

ReadMe · 3 augustus 2005 op 00:20

Heb je hem ook al geluisterd, melady? 😉

Wright · 16 augustus 2005 op 20:58

@Dees[quote]Je schrijft hier zoals Janis Joplin soms kon zingen. En beter kan ik het niet omschrijven[/quote]Inderdaad, een prachtige omschrijving!
Terecht gekozen tot maandcolumn. Van harte, melady!

Geef een reactie

Avatar plaatshouder