Jutten

Bankstellen met 70 % korting en bij elke set cadeau: een koffiezetapparaat + elektrische pepermolen + keukenweegschaal + tosti-ijzer + waterkoker + stofzuiger + broodrooster + mixer + eierkoker + strijkijzer + isoleerkan. Die walgelijk opgeblazen meubels zou ik trouwens niet eens cadeau willen hebben. Maar die kun je natuurlijk meteen bij het grofvuil zetten. Deze reclame tuimelt ongevraagd mijn ogen binnen net na het ontbijt.
Zouden er nou mensen zoiets kopen, alleen voor die hele batterij spullen? Ik stel me voor: je gaat op kamers en je koopt van die lelijke leren monsters om op te zitten. Dan ben je daarna wel zowat gelijk klaar. Want je kunt meteen koffiezetten, peper motormalen, meel wegen, tosti’s maken, thee zetten, het huis schoonzuigen, oud brood roosteren, fruitsmoothies draaien, eieren koken zonder dat ze uitstruiven en je kleren laten schroeien. Even aangenomen dat je koffie, peper, meel, brood, eieren, fruit en kleren bezit. Waarom word ik hier dan toch een beetje erg buiten adem van?

Ik zou eigenlijk bij die zaken wel eens willen gaan kijken om te zien hoe dat allemaal gaat. Op excursie naar de meubelboulevard.
Wat is dat trouwens: een meubelboulevard? Strand zonder zee? Maar wel met aangespoelde gratis artikelen? Dan is het eigenlijk een soort jutten. Je zou die spullen misschien zelf uit de meubelbranding kunnen opvissen. Ik begin er nou toch nog een beetje interesse in te krijgen.
Het kan een avontuur worden. Jutten langs de meubelboulevard.

Ik ga op zolder mijn oude zeilpak opzoeken en de zuidwester die erbij hoort. Ik hoop namelijk dat het flink waait en regent langs de boulevard. De enige kaplaarzen die ik kan vinden zijn mij een paar maten te groot, maar dat dondert niet. Staat lekker stoer. Zou ik nog een kar mee moeten nemen of een oude kinderwagen? Steeds meer zin krijg ik erin. Misschien ben ik wel een trendsetter. Valt er nog wat mee te verdienen. Of kom ik op TV als de eerste meubelboulevardjutter.

Op zolder is het gele oliepak stijf geworden en een beetje vergaan aan de binnenkant. Net als de zuidwester die plat op elkaar geplakt zit en niet los wil. Maar de laarzen kunnen prima met drie paar sokken. De oude strandkar laat de voetafdrukken zien van gesandaalde kindervoetjes. Ik ruik nat zand en hoor hoge stemmetjes.

Mijn baldadige plannen smelten om tot mijmering. Ik kan er niks aan doen. Die koude dag met zeedamp. Het zand dat plakkerig blijft en grijs. Zee en lucht bijna een geheel van kleur. De kleuterzonen die rillend emmertjes water aandragen om in de kuil te gooien. Uiterst geconcentreerd. Vooral van achter in de nekjes, zie je dat.
Ze zijn zo klein als ze de branding tegemoet lopen, dat ik er van ril. Als muggen onder de enorme lucht en de eindeloze zee.
Glashelder schuift lang geleden onontkoombaar over het meubelgeschreeuw met aangeprezen plussen. De banken worden zee en vroeger. De gratis attributen schelpen die rammelen in de natte emmers.

En ik, ik geef me over en jut dankbaar oude herinneringen.