Kinderen of geen kinderen?

Mijn vriendin begon laatst spontaan over kinderen. Ik krabte me drie keer op m’n voorhoofd en zei dat ik er nog een nachtje over moest slapen voor ik er een goed standpunt over in kon nemen. Die nacht droomde ik van een doomscenario waarin kinderen al blerend, kwijlend en poepend mijn leven een hel maakte en anderom was het ook niet echt gezond. Wat moest ik nu?
Hardop, nog niet helemaal in slaap, dacht ik na over de voor- en nadelen. Alsof je het over de aanschaf van een nieuw type auto hebt of een andere baan. Ik moet eerlijk bekennen dat er wat meer nadelen in me opkwamen dan voordelen. Financieel doen die bengels een behoorlijke aanslag op je inkomen, nog even los van het feit dat je minder moet gaan werken en voor overige dagen een dure oppas of creche moet inschakelen. Voorts zag ik mijn toch al schare tijd verslonden worden door blerende koters die om half vier ’s nachts besluiten dat ze zin in zuipen hebben. Bij de gedachte aan poepluiers en andere ongein ging ik bijna over m’n nek. Ik zag vijf verschillende kleuren voor me, waarbij ik me afvroeg hoe zo’n baby ze produceert.

Je kunt geen avondje meer spontaan stappen of naar de bioscoop (meenemen wordt lastig, want dat gebler zal niet door anderen in dank afgenomen worden). En ook zag ik ineens al die vaders en moeders voor me die ik op zaterdagmiddag vaak op de markt zie lopen. Kinderwagen rechtvooruit, gestrekte armen en vooral niet kijken of je andere mensen omver rijdt. Ik krijg soms bijna het idee dat ze ‘allrisk verzekerd’ op zoek zijn iemand een forse schadeclaim in z’n reet te douwen. Inmiddels dromend zag ik hoe mijn tot pubers volgroeide kroos mij de huid vol schelt, met deuren smijt en op een gegeven moment van huis wegloopt. Ik heb wel meer mensen gezien die opgelucht in de deuropening hun kids – eindelijk! – het ouderlijk huis uitzwaaien. En ik kan me dan ook voorstellen dat die mensen dan toe zijn aan hun pensioen.

Maar natuurlijk zijn er ook voordelen… Je hebt tenminste iemand om je te verzorgen als je grijs en dement voor je uit zit te staren. Bovendien is het met een scheiding wel makkelijk, want dat ene weekend in de twee weken overleef ik wel. Daar komt nog eens bij dat je het in deze tijden van mondiale onrust – de bom zal uiteindelijk toch wel een keertje vallen – beter voor wat extra nageslacht kunt zorgen. Zo verhoog je de kans dat er na een nucleaire winter nog wat mensachtigen op de aarde kunnen voortleven.

Ineens schrok ik wakker. In angstzweet badend bedacht ik me waar ik net over had gedroomd. Kinderen… Heeft toch ook wel iets moois. Iets van jezelf, van jou en haar. Iets dat vertroelend kan zijn, waar je familie trots mee pronkt. Een klein mensje waar je jezelf in terug ziet. Iemand die je het verschil kan uitleggen tussen goed en fout en die daarmee het slechte van de wereld voor een klein deel kan compenseren.

Maar toch… denk ik dat ik er nog een nachtje over moet slapen…