Kinderspel

Ooit las ik ergens dat mensen op een bepaalde leeftijd het kind in zichzelf loslaten. Mannen schijnen er meer moeite mee te hebben, maar die vrouwen, oh, die zijn op hun twintigste volwaardig volwassen, nemen alleen nog maar verstandige beslissingen. ‘Huisje-boompje-beestje-denken’ en carrière maken zijn hun enige dagbestedingen. Is dit echt waar?

Waar ging het dan mis met mij? Welke afslag heb ik gemist? Welk sein, dat waarschijnlijk met rood zwaailicht keihard voor mijn neus stond te loeien, heb ik over het hoofd gezien?

Het kind in mij leeft. Sterker nog: Het kind in mij vergroot mijn lust tot leven. En als je haar even in haar zij kietelt, is ze soms zelfs meer aanwezig dan de volwassen variant. Een beetje provoceren, plagen, lachen en ach… Iedereen heeft toch wel zo’n exemplaar in zijn kennissenkring? Toch?

Stiekem ben ik er trots op dat de volwassenheid mij slechts zijdelings geraakt heeft, al zijn er ook nadelen. Al jaren probeer ik wat vervelende gewoontes af te leren. Eén ervan is fietsen op de stoep. Minimaal één keer per fietsrit, wanneer mijn gedachten braaf afgedwaald zijn naar mijn boodschappenlijstje, rijd ik er ineens. Op de stoep.

Plots kwakt mijn onderbewustzijn mij in een computerspel, waar ik middelvinger-opstekende mensen, bloembakken, vrouwen met wandelwagens en mede-op-de-stoep-rijd-fanaten al ‘sorry’-roepend moet ontwijken, zonder geparkeerde auto’s te raken, of, erger nog, rijdende. Wanneer ik al slingerend weer op het wegdek beland voel ik die nadelen. Soms letterlijk.

De keren dat ik het bewust doe, koester ik echter. Wanneer een brede glanzende stoep zich uitdagend voor me uitstrekt, zonder obstakels en met uitnodigende opritjes, dan kan ik me niet bedwingen en geniet van het moment. Dat bewuste wet-overtreden wil ik niet afleren. Ik wil het eeuwig blijven doen. Alleen na een wel-o-ver-wo-gen beslissing.

Een weloverwogen beslissing, op dezelfde manier gemaakt als eerder genoemde volwaardig volwassen vrouwen. Zij, die niet af en toe plots tot de ontdekking komen dat ze keihard aan het zingen zijn op straat. Zij, die niet constant in rare situaties belanden, omdat links lonkt, terwijl elke vezel verstand rechts krijst. Zij, die een kabbelend bestaan hebben, zonder al teveel toppen en dalen. Zij, die ik in een vorig leven bijna wanhopig probeerde te kopiëren, maar er uiteindelijk achterkwam dat stroomversnellingen beter bij me passen dan wat gekabbel.

En ondanks dat mijn ‘Villa Kakelbont’ inmiddels omgetoverd is tot een kleurloos luchtkasteel, mijn leeftijd inmiddels ruimschoots de veertig gepasseerd is, mijn kinderen zich af en toe rot schamen…

Dat kind.
Dat kind blijft.