Mijn ouders zijn op een leeftijd gekomen dat ze elk moment van de dag zomaar iets kan gebeuren en het leven achter zich laten.
Vooral mijn vader tikt bijna de 70 aan.
Omdat ik vaak en lang in de auto zit hoor ik verschillende muziek voorbijkomen.
Soms denk ik dan ineens: Dit lied moet ik onthouden voor als mijn vader of moeder voorgoed de ogen sluiten.
De dood, ik ben er bang voor, altijd al geweest.
Ik zie mijzelf op de begrafenis al staan, een toespraak houden over wat (één van) mijn ouders voor mij betekent hebben
Op dat moment -al rijdend- in de auto, ben ik maar stukjes van de man die ik altijd was.
Bittere tranen stromen over mijn wangen. Ik ben nog ver weg van huis, dus het mag.
Ik zie het onder ogen, helemaal alleen en veel te lang.
Ik heb het gevoel dat niemand mij ooit de waarheid heeft verteld over opgroeien als klein kind en de worsteling naar volwassenheid.
In mijn verwarde gemoedstoestand, mezelf manoeuvrerend tussen de auto’s door op de A15, ben ik terug gaan denken vanaf welk moment het opgroeien van mij de verkeerde kant op is gegaan. Terugdenkend aan wat ik beter kon doen, vooral voor mijn ouders.
Geef ik niet teveel liefde? en krijg ik er niet te weinig voor terug?
Het maakt me verward als je zoals ik, niet kunt kiezen.
Ik ben straks verscheurd van liefde, omdat ik liefde heb voor mijn gezin, wat er gelukkig nog lang is en in goede gezondheid, maar ook voor degene die ik achter moet laten.
Ik lijk op weg naar een ramp.
Ik lees even geen tekens op de weg meer, net zoals ik ook de tekenen niet zie die mijn vader misschien wel af geeft over dat zijn lichaam fysiek misschien wel aan het vermoeien is.
Liefde; het verdoofd je, keer op keer.
Dan mijn gezin.
Er is geen weg meer terug, ik moet door, ook als mijn ouders en straks niet meer zullen zijn.
En als ik straks thuis kom, dan zou de zon moeten stralen voor mijn vrouw en kind.
Maar alles wat ik doe is een donkere wolk meebrengen naar binnen.
Er speelt teveel in mijn hoofd.
Want lieve schat, hoe zou het zijn als jij in mijn schoenen zou staan?
Zie je niet dat het onmogelijk is om te kiezen?
Je hebt er geen idee van en onderweg in de auto kan ik me daar ongestoord druk om maken.
Geef ik echt niet teveel liefde?
Moet ik niet gewoon meer aan mijn gezin geven en me minder druk maken om mijn vader of hij wel of niet snel het leven laat?
Het maakt de kracht die in mij zit nog maar tot een pudding.
Ondertussen ben ik bijna thuis. Ik zie voor me hoe ik mijn toespraak op mijn vaders begrafenis bijna heb volbracht. De pijn die ik dan zal voelen, die pijn maakt me gek.
Ik ben thuis. Kus mijn vrouw en kind en ik besef weer dat zij degene zijn die mij de liefde geven die ik nodig heb. Elke dag weer.
3 reacties
Wayan · 20 december 2017 op 13:41
Veel vraagtekens in je stukje. Liefde geven zou genoeg moeten zijn om je gelukkig te maken. Je mag geen dankbaarheid verwachten. Het is iets waar niemand recht op heeft. Je doet tenslotte goed omdat het je plezier geeft. Het is de puurste vorm van geluk die er is. Om dan nog dankbaarheid te verwachten is teveel gevraagd. Als je liefde of dankbaarheid terugkrijgt is het zoals een bonus op aandelen waarop je al een dividend hebt ontvangen; het is groots, maar je mag het niet beschouwen als je recht.
Niet alleen veel vraagtekens, maar ook veel dt fouten. Er is een simpele regel: zet het woord in de verleden tijd. Bijvoorbeeld : betekent – betekende, dus “wat mijn ouders voor mij betekend hebben” met een d op het einde.
Vermijd plechtige zinnen zoals “bittere tranen”, “verscheurd van liefde”. Je kan betere woorden vinden op https://synoniemen.net/
Ik wens je :
Kriebeltjes in de buik.
Engeltjes om je heen.
Knuffeltjes in bed.
Kaboutertjes in de keuken.
Eendjes in het bad.
Roze olifantjes op het behang.
Maar vooral een fantastisch mooi,
gezellig en schitterend jaar!
Wayan · 20 december 2017 op 13:49
Nog 3 jaar en ook ik zal 70 jaar oud zijn. Denk eens aan mensen zoals je vader en ik die al hun vrienden zien sterven. Mijn ouders en tantes en ooms zijn ook al dood. Hoe langer men leeft, hoe eenzamer men wordt. Van al mijn vrienden en vriendinnen leven er nog twee, en meer dan de helft van mijn vroegere klasgenoten en collega’s zijn ook dood.
Men moet op mijn leeftijd blij zijn met elke dag en met de nieuwe – uiteraard jongere – vrienden/vriendinnen die men ontmoet.
I-Pat · 21 december 2017 op 09:16
Top antwoord. Dank je wel.
Mijn vader is helaas nog aan het werk ondanks zijn leeftijd.
Dit heeft te maken met een faillissement wat hij op zijn 65ste heeft gehad.