Kleine dingen

Maandagmorgen 06.30 uur. Ik word gewekt door het geluid van tjilpende vogeltjes uit mijn mobiel. Langzaam kom ik in beweging.

Ik sta op en loop naar de badkamer. De badmat ligt er niet en ik herinner me dat deze nog in de was zit. Om na het douchen niet op een koude vloer te staan pak ik een roze handdoek en leg deze op de grond voor de wasbak. Zwaar beledigd kijkt de handdoek me aan. ‘Hoe durf je mij op de grond neer te leggen’ lijkt ze te zeggen. Als ik klaar ben met het vaste ochtendritueel en naar de slaapkamer wil lopen, kijk ik nog één keer achterom. De kletsnatte en verfomfaaide handdoek ligt er doodongelukkig bij. Ik krijg het niet over mijn hart haar zo achter te laten dus loop ik terug, pak haar op en hang haar netjes over de warme radiator.

Zoals elke ochtend na het eten van een kommetje muesli voel ik hoe er een grote bruine beer aan de poort rammelt dus ga ik naar het toilet. Ik word begroet door een heel blij toilet dat zijn bek zo wijd als mogelijk openspert. Gulzig slobbert hij zijn ontbijtje naar binnen en gorgelt zijn adem fris met het Harpic duoblok.

Even later stap ik de voordeur uit en word kwispelstaartend begroet door mijn blauwe Chevrolet Spark. Voordat ik mijn autosleutel in het contact steek roep ik zoals elke ochtend ‘Good morning Beauty’. Ik weet zeker dat als ik dat niet doe, hij mij uit wraak een vette rekening zal bezorgen bij de eerstvolgende APK keuring in de garage.

De maandagochtend op mijn werk is vreselijk hectisch. Terwijl ik mijn mailbox controleer zie ik dat er opeens een spinnetje over mijn toetsenbord loopt. Zachtjes blaas ik het weg, maar het kleine ding komt telkens weer terug. Even vraag ik me af of het soms mijn gereïncarneerde opa zou kunnen zijn die mijn aandacht probeert te trekken. Ik hou mijn oor vlak boven het spinnetje en luister aandachtig, maar hoor geen geroep. Met mijn wijsvinger schiet ik het de ruimte in en zie hoe het in de vensterbank belandt achter de geraniums waar het eindelijk blijft zitten.

Uit de ruimte waar de kopieermachine staat hoor ik opeens een flink kabaal komen. Ik besluit om te gaan kijken en zie hoe een collega vloekend en tierend tegen het apparaat staat te schoppen. ‘Wat een waardeloos klote apparaat’. De Océ A2.097 kijkt me radeloos aan en dikke krokodillentranen rollen uit haar papierlade. ‘Er zit papier vast in mijn keel’ roept ze in ademnood. Ik trek de zijdeur open en verwijder het vastgelopen papier. Dankbaar kijkt ze me na als ik weer terugga naar mijn plek.

Eenmaal thuis wil ik mijn winterjas aan de kapstok hangen en zie dan dat het lusje is gebroken. Ik zoek een hangertje maar zie alleen nog een plastic kinderhangertje wat vrij is. Te moe om naar boven te lopen en er een te pakken, hang ik mijn zware wollen jas voorzichtig aan het kleine hangertje. Ik hoor tromgeroffel en zie hoe de andere grote hangers met ingehouden adem toekijken of het kleine ding het gaat redden. Dapper zet het zijn kleine schoudertjes eronder en … de jas blijft hangen! Er klinkt gejuich, gevolgd door een daverend applaus van de grote hangers.

Tijd om te koken! Wanneer ik de sperzieboontjes begin te doppen zie ik een boontje met een bruine vlek op zijn rug en gooi het in de afvalbak. Meteen hoor ik : ‘Je wordt bedankt Yfs’.  ‘Nu zal ik nooit een klontje boter over mijn rug voelen glijden en nooit met nootmuskaat bestrooid worden’.

Als ik ’s avonds in bed lig hoor ik opeens zacht geklop tegen het deurtje van mijn nachtkastje, gevolgd door een ‘pssst’. Te moe om te reageren doe ik net alsof ik al slaap en maak een snurkend geluid.