Klopboor

Het is zeven uur in de ochtend wanneer de wekker gaat. Harpmuziek speelt luid galmend door de kamer. Er is vandaag iemand eerder opgestaan dan ik. Het mannetje met de klopboor is present en heeft, na een korte onderbreking, zijn reeds jarenlang durende verbouwingsproject hervat. Lokatie: bovenin, hoek linkeroog. Het belooft een produktief dagje voor hem te gaan worden.

Ik heb hem al meerdere keren gemaand tot stilte, maar daar had de ijverige werker geen oren naar. Het mannetje liet in plaats daarvan wat enthousiaster en fanatieker van zich horen, als een plagende buur die van geen ophouden weet.

Overal ben ik al geweest om het kereltje voorgoed het zwijgen op te leggen. De huisarts wist geen raad met mijn overactieve klopboormannetje en raadde me aan om eens goed mijn schedel in te drukken wanneer het ventje weer eens op bezoek kwam, want daar houden zulke mannetjes niet van. Mijn klusser lachte er smalend om en boorde vrolijk verder.

De neuroloog kon geen werkmannetjes vinden in mijn hoofd, ook niet na wekenlang grondig onderzoek. Ze had wel een medicijn, genaamd Almogran, boormannetjes kon je er tijdelijk mee verjagen, maar helaas niet voorgoed. Ook had de arts nog een ander advies. Minder stress -lees werk-  zou het klopboortje wel laten aftaaien. Niets van dit alles gebeurde. Het jochie bleef.

Vandaar dat ik zelf maar de onderhandelingen ben gestart. Niet eenvoudig met zo’n levendig mannetje als hij. Maar uiteindelijk zijn we dan toch tot een soort overeenkomst gekomen. Klopboor werkt op sommige dagen van de week in mijn hoofd links bovenin, en op andere dagen is het mijn beurt. Tja, behelpen blijft het natuurlijk allemaal wel, maar het leven is een kwestie van geven en nemen tenslotte. Ondertussen blijf ik hopen dat hij de verbouwing vlot afrondt, met een gunstig resultaat en dat hij snel een eindje verderop klussen gaat.