Vol vertrouwen fiets ik met het pakket onder mijn arm naar huis.
‘Tis zo simpel als wat.‘ Zei hij.
‘Zelfs een kind kan het.’ Zei hij.
‘Hij’ is de man van de do-it-yourself winkel. Een nerdy type die ongetwijfeld heel goed DIY pakketten in elkaar kan zetten.
Nu ben ik een nerdy, alleenstaande vrouw die haar zelfredzaamheid hoog in het vaandel heeft staan. Dit gaat goedkomen dus.
Thuisgekomen gooi ik het pakket op de tafel. Een prachtig plaatje van een zeer simpel uitziend, maar ozo innovatief stukje techniek siert de voorkant.
“ Outdoor art hanging system”. Precies wat ik zocht voor dat bijzondere schilderij dat een mooi plekje verdient op mijn balkon. Met zijn vers wit geschilderde muren. Een kakafonie van kleuren moet het gemis van levende planten compenseren wegens mijn gebrek aan groene vingers.
Alvorens het pak open te maken, schenk ik eerst een wijntje in.

Het klokkende geluid van het rode vocht klinkt me als muziek in de oren en ik neem een flinke slok die ik even door mijn mond laat circuleren alvorens ik genietend slik.
Oké, benodigdheden: boormachine, boortje 11 mm, hamer, schroevendraaier en waterpomptang.
De pluggen en schroeven, spijkers en krammen zitten in een apart zakje bijgeleverd.
Shit. De boor. Waar is die? Ik zet mijn wijnglas op de grond, naast het pakket planken van diverse afmetingen en loop naar de meterkast. Als ik de deur openzwaai flikkert de parasol die ik eind zomer bij de rest heb gepropt eruit. De kast puilt uit van allerhande materialen die niets te maken hebben met mijn missie. Ik pluk eerst 3 kapotte fietspompen uit een wirwar van rubber en metaal. Met een harde knal komt een aluminium trap, tegengehouden door de fietspompen op mijn teen terecht.
Godver..de..
Hinkend naar de kamer. Ik zijg neer en wrijf mijn teen. Dat doet zeer denk ik en grijp naar mijn glas. Na enkele slokken strompel ik terug naar de meterkast.

Helemaal achterin, in een vuilniszak, vind ik uiteindelijk de boormachine. Vast weer zo’n leuk geintje van mijn ex. Om het gereedschap te verstoppen. De lul. Ik zie op een plank een doosje boortjes liggen. 10 mm. Moet kunnen, als ik met iets meer geweld de boormachine op de bouwpakketplanken zet. Beetje ronddraaien, dan wordt het gat vanzelf wat groter. De hamer en schroevendraaier gebruik ik iets vaker en die liggen op een vaste plek.
Eerst nog maar eens een wijntje. En een peukje, dan kan ik beter nadenken. ‘Daar gaat me hoof van opeh’, zoals Cock van der Laak ooit treffend oreerde.
Gezeten op de grond neem ik de gebruiksaanwijzing ter hand. Masker, mijn chihuahua, gooi ik een eindje de kamer in. Die is veel te nieuwsgierig en hier moet ik echt even mijn aandacht bij houden.
De tekening ziet er niet al te ingewikkeld uit. Gaten boren, plugje, schroeven erin, planken tegen elkaar aanzetten en met een paar spijkers het geheel afronden.
Ik denk terug aan de nerdy verkoper: ‘Tis zo simpel als wat’ en plaats de grootste plank met de onderkant op de grond.
Met mijn andere hand zet ik de boormachine tegen de zijkant en geef gas…
Oeps..

Als een torpedo schiet de zware plank richting muur, en komt daar met een doffe dreun tot halt. Mooi, zo kan ie niet weg. Op mijn billen schuif ik richting plank met de boor als een geladen geweer in de aanslag. Tweede poging. Dit gaat goed!
Voorzichtig trek ik de boor terug en graai naar een plug. Shit.
Gat te klein. Misschien een beetje poeren.
Shit. Gat te groot. Oh, en nu zit er dus ook een flinke scheur in de muur.
Een lichte paniek maakt zich van mij meester. Dit komt nooit meer goed!
Op mijn knieën glijd ik over het laminaat richting mijn glas en neem een grote slok wijn.
Heb ik het nu verkloot?
Wacht, muurvuller! Dat moet toch kunnen? Beetje pasta in het gat, plug erin en hoppa, kan ik gelijk die muur meenemen.
Mijn knieën voelen beurs aan en wankel begeef ik me naar de kast waarin ik onderin een doos met tuingereedschap een tube vuller vind. Waarom heb ik eigenlijk tuingereedschap?
De tube voelt hard, die is ingedroogd. Misschien met een beetje olijfolie mengen?

Olijfolie met muurvuller. Zucht. Ik word een beetje moedeloos. Eerst nog maar eens een peukje. Het moet toch makkelijker kunnen? Die scheur in de muur is al erg genoeg, maar mijn missie is momenteel om “The outdoor art hanging system” tot een goed einde te brengen.
Ik kijk de kamer rond en zie nog diverse planken met toebehoren liggen. Hoe moeilijk kan zo’n ding zijn? Het is niet eens een Ikeadingetje! De boormachine gaat het niet worden. Maar, eureka! Ergens heb ik nog een tube sneldrooglijm liggen. Geschikt voor allerhande projecten. En je kunt hier intussen best van een project spreken.
In gedachten zie ik al een prachtig systeem hangen op mijn balkon, weliswaar vastgelijmd, maar zo stevig als een huis. Geen gekloot met zichtbare schroeven die je weg moet werken. Het stemmetje in mijn hoofd dat zegt dat ik wellicht iemand om hulp moet vragen duw ik weg.
‘Zelfs een kind kan het.’ En de nerdyman kan het weten. Die verkoopt dagelijks dit soort fucking shit.
De sneldrooglijm, gegarandeerd droog in 2 seconden, ligt even later voor mij. Masker komt polshoogte nemen, maar wederom geef ik hem een zwieper. Dadelijk gaan we wel wandelen.
Lukraak pak ik een tweede plank en smeer de zijkant in met lijm. Even laten drogen en dan de grote, waarschijnlijk de bovenkant, plank ertegenaan jetsen. Te laat zie ik dat ik de uitsparing voor het schilderij in de plank vol gepeurd heb met lijm. Kak! Wat nu?
Ik overweeg serieus een oproep te plaatsen op Facebook voor hulp. Aan de andere kant is dat mijn eer te na. Of moet ik toch mijn meerdere erkennen in mijn vrienden op social media?..

Ik gris mijn glas van de grond, plof op de bank achter mijn laptop en klok mijn glas leeg. Ik schenk nog eens in en steek een peuk op. Even nadenken.
Voor ik het weet staat het in het scherm.
ES: ‘Iemand enig idee hoe dit moet?! @#$%^… ‘
Oops, iemand typt iets…
Steef: ‘Sukkeltje, je moet de gebruiksaanwijzing lezen! Whaha…’
Wat een lul! Daar heb ik ook niks aan.
Oh, kijk. Nog iemand typt.
Johan: ‘Dat moet je ook aan mannen overlaten, Muts!’
Pfffff… moet hij zeggen. Halve man, met z’n gebloemde overhemden. Mietje.
Henk: ‘Is dat secondenlijm? Zo ja, tja… een nieuwe halen! Whoehahaha…Vrouwen en klussen.. hihi’
Jeez, wat zijn dat nou voor lullo’s! En welke man typt er nou hihi… sukkel! Is er dan geen één die mij even te hulp kan schieten? Kijk, dit is precies waarom vrouwen het sterke geslacht zijn, we knappen het tenminste zelf op. We hebben geen keus.
Misschien kan ik de lijm er nog tussenuit peuteren. Zuchtend sta ik op, neem nog een slok wijn, en pak een keukenmes uit de besteklade.
De bel gaat.
Shit, niet nu.
Met het mes in mijn handen slof ik met tegenzin naar de voordeur.

Als ik de deur opendoe zie ik een donkerblauwe jas achteruit deinzen. De jas herbergt een manspersoon, type Tijs van der Brink. Hij kijkt naar het mes in mijn hand.
‘Uhh mevrouw. Rustig maar, ik doe niets’, mompelt hij.
‘Ik kom alleen vragen of u gelooft in God?’ Blijmoedig glimlacht hij hoopvol.
‘Kan God goed klussen en een systeem in elkaar zetten? Zo niet, dan ben ik niet geïnteresseerd in Hem.’ Mijn stem klinkt grimmig. Ik heb zo geen zin in dit gedoe.
‘Nou, hahaha, daar heeft De Heer geen tijd voor, ben ik bang. Mag ik even binnenkomen om het Christendom met u te bespreken?’
‘NEE! Ik zeg je net dat ik geen interesse heb. Wegwezen!’
Als ik zie dat hij zijn voet richting deuropening schuift, zwaai ik met het mes vervaarlijk dicht bij zijn gezicht.
Dat helpt, de blauwe jas druipt af, na gemompeld te hebben: ‘Maf wijf zeg. Levensgevaarlijk’.
Oké. Dat was niet erg vriendelijk van mij. Maar goed, met vriendelijkheid alleen kom je nergens. Met duidelijkheid wel.
Licht opgefokt loop ik terug naar mijn project. Het ziet het er mistroostig uit. Een plank met een flink gat en één met een dichtgelijmde plankuitsparing. Plugjes en schroeven liggen door elkaar heen. Ik overweeg alles weer keurig in de doos te pakken en zonder blikken of blozen het pakket te retourneren aan de nerd van de DIY zaak.
Toch twijfel ik of er niet een laatste poging gewaagd moet worden. Kunnen die lijmresten niet verwijderd worden met een dikke schroevendraaier? Een platbek?

Een platbek!? Wat is dat nou voor een term. Ik zou die verkoper wel plat op zijn bek willen slaan! Met zijn ‘zelfs een kind kan het…’.
Waar haalt Co die term trouwens vandaan? Wat weet zij nou van klussen!?
Ik graai naar mij telefoon en tik nijdig op haar naam.
‘Met Co…’
‘Hé Co, wat bedoel je met platbek!? Wat the floss is dat?!’
‘Hé Es, eh, weet ik veel. Peter riep zoiets,’ zegt ze licht verbaasd.
‘Hoezo, Peter? Hoe weet hij nou dat ik hiermee bezig ben?!’ roep ik terwijl ik zelf hoor dat mijn stemgeluid ietwat lodderig klinkt. Zou het van die twee luttele glaasjes komen?
‘Pfff, rustig Essie, hij zag iets voorbijkomen op FB. Gaat ie wel helemaal goed daar? Moet ik komen assisteren?’ In haar stem hoor ik een onderdrukte giechel.
Van ellende giet ik het restje wijn in één keer naar binnen, grijp naar de fles en vul nog eens bij.
Verslagen zak ik met mijn benen wijd onderuit, zet mijn glas ertussen in en leun met mijn rug tegen de bank.
‘Laat maar,’ zucht ik. ‘Volgens mij heb ik het verkloot. Bovendien heb ik geen platbek. Ik heb ook geen idee wat ik daarmee moet.’
‘Ik kan morgen komen? Nu is het te laat, het is al over twaalven. Ga gewoon slapen, en dan kijk je morgen met een frisse blik,’ zegt Co op haast moederlijke toon.
‘Misschien wel beter ja,’ antwoord ik, en zucht hartgrondig.
‘Ik neem wel een flesje wijn mee… slaap lekker!’ en gierend van de lach hangt ze op.
Lekker dan.
Moeizaam sta ik op, en schuif met mijn voeten alle planken en rommel bij elkaar, zet mijn lege glas op het aanrecht en geef Masker een knuffel.
Met mijn kleren nog aan laat ik me op bed vallen. Na een kleine roes schiet ik overeind. Ik weet het. Wat een lumineus idee?!

Ik wacht niet tot morgen maar loop de woonkamer in, pak het pakket in zijn geheel bij elkaar en flikker het bij de restant rommel dat klaar ligt voor het grof vuil.
Zo, ik ben helemaal klaar met dit @%&$ project!
Het schilderij dat geduldig lag te wachten om bevestigt te worden in dit outdoor art-hanging systeem pak ik erbij, draai het om en sla twee kleine spijkers krom in de achterkant. Een draad vislijn maakt het geheel af. Opgetogen loop ik mijn balkon op en hang het kunstwerk aan een verroeste spijker in de muur. Na wat schikken hangt het recht genoeg naar mijn smaak en hee, in het donker zie je de vislijn niet.
Opgelost. Nu kan ik rustig gaan slapen. Enigszins beneveld, maar tevreden duik ik mijn bed in en prevel: ‘Inderdaad, een kind kan de was doen én een schilderij ophangen!’


Esther Suzanna

Ik schrijf omdat ik het niet laten kan op https://www.facebook.com/esthersuzanna/ en http://suzannaesther.nl/

11 reacties

Spencer · 3 juni 2017 op 10:45

: )

Nummer 22 · 3 juni 2017 op 11:13

Kijk s an zeg..wat een fraai opgebouwd verhaal. Klasse Esther Suzanna.
Ik had je graag willen helpen ware het niet dat ik nu mezelf terug zie in deze ophang, lijm, hamer, boor en verkoper van de heer aan de deur.

Ik zie het gewoon voor me….?

Zo zijn er gaten verstopt achter schilderijen, volgepropte met van alles en nog wat,draden die verborgen moesten zijn en nu zichtbaar en een saaie avond opeens, na de ontdekking, tot een levendige discussie maakte over de vraag’ door een man of vrouw’. En ik zeg direct… ‘Zij(m.v.) die zonder 2 linkerhanden boort, boort het eerste gaatje met een boortje van xx mm en een plug die daarbij past’.
Vervolgens onderga ik alle kwalificaties en voorbeelden van mijn pogingen om de enige echte klusser in huis te zijn. Helaas…helaas, zelfs een handleiding komt bij mij over als wartaal.
Maar dit E.S. geheel terzijde. Ik heb genoten van jouw verhaal. Vraag. Wat voor wijn drionk je? Rood, wit, rosé..??

van Gellekom · 3 juni 2017 op 12:36

Zo lees ik ze graag 😀

    Nummer 22 · 3 juni 2017 op 17:30

    Precies Waarde van Gellekom, precies. Esther Suzanna is dé klusser!met een heel mooi verhaal.

Nummer 22 · 3 juni 2017 op 17:33

Ik denk rode wijn… waarvan de geur van de kruiden en druivenmelange haar zintuigen prikkelen voor nog een glas. ???

Esther Suzanna · 3 juni 2017 op 23:23

Dankdank, haha. Het was rode wijn idd, en deze column heb ik met zeer veel plezier samen met Nachtzuster (Co) geschreven. 🙂

NicoleS · 4 juni 2017 op 12:40

Ik vroeg me al af of jij dit echt geschreven had, omdat ik deze stijl niet van je kende. Dit verklaart een hoop in elk geval. ?

Esther Suzanna · 4 juni 2017 op 13:37

Haha, dit ben ik toch écht ten voeten uit hoor, of is het uit de voeten? 😉 Mijn schrijfstijl wisselt nog wel eens. Kak is niet van mij nee…

Mien · 8 juni 2017 op 07:54

Buiten een wat vreemde overgang een knoeiend … eh … boeiend cootje. Is Mora ook nog langsgekomen? ?

Karen.2.0 · 9 juni 2017 op 00:40

Ik las m op FB al maar vond m erg leuk! Is dit de return van Nachtzuster op CX? I sure hope so, 😉

Geef een reactie

Avatar plaatshouder