Klussen

Met een pollepel kan ik aardig overweg. Als je mij een hamer geeft gaat het mis. Klussen is niet mijn sterkste punt. Toen ik dat nog niet wist en dacht dat ik alles kon, ben ik gewoon een keer aan de slag gegaan. Mijn eerste huis was toe aan een grondige renovatie. Nieuwe keuken met tegeltjesboard, plafonds betimmeren met zachtboard, deuren strak maken met hardboard, schrootjes tegen de wanden. In die tijd waren dat de materialen waarmee gewerkt werd. Maar ook schilderen stond op het lijstje en het transformeren van een toilet in een douche.

Met een volledig uitgeruste gereedschapskist ging ik zonder enige kennis van zaken aan het werk. De plafonds waren het eerst aan de beurt. Met ingenieus gemaakte stutten ondersteunde ik grote platen zachtboard, die ik met lange draadnagels aan het plafond wilde spijkeren. Bij de eerste hamerslag ging het al mis. Gat in het zachtboard, deuk in het plafond, een gevoelige duim. Binnen de kortste keren lag het hele zaakje in stukken op de grond.

Ik besloot de deuren dan maar eerst onder handen te nemen. Zagen, spijkeren, plamuren, verven. Toen de eerste bewerkte deur weer in de scharnieren hing, begreep ik niet waarom deze niet wilde sluiten. Na enig nadenken ontdekte ik de fout. Stom, stom … ik was vergeten een extra randje van het board te zagen om de deur in de sponning te laten passen. Alle deuren gestript en de fout hersteld.

Schilderen bleek ook een minder sterk punt. Druipers, kwastharen, vlekken. Het gebruik van spuitbussen maakte het alleen maar erger. Van het toilet op de eerste verdieping probeerde ik met een hoop gepruts een douche te maken. Mislukte volledig! Het water kwam van alle kanten, behalve uit de douchekop. Voor het slopen van een muurtje besloot ik toch maar een deskundige te raadplegen. Het gaf me meteen de gelegenheid te vragen wat ik met de plafonds en de douche aan moest. Een dag later stonden twee klusjesmannen op de stoep om de zaak te inspecteren. Ze keken rond, glimlachend naar elkaar en tenslotte meewarend naar mij.

Het muurtje en de douche werden vakkundig onder handen genomen en het plafond kreeg een strak aanzien. Ondertussen ging ik door met mijn eigen manier van werken en ging aan de slag met het schilderen van de buitenboel. Het plan was om met een brander eerst de oude verf te verwijderen, vervolgens het houtwerk te schuren en dan grondverf aan te brengen. Ik wist precies hoe het moest. Had het allemaal gelezen in een boekje. Bij de ‘afbrandsessie’ ging het al mis. Het hout begon te smeulen en werd zwart. Volgens het boekje was dat niet goed. Vervolgens ontdekte ik dat sommige delen van het kozijn verrot waren. Met aluminium plakband dichtte ik de gaten. Na het aanbrengen van plamuur en een lik verf zag je er niks meer van. Keurig opgelost dus.

Uiteindelijk zag het huis er best aardig uit. Alleen ík wist hoe het een en ander in elkaar zat. Jaren later is de woning verkocht. Met verborgen gebreken? Uh, jawel.