Hete zonnestralen zinderen door de lome lucht en branden op mijn blote rug. Ik durf de zon niet aan te kijken. Bang dat hij verblindt richt ik mijn blik naar beneden. Ik zie overal voeten om me heen. Af en toe schuiven ze een klein stukje naar voren. Wat in de voeten staat schuift mee. Het zijn blote lijven. Ze proberen mij te pletten. Ik geef niet toe.
De lijven waar ik tussen sta ruiken naar zout en zonnebrandcrème. De geur vermengt zich in mijn neus, samen met de geur van hars die uit de dennenbomen waait. Heel eventjes knijp ik in mijn hand en voel of de muntjes er nog inzitten. Ze gloeien en ik hevel ze voorzichtig over in mijn andere hand. Ze mogen niet vallen. Mijn timing is perfect. Zodra ik de muntjes heb overgeheveld wurmt een man, een kartonnen doos boven zijn hoofd dragend, zich los uit de vleesmassa. Het gat dat ontstaat wordt meteen ingenomen. Ik probeer het nog te voorkomen door mijn borst en armen breed te maken. Maar ik ben te klein. Ik zal nog even moeten wachten.
Intussen vangt mijn neus de heerlijke geur die ontsnapt uit de kartonnen doos. Het ruikt naar knakworst, frites en warme mayonaise. Het water loopt me in de mond. De vleesmassa voor me wijkt heel even en ik spring er snel tussenin. Het is now or never. Ik schiet door en bots bijna met mijn gezicht tegen de toonbank van de friteskraam. Plots word ik door iemand opgetild. “Hier, help deze kleine maar eerst, volgens mij heeft ie honger!” Om mij heen wordt hard gelachen. Even later sta ik met een knakworst en een klein frietje in mijn handen, glunderend in de zon, de mayonaise druipend over de vingers. Hoe gelukkig kan een klein mensje zijn?
15 reacties
pally · 23 januari 2015 op 12:12
Hij is lief, Mien. Ik voelde mij even dat kleine ventje…
troubadour · 23 januari 2015 op 14:02
Het doet me denken aan dat leuke verhaal; ‘de knots en de bobbel’ hier op de front.
Prachtig Mien, mijn frituurpan staat alweer aan..
Mien · 23 januari 2015 op 14:32
Sorry, kan het verhaal waarnaar je verwijst tussen de Mienen en trawanten niet vinden. Het zij zo. Vervang je wel op tijd het vet?
troubadour · 23 januari 2015 op 17:26
O, sorry Mien. Ik ben een beetje verward, die moet nog komen..
Mien · 23 januari 2015 op 19:14
Je maakt me nieuwsgierig.
Wordt het vet hard of hard vet?
Gerardinho · 23 januari 2015 op 15:31
ik ben weer even op het strand. niet verkeerd met de huidige temperaturen 🙂
Patat met knakworst? Da’s nieuw voor mij. Dat ga ik deze zomer proberen.
Bedankt Mien. Leuke column
Mien · 23 januari 2015 op 16:06
Knakworst vormde tig jaar geleden een prima alternatief voor frikadel of kroket. Die waren toentertijd iets te duur voor een gezin van vier kinderen. Het smaakte echter prima. Zoals beschreven. Ik zou zeggen, laat je straks eens lekker gaan op het strand. De scène die ik beschreef vond plaats bij een houten friteskraampje ergens op een camping in Limburg. De grotere versie van de knakworst, de bockworst, vierde toen ook hoogtij. Vooral bij de grote mensen. Het zou nog pakweg 45 jaar duren voordat de maxi frikadel zijn intrede deed. Om maar niet te spreken van de mexicano’s, sitosticks, en andere wildgroei in de friteskraamvitrines. 😉
Esther · 23 januari 2015 op 17:43
“wat in de voeten staat schuift mee” is vooral prachtig.
Ik kreeg er honger van en verlangen naar de zomer…
Ferrara · 23 januari 2015 op 22:24
Mooi gedaan. Ik stond weer even in het gedrang voor de suikerspin op de kermis. Ik kan in een rij nog steeds niet met mijn ellebogen werken.
Yfs · 24 januari 2015 op 10:36
Heel erg leuk en vooral zeer beeldend geschreven Mien! De betekenis/waarde van de muntjes in de handen van een klein mensje,mooi!
Het verhaal zou bijna passen tussen jouw kleine, grote waarheden!! :yes: :rose:
mgjroerdink · 24 januari 2015 op 18:48
Maak het nog vaak mee… Ben niet zo groot 🙂
Anders · 24 januari 2015 op 19:32
Geweldige kleine column, ik zag het mannetje volledig voor me in gedachten. En de zin die Esther aanhaalde, vond ik ook de mooiste.
arta · 24 januari 2015 op 23:41
Beeldend, mooi!
Mien · 27 januari 2015 op 07:30
Het commentaar van opdrachtgever en schrijfcoach Hella Kuipers, waarvoor dank:
Oh, deze is prachtig. Als mij tijdens het lezen het water in de mond loopt, heb je iets goed gedaan.
Zintuigen, mensen! En opschrijven wat er gebeurt, niet wat je vindt dat de lezer moet denken of voelen.
Mien · 27 januari 2015 op 07:44
Fan van Jerzy en Grenouille, dat mag duidelijk zijn. Thanks!