Daar lig je dan. Met de benen gespreid op een tafel waar normaliter vrouwen een intiem onderzoek ondergaan. Voor mij echter geen uitstrijkje of periodieke controle, maar gewoon sterilisatie. Nou ja … gewoon? Voor een man is het doorknippen van de zaadstrengen toch wel ingrijpend. Psychisch bedoel ik dan. De technische handeling is betrekkelijk simpel. Sneetje, knipknip, hechten en klaar is kees.

Maar laat ik het bij het begin beginnen. Daar lag ik dan, op een papieren laken. Uit vrije wil, dat wel. Ons gezin was compleet en ik had het helemaal gehad met alle andere methodes van geboortebeperking. De charmante verpleegkundige schatte ik op voor in de twintig. Maar uit de manier waarop ze het scheermes hanteerde, stelde ik de taxatie bij. Geroutineerd werkte ze het ontharingsritueel af. Terwijl ze haar handen waste keek ze terloops in mijn medisch dossier. “Ik zie dat u rijexaminator bent. Volgens mij heb ik bij u afgereden!”
Haar gezicht had iets vaags bekends, maar ze had net zo goed de caissière van de supermarkt kunnen zijn of de postbode. Ik herkende haar niet echt.
“Ik zal het zaakje even ontsmetten,” zei ze terwijl ze een grote dot watten besprenkelde met een heldere vloeistof. Eerst voelde het alleen maar een beetje koud aan, maar daarna leek het alsof ‘het zaakje’ in brand stond. Toen ik een geluidje maakte die het ongemak benadrukte, keek ze me bestraffend aan. Haar blik maakte alles duidelijk: ‘Gezakt’!

Even later kwam de chirurg binnen. Samen met de verpleegkundige nam hij mijn dossier door en even kreeg ik de indruk dat ze een blik van verstandhouding wisselden. Let wel, het was alleen maar een indruk. Geen hard bewijs!
“Ik ga u een prikje geven, dan wachten we een minuutje of zo en daarna ga ik doen wat we hebben besproken.”
Hij zei het als een kinderarts in opleiding en niet als een deskundige op het gebied van voortplantingstechnologie.
Het prikje stelde inderdaad niet veel voor. “Als u wat voelt, moet u het zeggen hoor!” Buiten mijn gezichtsveld voelde ik iets scherps mijn erogene zone penetreren. “Kunt u misschien nog éven wachten,” vroeg ik haastig met geknepen stem.

Terwijl ik naar huis reed, streek ik met een hand over de plek waar het allemaal had plaatsgevonden. Het voelde als de veter van een schoen die wat strak was aangetrokken. Zes weken na de ingreep wees een test uit dat ik nog niet steriel was. Een aantal weken later bleek de situatie onveranderd. Theoretisch zou ik nog steeds kinderen kunnen verwekken, zij het met geringe kans op succes. Maar 100% steriel? Nee, dus!

De chirurg stelde voor de ingreep nogmaals uit te voeren. “Alleen maar om zeker te zijn”, zei hij. Ik verklaarde daar geen behoefte aan te hebben en bereid was verder te leven met dit stukje spanning. Een jaar later was mijn vrouw een keer ‘over tijd’. Peentjes zweten en heb als cadeautje een predictor gekocht. Resultaat: negatief!
Maar de twijfel blijft knagen. Steriel? Of misschien maar een beetje?

 

Categorieën: Algemeen

Snarf

Tijdens koken zijn kruiden en specerijen mijn smaakmakers. Bij het schrijven: humor, zelfspot en ironie. Voor beiden geldt dat het soms lukt ... soms niet.

15 reacties

NicoleS · 27 juni 2016 op 07:09

Living on the edge?Lijkt me geen fijne bedoening net als een uitstrijkje of bevalling. Leuk stuk Snarf en zoals immer goed geschreven! ??

Meralixe · 27 juni 2016 op 08:09

Goed geschreven?. Ach, de Belgen hebben gewonnen en al dat medisch gedoe op de maandagse nuchtere maag…
Toch even opletten. Eerst vertel je, trouwens op een voortreffelijke manier, over de ingreep. Dan geef je de lezer de indruk dat de verpleegkundige een grote rol zal spelen in het verdere verloop van het verhaal maar nee, eind van ’t verhaal is dan de vaststelling dat het zaakje niet 100% in orde is. Zo geef je in een mistige sfeer mee dat de verpleegster en de chirurg moedwillig gesjoemeld hebben terwijl als dat dan inderdaad zo zou zijn je er veel duidelijker over zou moeten zijn daar dit dan toch de kern van het verhaal wordt.(weerwraak van een leerling)
Was dit de bedoeling van je schrijven niet dan heb je de lezer door (overbodige) toevoegingen op ’t verkeerde been gezet.

van Gellekom · 27 juni 2016 op 09:22

Fantastisch en in een zeer heldere sfeer beschreven.Top, meneer Snarf

    Meralixe · 27 juni 2016 op 09:40

    Hm van Gellekom, ik interpreteer uw reactie meer als een reactie op MIJN schrijven en dat kan toch de bedoeling niet zijn. (hoop ik)

Yfs · 27 juni 2016 op 09:52

Bij het lezen van de titel vermoedde ik als eerste dat het om het geluid van het inknippen zou gaan bij een bevalling. Iets wat echtgenoten nooit meer vergeten. Een verrassende wending dus dat het om een sterilisatie bleek te gaan. Ik heb er eerlijk gezegd nog nooit een man over horen vertellen!

Hilarisch geschreven, vooral de rol van de voorgeschiedenis met de verpleegkundige, het loeder!
Dat vraagt om extra speciale verrichtingen bij haar volgende examen!

Heerlijk geschreven! 😉

van Gellekom · 27 juni 2016 op 13:37

Meralixe: ik gaf aan dat ik precies het tegenovergestelde waarnam dan wat u waarnam. Meer niet eigenlijk. En bovendien is het ,bij nader inzien, onbelangrijk.

    Meralixe · 27 juni 2016 op 18:34

    O maar van Gellekom, ik ga niet over één nacht ijs hoor.
    Ik bemerk al meer dan drie keer dat uw reageren steeds mijn reageren of tegenspreekt of in ’t belachelijke tracht te trekken. Als je iets tegen die Belg hebt dan mag je daar duidelijk over zijn hoor.

Pierken · 27 juni 2016 op 14:57

Heftig Snarf! Ff voor de statistieken als mannen onder elkaar: Hoeveel predictors geef je nu per maand gemiddeld cadeau 🙂 ? Cadeau geven ook… Geweldig! En heb je nu ook een hoog stemmetje?
Kees van Kooten zou zeggen: ‘Pas nou maar op dat je er geen klein Snarfje bij krijgt!’
Ik vind het een mooi verhaal! Nodig ook. Ik moet nog…

arta · 27 juni 2016 op 15:04

Heel erg leuk stuk, Snarf!

Menig man zal het met samengeknepen tenen lezen, vermoed ik! 🙂

Dees · 27 juni 2016 op 16:11

Hij is leuk. Een collega heeft net de knip laten zetten, althans deel 1. Ik mis in jouw verhaal de helse pijnen nadien, of is mijn collega simpelweg een watje?

Esther Suzanna · 27 juni 2016 op 16:19

Het schijnt dat het litteken nog járen blijft trekken… 😉

Ik voelde um haast zelf, de knip.

Leuk!

Mosje · 27 juni 2016 op 17:13

Spannend, dus als ik het goed begrijp is de kans op kleine snarfjes nog steeds aanwezig?

Bruun · 27 juni 2016 op 20:17

Eh, au?! Leuk stuk. Leedvermaak doet het altijd goed 😉

Rvpcc · 27 juni 2016 op 22:20

Goed om erover te schrijven, en leuk bovendien.
“Daar lig je dan” gevolgd door “Daar lag ik dan” doet vermoeden dat er nog iets scherper met tijden kan worden gespeeld, tegenwoordig. Toch lijkt je verhaal beter geslaagd dan de ingreep!

Snarf · 28 juni 2016 op 11:14

@NicoleS: Dank je wel. Vette smiley terug.

@Meralixe: Ach, schrijvers mogen fantaseren. Het is het snufje zout in de pap … of over de patatten.

@van Gellekom: Dank u, meneer van Gellekom. Het is de absolute waarheid, althans zoals ik het heb ervaren.

@Yfs: Dank je wel. Met veel plezier op papier gezet.

@Pierken: Fluitje van een cent. Maak meteen maar een afspraak … Vraag naar dokter Droogkloot.

@Arta: En vermoedelijk met zweet in de bilnaad.

@Dees: Ben de volgende dag gewoon gaan voetballen.

@Esther Suzanna: Van een liesbreuk heb ik meer last gehad. Column is in de maak.

@Mosje: Zit er niet in. De bruid is 69 en ik ben meestal monogaam.

@Bruun: Pijnlijk? Viel wel mee. Overdrijven is ook een kunst.

Rvpcc: Humor ligt vaak op straat. Ditmaal op een operatietafel.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder