Koekelen (Uit de dossiers van Accountantskantoor van Gellekom En Fröhlich )

Collega Fröhlich stuurt een whatsapp: ‘ik kom je halen.We moeten naar een kolerezaak. Ik ben kleurenblind, dus jij moet mee. Al mijn broeken zijn gekrompen.Goeie zaak. Heb ik gekoekeld..’

Kolerezaak! Gekoekeld! Ik ril.

Dus rijden wij naar een klerenzaak. Ik parkeer voor een trendy herenmodezaak. Op de gevel staat:
“Louis Jansens Men’s Fashion, Exclusieve Herenmode. De naam alleen al staat garant voor rotzooi, maar oké, Fröhlich heeft er vertrouwen in, dus soit.

Eenmaal binnen wil Fröhlich zich wat oriënteren in de fashion en overige rotzooi, maar daar krijgt hij de kans niet voor. Zoals gewoonlijk in een kledingzaak word je besprongen door een verkoopster met een grijns die ze er op de Modevakschool ingenaaid hebben en die uitsluitend middels een lasbrander verwijderd kan worden.

‘Dag meneer’, lispelt ze zelfverzekerd. Op haar bloes heeft ze een naamkaartje. Ook zoiets. Waarom dragen die verkoopsters, caissières en loslopende telefonistes altijd van die achterlijke naamkaartjes? Wat kan mij het schelen hoe ze heten! Ik wil alleen kopen, betalen en wegwezen. Op haar naamkaartje staat “Wilniet.”
‘Zoekt u iets speciaals?’ , vraagt Wilniet.
‘Ja’, zegt Fröhlich na enig nadenken. ‘Ik zoek een nieuwe wasdroger, de kleur maakt niet uit.’
Wilniet kijkt hem aan. Ongelovig, besluiteloos en met het begin van een zekere angst.
‘Eh, dan moet u toch echt in een andere winkel zijn, meneer.’
Fröhlich kijkt naar haar naamplaatje: ‘niet om het één of ander eh..Wilniet maar hoor jij niet op het kerkhof te liggen?’
De angst slaat om in beginnende paniek en ze kijkt hulpzoekend om zich heen.
‘Ja sorry hoor, Wilniet maar dat hoorde ik net die mevrouw daar tegen haar zoontje zeggen: “Wilniet ligt op het kerkhof.”

Wilniet’s mond blijft openhangen waardoor ik een uitstekend zicht krijg op haar onlangs gerenoveerde tandbederf.
‘Moet je horen Wilniet, mijn broeken en truien zijn gekrompen. Daarom wil ik zes kuitbroeken passen, en twee, voor een overhemd doorgaand niemandalletje. Eh..button up uiteraard… En om het af te ronden een bijpassende Ray Ban zonnebril. Is weer eens wat anders dan dat ding van Anders ad 3,95. vind je ook niet?’
Wilniet vindt niets zo te zien. Nog even en ze moet aan de beademing.
Toch lukt het haar om Fröhlich binnen drie uur de halve winkel te laten passen maar Fröhlich past, als ze aan komt zetten met een stropdas die hij ONDER zijn overhemd moet dragen. Op de blote huid dus!!

‘Sorry, maar dat kanniet Wilniet,’ zegt Fröhlich. ‘Er zijn grenzen. Zie je me zo al naar een sollicitatiegesprek bij de Gemeente gaan?? Zie je het?? Of niet?? Oké dan, ik ben toch niet achterlijk??’
‘Meneer ,dit is echt stoer hoor, en dit is echt de laatste mode.’
‘De laatste? Hoezo, ga je failliet binnenkort? ‘

Eindelijk lacht ze. Totdat ze Fröhlich’s definitieve aankoop hoort: ‘Oké, Wilniet, ik neem alleen die grijze onderbroek zonder gulp.’
Ze kijkt hem aan. Strak. Ze heeft 3 ½ uur gezwoegd om Fröhlich een wat eigentijdser aanblik te geven en dan presteert hij het om alleen een onderbroek te kopen ad 1,32.

‘Kan oom Fröhlich pinnen, lieverd?,’ vraag ik om het wat draaglijker te maken.
‘Nee, dat kan niet’, zegt ze kort.
‘Kanniet of Wilniet’, vraag ik voor alle zekerheid.
‘Wil niet,’ zegt ze.
‘O, en mag ik jullie nog een raad geven? Koop eens een lekker zeepje. Jullie hebben een ouwemannengeur om je heen hangen..’