Ons vakantiegeld is eindelijk op de rekening gestort. Alle uitgestelde aankopen kunnen nu gelukkig worden gedaan. De kids hebben van alles nodig, mijn kast is leeg, en ik wil eindelijk weer eens een boek kopen zonder schuldgevoel. Mijn man kijkt me verontrust aan. “Je gaat weer los, hè,” merkt hij angstig op. Zelf koopt hij zelden iets. “Ik heb alles al wat ik nodig heb,” zegt hij dan. Met zijn verjaardagsgeld doet hij twee jaar. Het mijne is na een aantal weken al op. Het geld brandt in mijn zakken, nog voor er iets in zit.

Geen idee waar het vandaan komt, de drang om te kopen. Mijn vader had vroeger een goede baan en mijn moeder zorgde altijd dat we alles hadden wat er nodig was. Als kind had ik een eigen spaarrekening bij de bank, waar ik elke herfstvakantie gezamenlijk met mijn zusjes mijn spaarvarken kwam legen. Er was altijd een cadeautje verbonden aan deze gelegenheid. Dolgelukkig was ik dan met weer een nieuw boekje voor mijn uitgebreide verzameling. Later werd mijn salaris maandelijks gestort op deze rekening en kreeg ik kleedgeld van mijn ouders. Zo leerde ik hoe ik om moest gaan met geld, en dat ging me goed af. Waarom is dat eigenlijk veranderd? Is het doordat we het telkens zo krap hebben gehad, zodat er nauwelijks geld overbleef voor leuke dingen? Probeer ik op deze manier de schade inhalen?

Als ik naar het winkelcentrum fiets, verkneukel ik me al op het kopen zonder zorgen. Vandaag een keertje niet te hoeven denken, dit kan eigenlijk niet, want deze en die rekeningen liggen er nog. Van te voren spreek ik een vast bedrag met mezelf af, dan kan ik niet te ver uitschieten naar boven. Wie weet geef ik wel minder uit deze keer. Uiteraard is het volslagen onzin om zoiets te denken, want meestal verdubbelt het bedrag zich zodra ik in de winkel sta. Helaas ben ik in dit geval blind voor mijn eigen zwaktes. Ik zie dit pak, dat shirt en die jurk. Een keuze dient gemaakt te worden, maar dan voel ik die zachte wollen stof. Of het gemak van dat slobbervest. En dan kan ik dus niet kiezen. Gevolg, operatie zuinig is mislukt.

Als ik terugrijd, kan ik amper fietsen. Er hangen volle tassen en zakken aan mijn stuur, die tijdens het trappen herhaaldelijk tegen mijn knieën klappen. Mijn fiets bezwijkt zowat onder het gewicht van mijn nieuwe aanwinsten. Uiteraard blijft het niet bij alleen kleding kopen. De lipstick en parfum bij de drogisterij zijn juist vandaag voor een prikkie te koop, en verdwijnen vlot in mijn tas. De kinderen krijgen nog wat meer speelgoed, om bij de rest van hun stoffige verzameling in de hoek van de kamer te voegen. Voor mijn man neem ik ook wat mee. Een paar shirts zijn prima, anders heeft hij weer niks. Ik heb uiteindelijk mijn budget driedubbel overschreden.

Als ik thuiskom, zit Manlief sombertjes achter de PC. De randomreader ligt naast hem en zijn bankpas bovenop zijn portefeuille. Hij is dus al op onze rekening geweest. Teleurgesteld kijkt hij me aan. “Wat heb je nou weer allemaal gekocht?” zegt hij verslagen. Zwijgend kijkt hij toe hoe ik alle tassen één voor één leeg op tafel. “Wij houden nooit wat over,” moppert hij. De kinderen zijn dolblij met alle zojuist aangekochte snuisterijen. Zij hebben geen last van mijn mans treurige vooruitzichten over onze financiële toekomst. Het zet me toch een beetje aan het denken. Mijn man slaat te veel door de ene kant op, en ik de andere.

Dan lees ik een aantal dagen later in de krant dat er onlangs een nieuwe uitvinding is gedaan om mensen met een gat in de hand tot de orde te roepen. Dit gaat door middel van het dragen van een soort horloge dat je schokken toedient zodra je teveel uitgeeft. Een Pavlok.  Mijn god, dat klinkt serieus. Als iemand echt tot zulke maatregelen over moet gaan, is er duidelijk een probleem. Eerlijk gezegd lijkt me dat wel heel heftig..

Misschien zal ik toch echt wat dieper moeten gaan nadenken over hoe het leven waarde voor mij kan hebben zonder het doen van allerlei nodeloze uitgaven.

 

 

Categorieën: Algemeen

NicoleS

Door veel te lezen word je een betere schrijver. Joost Zwagerman was ervan overtuigd. Ik houd van lezen maar ook van schrijven. Ik ben bij column x terecht gekomen dankzij mijn lieve vader die hier jaren columns geschreven heeft. Kees Schilder is zijn naam. Ik hoop evenveel plezier te beleven aan het schrijven als hij. Favoriete schrijvers: Gerard Reve, J.J Voskuil, Maarten 't Hart, Adriaan v Dis, Arnon Grunberg, WF Hermans, Simon Vestdijk, Louis Bordewijk en Jean Plaidy. Favoriete boek: Het bittere kruid, Marga Minco.

27 reacties

Yfs · 25 mei 2016 op 08:06

Sorry, maar Ik heb me door deze column echt heen moeten worstelen. Het lukte me niet om het op een boeiende manier te kunnen lezen. Het voelde alsof ik naar een schoolmeester luisterde die op monotone toon iets aan het vertellen was aan de klas.
Het feit dat je tot 3 x toe achter elkaar een alinea begint met “Als ik…” versterkte dat.

Ik wens je veel sterkte met de Pavlok, maar vooral met het vinden van een balans in het doorslaan van jou en je man naar twee verschillende kanten.

NicoleS · 25 mei 2016 op 08:22

Ik zie het ook inderdaad. Drie alinea’s op dezelfde manier gestart. Let ik op de volgende keer. Jammer dat ik je niet kon boeien. Wellicht volgende keer beyer.

    NicoleS · 25 mei 2016 op 14:36

    Mag ik je er overigens wel op wijzen dat mijn column inmiddels ruim 600x is gelezen? Aardig wat keer voor een column die niet boeiend is.?

Mien · 25 mei 2016 op 14:43

601 keer

Mien · 25 mei 2016 op 14:47

En misschien lees ik hem wel twee keer. Wat wil het zeggen? Leuke column. Pavlok? Pavlov? Ik zou eerder de creditcard of bankpas laten pavlovteren.

Mien · 25 mei 2016 op 15:43

601 moest trouwens 616 zijn.

Yfs · 25 mei 2016 op 16:05

Vooralsnog zie ik hierboven slechts één positieve reactie.
En al is de column 1000 keer gelezen, verandert dat niets aan mijn mening!

    NicoleS · 25 mei 2016 op 16:12

    Ik heb wel meer positieve reacties gehad dan slechts deze, die ik overigens zeer waardeer. Zeker heb je recht op jouw mening, zoals ik dat heb op de mijne

Kees Schilder · 25 mei 2016 op 17:22

Bopske schilderde veel met grijstinten. Lag hij ’s nachts op de snelweg ingesmeerd met stopverf een aquarel in realistisch reliëf na te doen. Je wende er aan. Nu doet iedereen dat.

Mien · 25 mei 2016 op 18:15

Op naar de 1000 ?

Esther Suzanna · 25 mei 2016 op 19:20

Waar zie je hoeveel keer iets gelezen is?

Nachtzuster · 25 mei 2016 op 22:11

Het aantal views zegt niets over of een column goed of slecht is. Google het populaire woord ‘Koopziek ‘ en je krijgt een link naar jouw column. Zet je column op je facebook en je hebt er al views bij, inclusief positieve reacties want de reageerders zijn vrienden die jou persoonlijk kennen. Plaats het op een volwassen columnsite, dan horen daar, indien goed onderbouwd, ook wat meer negatieve (of opbouwende) klanken bij. Helemaal aan jou hoe je daar mee omgaat. Wat ik tot nu toe gemerkt heb vind je dat nog lastig. Volgens mij ben jij een volwassen vrouw waarvan verwacht mag worden dat zij feedback op de juiste manier kan lezen en interpreteren.

    NicoleS · 25 mei 2016 op 23:41

    Dat ligt helemaal aan wat voor negatieve commentaar een persoon krijgt, al dan niet volwassen. Ik kan niets opbouwend aan dit soort commentaren ontdekken in elk geval. Maar het is waar dat het in deze tijd een Utopie is om te denken dat alles 8 dot leven goed bedoeld en als ondersteuning voor de ander.

NicoleS · 25 mei 2016 op 23:41

Bedoeld is

J.oost · 26 mei 2016 op 11:56

Nu al je vakantiegeld door dat gat is gevallen, betekent dit dan ook dat je niet op vakantie gaat? Over die Pavlok, ik kon je verhaal niet geloven, stel dat dat ding niet goed is afgesteld en je sta in de supermarkt met je fles melk..
Het is ook niet helemaal waar, Pavlok bestaat wel, maar je moet denken aan een armband die bliept en trilt om je hersens te trainen. Een onderwerp dat weer een column waard is denk ik zo.
Overigens denk ik dat dit verschil in uitgavepatroon in heel veel gezinnen speelt, dus deze column zal nog heel lang actueel blijven. Zal zo eens kijken hoeveel lezers je vandaag gehaald hebt. Je streeft mij in ieder geval glansrijk voorbij 🙂

    NicoleS · 26 mei 2016 op 13:39

    Klopt, was een mini stukje in de telegraaf. Verder weet ik er gelukkig het fijne nog niet van. Bedankt voor je reactie ?

pally · 26 mei 2016 op 13:21

Het onderwerp vind ik goed en actueel , Nicole. En als eerste aanzet ook goed. Maar daarna zou je er eens een paar keer rustig naar kunnen kijken, hardop lezen, en verkorten. In deze versie is hij voor mij nog niet af. Dat hij zoveel gelezen wordt, komt inderdaad door de kop, maar het is zeker leuk voor je. Mijn advies: wees kritischer op jezelf. Je kunt schrijven.

    NicoleS · 26 mei 2016 op 13:38

    Dankjewel Pally, voor je opbouwend kritiek. Hier kan ik zeker wat mee. Ik doe mijn best, maar ga nu wat minder plaatsen hier. Ik denk dat het voor mij inderdaad goed is om eens kritisch te kijken en wat rustiger aan te doen. Bedankt voor je feedback ☺

Geef een reactie

Avatar plaatshouder