Ik loop met mijn toekomstige voorganger de zaterdagroute van mijn nieuwe journalistieke ochtendgymnastiek. ‘Dat is veel meer werk dan door de week’, zegt hij en daarvan is geen woord gelogen. De weekendedities doen hun best elkaar de vliegen af te vangen wat betreft het aantal en de diktes van de bijlagen. Probeer al dat papier maar eens handig in elkaar te vouwen en zodanig in de fietstassen te proppen dat het er ook weer uit te krijgen is. Een bevriend loopstel dat met de auto is, legt de laatste vijftig exemplaren van deze bezorgwijk op zaterdagen tot dusver altijd naast de hal van een appartementencomplex. Dat willen ze voor mij wel blijven doen. Dat scheelt een retourtje depot. We fietsen weer stoutmoedig over de busbaan. De route door het centrum raadt mijn inwerkmaatje af, zeker in het weekend. Wij, de vredige vroegopstaanders, kruisen dan op onze heenweg de lallende laatopblijvers op hun terugweg. Ik hoor twee studentes in een perkje luidruchtig met elkaar discussiëren. Waarschijnlijk dreigt het rijkelijk ingenomen bier bij een van hen te overstromen. In elk geval laat ze het gehurkt vrijelijk in dit competentiegebied van de Gemeentelijke Plantsoenendienst vloeien. Als wij passeren, komt ze overeind en kijkt me met haar blote kont aan. Dan mompelt ze een verontschuldiging en trekt haar rode hipster slip op over de bevallige billen. Dit degradeert mijn visuele interactie eerder deze week met een verbouwereerde buurman die een vrouw in peignoir uitliet, tot een confrontatie met een blote billen gezicht!
29 april 2017
2 reacties
NicoleS · 29 april 2017 op 08:19
Heel leuk om te lezen. Je laat het hebben van een krantenwijk heel aantrekkelijk klinken. Knap.
Karen.2.0 · 29 april 2017 op 10:36
Doet mij denken aan vogels spotten, als je maar vroeg genoeg op staat zie je de vreemdste vogels 😉 En mooi ‘vredige vroegopstaanders’ en ‘lallende laatopblijvers’, Leuke column Robert.