Krantenwijk

Ik zon al wat langer op mogelijkheden niet in mijn luxe Ikea bureaustoel vast te groeien. Een extraatje bijdragen aan het verzamelinkomen zou bovendien mooi zijn meegenomen. Tegelijkertijd wil ik de schrijftijd overdag aan mezelf houden. Ik kan voldoen aan mijn eigen strikte randvoorwaarden door me aan te melden als bezorger van de ochtendkranten. Mijn inschatting dat ik een paar weken moet wachten, tot aan de zomer, voordat een wijk vrij zal zal komen is een verkeerde. Daags na mijn inschrijving kan ik aan de slag. Voor dag en dauw vervoeg ik me bij het uitgiftedepot en maak kennis met een heel aardige Turkse man. Na vijf jaar houdt hij het om medische redenen noodgedwongen voor gezien. Ik ga deze ijskoude aprilochtend met hem mee. Hij leert me de tips en tricks van de wijk. Het is toevallig de buurt waarin ik zelf woon. Mijn leermeester woont op nog geen honderd meter bij mij vandaan. Ik ken hem niet; hij komt immers als ik nog slaap. Ongetwijfeld zal ik hem de afgelopen jaren rond de feestdagen in ruil voor zijn beste wensen tien euro hebben gegeven voor de perfecte dienstverlening. Als echte vrijbuiters fietsen we zomaar over de verboden busbaan. Vlak bij mijn huis ontspint zich ineens een idyllisch tafereel. Uit een nieuwbouwwoning komen een man en een vrouw. Hartstochtelijk kust de gesoigneerd geklede man de alleen maar in een halfopen ochtendjas gestoken vrouw. Ze nemen afscheid. Hij zwaait liefdevol als zij instapt en wegrijdt. Dan ziet hij mij.

22 april 2017