Het was zonder meer een vredig tafereel, en een even vredige, melancholieke septemberochtend, en voor de zoveelste keer verwonderde ik me erover hoe snel we, na slechts enkele uren voordien voor de vleugels van het noodlot te hebben geschuild de alledaagsheid als een taai kleed over de kraters en de doden wierpen- en ik weet nog steeds niet of ik zulks een vorm van genade vond, een teken van onverzettelijkheid, of een soort zelfverdoving, de kalmte van een schaap dat in de nabijheid van een roedel wolven te dichtbij om ze te kunnen ontvluchten, een glorieus fatalisme over zich afroept en zijn fatum kalm in de ogen blikt.

Voor alle duidelijkheid, bovenstaande lange zin komt uit het boek ‘Godenslaap’ van Erwin Mortier. En, mooi? Inderdaad, adembenemend mooi. Ik heb het boek (nog) niet gelezen en nu al proef ik bij die éne enkele zin de sfeer na een zoveelste luchtbombardement, de moeizame gelaten reactie van een volk op een alles vernietigend oorlogsgeweld.
Vergeleken bij een dergelijke kwaliteit verschrompelt mijn schrijverij tot een schrale hoop nog niet eens deftig gerangschikte letters. Zo ’n kunst met een grote K kunnen maar weinigen voorleggen. En toch, als ik kritisch mag zijn, een gans boek van deze kwaliteit lijkt me dan toch zware kost te worden. Te lyrisch? Te vaak rondjes draaiend? Misschien, misschien leest het wel als een enorme taart, afgewerkt met te veel slagroom chocolademousse en ander beslag. Nogmaals, ik heb het boek niet gelezen.

Ik opende de koelkast en bleef even zo staan om uit te rusten, met de hand op de handgreep, mijn verstand op nul, nietsziende ogen en voor me de rekjes die in van dat kille licht waren gehuld.

Andermaal een mooie zin, nu afkomstig van een zekere Claudia Pineiro. (De weduwen van de donderdag) De openingszin van een boek, een dertigtal woorden, en toch sta je als lezer al met één voet bij een weduwe in een eerder negatieve stemming.
Verwacht nu geen kritiek, laat staan slechte kritiek van mijnentwege over de opener van een boek of op een schrijfster waarvan ik enkele tellen geleden, bij het lezen van dit vers, nog niet eens wist van welk land ze was. Claudia Pineiro, fluistert mijn computer me toe, is een grote dame uit de Argentijnse literatuur.

Lange zinnen, met tussenzinnen die het hoofddoel van de zin schijnbaar eventjes verlaten maar dan toch samen smelten tot één geheel, daar hou ik van. Helaas een niet risicoloos schrijven. Voor je ’t weet stranden je hersenspinsels in moeilijk lopende overwegingen niveau ‘wartaal,’ hou je een woordenbrij over waarbij de betekenis totaal verloren gaat.

Even proberen:

Negen uur, via een automatische beweging met de afstandsbediening klik ik de radio aan, kijk vervolgens door de kamer heen naar buiten waar een druilerige regen de dagjesmensen, medevechters in de hunkering naar geluk ambeteert, Adele is niet in staat mijn vermoeide gedachten los te rukken van gisteren, weg van het slechte gesprek en het glas te veel.

Zo ’n alleenstaande zin mist uiteraard kracht maar misschien, heel misschien ben ik er in geslaagd, onder meer via het druilerige en Adele, ik zeg maar wat, de relatieproblemen in een welbepaalde sfeer te brengen. Ik ga er als schrijver onrechtstreeks van uit dat de lezer Adele kent.

Om te besluiten, laat dit schrijven maar een zware boterham zijn. Nee, de aanpak van Erwin Mortier kan ik niet aan, en ook, bij gebrek aan verhaal en ruimte, blijf ik verre onder het niveau van Claudia Pineiro. Maar dan toch blijkt dit woordenspel mijn inziens een boterham met rozijntjes te zijn. Mooie omschrijvingen weren zich, tussen het eentonige lichtgele deeg zitten de smaakmakers voor een heerlijke krentenbol.

Koffie!!!

Schrijven… Heerlijk!

Categorieën: VEC

Meralixe

Er is een smaak, gewoon, een manier van het door het leven gaan, die zo verschillend is van mens tot mens, dat we mogen besluiten dat het eigen gelijk niet bestaat en dat respect voor de andere mening belangrijker is...

14 reacties

troubadour · 1 maart 2015 op 07:27

Gezeten achter mijn laptop, met de zo vertrouwde rommeltjes om mij heen, zonder welke het mij moeilijk zou vallen om de juiste ambiance te vatten, lees ik jouw teksten en vraag mij af hoeveel krenten ik eigenlijk lekker vind..
Claudia Pineiro pruim ik wel en de Adèle-zin ook. Een zo’n zin per bladzijde als richtlijn, wanneer het mij gegeven zou zijn om advies te mogen geven. Ik bedoel dan in een boek voor gewone mensen.
Daarboven verheven bepaalt de pikorde de norm..

Spencer · 1 maart 2015 op 11:32

Tijdens het lezen van de eerste zin gingen mijn wenkbrauwen steeds verder omhoog: wat is er in Meralixe gevaren? 😀

Uw eigen zin mag er zijn, al kunt u beter het werkwoord ‘ambeteren’ niet gebruiken, want in Nederland kent niemand dat.

Memo aan mezelf: stukje schrijven met als titel ‘De eerste zin’.

trawant · 1 maart 2015 op 12:20

Ook ik vind, Meralixe, de zin die u ons voorlegt van een grotere
intrinsieke schoonheid getuigen dan het barokke staaltje verbale zelfoverschatting, dat Mortier, ons lezers, hunkerend naar taal die ons wegleidt van het alledaagse, gelijk een literaire potloodventer in een stuitende overdaad meent te moeten
voorschotelen.

ik heb gezegd 🙂

Spencer · 1 maart 2015 op 13:26

Literaire potloodventer. :laugh:

Ferrara · 1 maart 2015 op 14:42

Ah Meralixe, gij waart uitgenodigd tot het produceren van een VEC. Welk een eer viel u te beurt en hoe goed zijt gij geslaagd in deze. Uw krentenbol is het consumeren waard.

Frans · 1 maart 2015 op 14:53

Een volgens mij dappere poging om schrijven te duiden of zoiets.

pally · 1 maart 2015 op 14:56

Een heel apart stukje, Meralixe, waarin je zowel iets van je zelf laat zien, als van grote schrijvers die je bewondert, alleen al om hun beginzinnen. Jouw probeerzin doet het goed bij mij. Zelfs ook zonder uitleg al.
Mooie VEC!

Esther · 1 maart 2015 op 23:09

Na drie keer lezen vind ik dit een heel bijzonder stukje. Het drie keer lezen ligt aan mij. Door studie was mijn hoofd vol dus deze bundeling van literaire hoogstandjes paste er niet meer in. Wat is een VEC?

    troubadour · 2 maart 2015 op 12:52

    VEC betekent Vaste Estafette Column. Je geeft hem aan elkaar door. Meralixe kan bijvoorbeeld het stokje aan jou door geven, om hem moverende redenen. Zo word jij uitgenodigd om de VEC voor de maand maart te schrijven. De column blijft een hele maand leesbaar, de meesten doen dan ook moeite om er iets moois van te maken.

Mien · 2 maart 2015 op 09:24

Mooie overpeinzing. :yes:
De VEC haalt vaak het beste in schrijvers boven vaak.
Openings- en slotzinnen zijn vaak de krenten in de pap. 😉

Pierken · 2 maart 2015 op 18:12

Schrijf toch een hele column op het niveau van jouw ene zin, Meralixe. :yes: Bouw wat rustpuntjes in; zinnetje of wat van vier woorden zo hier en daar en dan weer doorharken. Et voila! Une CvdM. Ging alles maar zo makkelijk, hè? Deze zal het niet meer worden, want die was al eens VEC. Wel voor het eerst samen op de CX-voorpagina. :rotfl:

arta · 2 maart 2015 op 21:54

Ook ik heb deze VEC een aantal keren gelezen, voordat ik reageer.
Ik vind hem bijzonder.
Eigenlijk vind ik dit uw beste schrijven tot nu toe, verfrissend, origineel.
Erg mooi!
(Er is overduidelijk veel zorg besteed aan dit verhaal, zonder dat het ‘dood-geredigeerd’ is)

Lezen…. Heerlijk!!

Meralixe · 3 maart 2015 op 10:25

Uiteraard aan allen dank voor het reageren en Frans extra dank dat je zo vriendelijk was me het stokje door te geven.
In eerste instantie dacht ik er aan dat het verwijt me zou doorgestuurd worden dat ik door het citeren van verschillende schrijvers de boel een beetje zou hebben gestolen. Niet dus.
Daarnaast ging naar mijn gevoel de aandacht van de lezer te geconcentreerd naar die ene (mooie) zin die ik als voorbeeld liet functioneren. Eigen schuld natuurlijk maar, en dat klinkt dan misschien wek pretentieus, er zaten wel meerdere rozijntje tussen het ‘eentonige’ deeg.
Mooi hoe Troubadour en Trawant hun ‘kritiek’ via een in dezelfde stijl geschreven (mooie) zin formuleren en Pierken, warm gezelschap op de voorpagina maar ook, een belangrijke tip; dat een beetje overdreven lyrische laten variëren met enkele korte droge zinnen… dat lijkt me wel wat.
Tuurlijk heb ik hier nu wel een viertal namen laten vallen maar heeft elke reactie waarde. 🙂

Odette · 22 maart 2015 op 17:47

Meralixe…. Uw eigen zin: “Vergeleken bij een dergelijke kwaliteit verschrompelt mijn schrijverij tot een schrale hoop nog niet eens deftig gerangschikte letters.”
vind ik dan weer van bijzonder mooie kwaliteit.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder