Mijn dochtertje is nu 2.5 jaar.
Toen ze nog zo klein was vond ik het erg moeilijk. Vooral tot haar eerste jaar, deed ik er niet veel mee. Je kunt er niet mee spelen of mee praten. Het eerste jaar is toch vooral voor de mama’s.
Nu is het compleet anders. Ik ben natuurlijk die leuke papa die van alles met haar doet en steeds weer iets nieuws verzint. We hebben al het spelletje ‘Au mijn staart gehad’ waarin ze bij alle dieren in haar dierenboek aan de staarten trok en ik dan hard riep, alsof ik dat betreffende dier was: ‘AU, mijn staart’ Ook deed ik alsof ik sliep en ze kwam dan heel hard BOE roepen. Ook ben ik regelmatig gebeten door een getekende tijger die ik niet kon aaien, maar zij wel. Als ik hem aaide werd ik gebeten.

Sinds enige tijd is mijn nieuwe creatie, het kriebelmonster.
Dit zijn gewoon mijn handen die ik in de lucht houd en langzaamaan steeds dichter in de buurt komt van haar buik, haar zij of haar benen en als mijn handen haar dan raken, beginnen ze spontaan te kriebelen.
Een luid geschater volgt dan vaak.
Het kriebelmonster is nu helemaal de bom. Zelfs zo populair dat als ze mama wil kriebelen, ze ook de hulp van het kriebelmonster inroept, mijn kriebelmonster.

Kriebelen vind ze erg lekker. Onder haar voeten, op haar rug, haar armen, haar benen, ze kan dat heel lang volhouden en dat heeft ze van niemand vreemds. Ik heb dat zelf namelijk ook, vooral op mijn rug en armen. Het kriebelmonster van mijn vrouw lijkt wel pensioen helaas. Waar ik tot een aantal maanden geleden nog weleens lekker gekriebeld word, moet ik het nu vooral doen met doe het zelf service. Mijn eigen vingers strelen dan mijn armen.

Binnenkort is mijn vrouw jarig. Misschien moet ik maar eens naar de dierenwinkel.
Een nieuw kriebelmonster voor haar halen

Categorieën: Algemeen

6 reacties

Arta · 24 mei 2018 op 08:58

Wat leuk, zo’n kriebelmonster.
Leuke column! ( de eerste twee zinnen lopen niet lekker)

I-Pat · 24 mei 2018 op 10:00

Ja zeker leuk.. Dank je wel.

Robert · 24 mei 2018 op 11:19

Begin is aardig (ben het wel eens met Arta over de eerste zinnen) maar het einde zurig. Als je vrouw dit leest, kun je haar kriebelen voor altijd op je buik schrijven. Of op je rug.

Nummer 22 · 24 mei 2018 op 19:05

Herkenbaar.! Mooi geschreven!

Geef een reactie

Avatar plaatshouder