La Meis

Bastiaan B. Springfield mijmert door het leven.

En wat is ze weer mooi. En wat valt die kerstboom weer in het niet bij onze enige overgebleven polderdiva. In ons wandelgenootschap is het ieder jaar zo net voor sinterklaas een onophoudelijk gespreksonderwerp wat ook zo heerlijk wegbeent. Hoe tuigt La Meis de kerstboom dit jaar op? Hoe kijkt ze en wat heeft ze aan. Hopelijk niet al teveel. Wat dat betreft was 2016 een goed jaar omdat je met een beetje fantasie onder haar jurkje kon kijken.

Noem het een afwijking met licht obsessieve trekjes, maar Sylvie houdt mij al jaren bezig. Ik adoreer haar niet, maar heb wel een steigerende bewondering voor haar en haar tomeloze inzet voor zichzelf. Zo kort terug pas ontslagen bij een Duitse RTL4-meets-cup-a-soup zender en nu alweer in dat harde, confronterende modellenbestaan waarin de lampen niet liegen.

Ze zit dit jaar bij de kerstboom. En de kerstboom lijkt op haar. Dat is best wel knap. Een au naturel engelenblik met daaronder een kort, bordeauxrood jurkje afgepumpt met veloursachtige muiltjes. Ik kijk nog een keer en besluit te gaan mijmeren…

Vorig jaar stond ze nog te ladderen om de boom op te tuigen maar dat is dit jaar gelukkig al achter de bevallige rug. Ze zit. Of ook weer niet. Een zwevende zit zonder dat ze de grond raakt. Blonde, weelderige lokken liggen speels gedrapeerd over haar ranke schouders ter decoratie. Ik zie haar wachten op een ster. Een vallende ster. Een ster die haar weer laat stralen in de liefde. Eentje die best mooi is en tenminste een paar keer zes nullen achter zijn naam heeft staan. Ze knipoogt naar de drie koningen die wijselijk de andere kant op kijken. Maar zij verdient het. Terwijl ze poseert wordt aan haar gevraagd wat ze voelt en ze zegt lachend: “Ik kom in de feeststemming. Ik kan niet wachten op kerst maar vanavond draait het allemaal om Pakjesavond, een prachtige Nederlandse traditie.” Weer zoekt ze oogcontact met een van de koningen op weg naar de stal.

Verheugd lees ik haar politieke statement nogmaals maar voel me te aardig ertegen te ageren. En ook omdat ze het verdient met fluwelen handschoentjes aangepakt te worden. Ze heeft een zware tijd en dan moet je mild zijn. En dat wil ik ook. Mijn glimlach verandert in een duwend verlangen haar te zien zitten op een houten wiebelbankje voor het kerststalletje om met Jezus en Jozef te praten over haar wensen. Ik word blij als ik haar zie overnachten in datzelfde stalletje omdat ze warmte nodig heeft. Ik word intens gelukkig als ik haar vraag om bij ons in de kerstboom op een tak te klauteren zodat ons wandelgenootschap voor haar kan zingen.

O dennenboom, O dennenboom … wat is ons Sylvie wonderschoon

B.B. Springfield