Lac Léman 1.

Tijdens het sollicitatiegesprek met een dame van HR, die mijn CV voor zich had liggen, kwam hij binnen en stelde zich voor.
Het melkboerenhondenhaar zat strak in de gel, zijn magere trekken waren kwistig bezaaid met roestbruine vlekjes, de huid van zijn handen was rondom de ontelbare sproeten spierwit.
‘Noah Brennan, directeur,’ zei de man wiens achternaam zijn oorsprong bevestigde.
Zijn doordringende blik hield de mijne vast, een flauwe glimlach deed zijn mondhoeken krullen. Het overhemd en de pantalon waren perfect afgestemd op de kleur van zijn ogen, roestbruin neigend naar rood, en mijn blik werd gevangen door de opzichtig gouden ceintuur en Rolex. De haast hongerige blik in zijn ogen versterkte mijn zenuwen en het ongemakkelijke gevoel dat mij parten speelde, hetgeen niet zo vreemd was tijdens een gesprek waar veel van af hing.
Ergens wist ik het meteen.
Ik had de baan: Accountmanager voor Frans- en Duitstalig Zwitserland.
De alarmbel die mijn aandacht wilde trekken, negeerde ik door de blijdschap en opwinding die deze bijzondere snelle gang van zaken opriep.

Al maanden was ik op zoek naar een andere baan. Ik werkte vooralsnog parttime voor een groothandel in laminaat vloeren, plankjes en ventilatiesystemen en sleurde me moeizaam door de uren in het stoffige kantoor, snakkend naar avontuur en verandering.
Sinds de crisis en het banentekort dienden zich voor elke baan steeds meer kandidaten aan, maar werd ik nog best vaak uit de stapel CV’s geplukt.
Grote namen op mijn CV als IBM – inmiddels niet meer zo indrukwekkend – KPMG, ABN AMRO wekten nou eenmaal vertrouwen. De zenuwslopende sollicitatierondes volgden elkaar op, en vaak zat ik bij de laatste drie kanshebbers, maar kreeg de baan uiteindelijk niet.
‘U was een zeer goede kandidaat, maar we hebben voor iemand anders gekozen,’ kreeg ik vaker te horen dan mij lief was.
In een opstandige bui, had ik na de afwijzing voor een baan, waar ik volgens mijzelf uitermate geschikt voor was, de afdeling HR gebeld.
De dame die ik sprak, gaf mij ‘in vertrouwen’ de feedback van de directeur en managers, die bij de laatste rondes aanwezig waren geweest.
‘Ze vonden u te competent. Eerlijk gezegd, even tussen ons, denk ik dat ze iemand hebben gekozen die, laat ik het voorzichtig uitdrukken, gewoon haar taken uitvoert en niet teveel vragen stelt.’
Het was waar dat ik er een zeker plezier in schepte me te verdiepen in de bedrijfscultuur en de core business om tijdens sollicitatiegesprekken te laten zien dat ik kennis van zaken had.

Bij MTI bleek dat allemaal niet nodig. Tijdens het eerste gesprek besliste de directeur direct dat ik was aangenomen, werd het salaris bepaald en kon ik maandagochtend gelijk beginnen. Bij de groothandel wisten ze dat ik elk moment kon vertrekken. Mijn opzegtermijn had ik allang overschreden dus dat vormde geen obstakel.
Ik weet nog dat ik bijna euforisch naar huis reed. Het avontuur dat voor mij lag was haast niet te bevatten. Ik had mijn droombaan, een baan die mij zomaar in de schoot werd geworpen zonder oneindige sollicitatierondes of moeizame salarisonderhandelingen. Het vooruitzicht dat ik als accountmanager van MTI op korte termijn terug zou keren naar de regio waar ik ooit heel gelukkig was geweest, bracht een opwinding met zich mee die mij deed besluiten dit heugelijke feit, deze prachtige kans te vieren met vrienden.