Le Mans: drama van de hoogste orde

Met nog 7 minuten van een 24-uursrace te gaan ging de leidende auto alsnog stuk. Hartverscheurend, heerlijk, Le Mans.

En weer ging het toch nog fout. De 24-uursrace van Le Mans, de belangrijkste autorace van allemaal als je het aan coureurs en Europese racefans vraagt, kende een spectaculair slot, waarbij de leidende auto, na 23 uur en 53 minuten rijden, opeens stukging en niet alleen zijn overwinning, maar ook een plaats op het podium verspeelde. Met Kazuki Nakajima achter het stuur gaf de motor het op, zomaar, op het rechte stuk waar hij en zijn twee collega’s al meer dan 300 keer volgas hadden gegeven. De Porsche die erachter reed, haalde de stilstaande Toyota vlak voorbij de finish in het begin van de laatste ronde in.

Met vele liefhebbers stond mijn televisie dit weekend urenlang op Eurosport en RTL 7, waar de race werd uitgezonden. Tot het einde was het hoogtepunt misschien gewoon het prachtige geluid van de motor van de Corvette C7R, een in volle galop voortstormende bizon van een een V8. Voor de liefhebber een extatisch geluid, ditmaal mooier dan de getergde Ferrari-huil en het mechanische zuiggeluid van de Porsche RSR. Alle liefhebbers zijn het erover eens: veel mooier dan de kunstmatige, door accu’s gevoede stampgeluiden van de koplopers met hun hybridemotoren van duizend pk.

Als in elke Le Mans waren er ongelukken, mislukte manoeuvres, falende pitcrews. En gelukkig ditmaal geen gewonden, geen ernstige incidenten. Maar, om het onvoorspelbare van deze enorme slijtageslag voor mens en machine te onderstrepen, in de laatste ronde veranderde het aanzicht van de race. Toyota kon eindelijk eens winnen. Bijna. En “bijna” is “niet”!

Het heeft iets weg van een vooropgezet toneelstukje: iemand is omgekocht om die Toyota op het laatst alsnog stil te zetten, om het machtige Porsche de overwinning te geven. De coureur? Een Japanner, die niets liever doet dan een Japanse overwinning binnenhalen. Kansloos! Deze man reed echt voor de overwinning. En zijn teamgenoten, geen Japanners, zaten op dat moment niet achter het stuur, dus zij konden het ook niet.

De automobielindustrie bestaat toch uit conglomeraten die de wereld voor de gek houden? Porsche hoort bij Volkswagen, van Dieselgate en het belazeren van Europese en Amerikaanse autoriteiten. Natuurlijk heeft Volkswagen Toyota omgekocht. Of… niet. Want Toyota is misschien nog wel machtiger als autoconcern. En Toyota heeft Le Mans nog nooit gewonnen, waar de Volkswagenclub dat middels Audi en Porsche inmiddels meer dan dertig keer gedaan heeft, in een of andere configuratie al zeven keer achter elkaar, en negentien van de laatste 21 keer. Die hoeven echt niet zo nodig dat ze de wereld willen bedriegen.

Dit was dus echt drama. Er lijkt een vloek op Japanse deelnames aan Le Mans te rusten. Behalve die ene roemruchte overwinning in 1991 van Mazda, heeft het nog niet willen lukken. Nissans, Toyota’s: ze hebben hun tanden steeds stukgebeten op de grootste automobiele overwinning van allemaal (letterlijk: een van de trofeeën is meer dan een meter hoog). Toyota’s Hugues de Chaunac verklaarde vooraf met een nachtmerriescenario rekening te hebben gehouden: een uur voor het einde uitvallen. Maar het werd nog veel erger, ze vielen een ronde voor het einde uit.

En zo zijn het ronkende motoren, onverklaarbare stuurfouten, flitsende reparaties, afwisselend goede coureurs en slechte coureurs, zeer verschillende autotypen, grote snelheidsverschillen die samen tot een rijk geschakeerd tapijt van verhalen leiden, met het meest enerverende verhaal over de belangrijkste positie. Dit is waarom ik Le Mans zo mooi vind.