Leermeesters

Op weg naar volwassenheid spelen leraren een belangrijke rol. Zo herinner ik mij een geschiedenisleraar die geen boek gebruikte. Zittend op de punt van een tafel vertelde hij verhalen. Het was zijn manier om historie tot leven te brengen. Met ingehouden adem luisterde ik naar de geschiedenis van Grieken, Romeinen en andere beschavingen uit het verleden. Geen duffe rijtjes met jaartallen die je moest onthouden, geen ellenlange teksten lezen, maar gewoon luisteren en op je ‘harde schijf’ opslaan. Een geweldige onderwijzer. Blijkbaar heeft hij mij geïnspireerd, want geschiedenis heeft nog steeds mijn interesse.

Op juffrouw Zwart van de eerste klas raakte ik verliefd. Misschien omdat zij het was die me leerde lezen en schrijven. Dat deed ze met passie en liefde. Ongetwijfeld heeft zij de basis gelegd voor mijn belangstelling voor taal en de drang om te schrijven.

En dan was er natuurlijk de hoofdonderwijzer op de mulo. Deze man was een expert in het overdragen van kennis. Hij zag kans om twee klassen tegelijk met in totaal zeventig leerlingen goed les te geven en tevens orde te houden. Feilloos registreerde hij als je ergens problemen mee had en deed daar ook iets aan. Een unieke leraar! Pas later heb ik beseft op welke wijze hij het pad voor mij heeft geëffend om verder te studeren.

Eén van de leraren waar ik goede herinnering aan bewaar zat niet eens in het onderwijs. Hij handelde in sloopauto’s en had iets met mijn moeder. Toen zij hem vertelde dat ik op school moeite had met rekenen, vroeg hij wat ik lastig vond. “Breuken”, zei ik. “Daar snap ik helemaal niks van.”
Krabbend achter zijn oor keek hij mij begripvol aan. “Breuken? Die begreep ik vroeger ook niet. Maar eigenlijk zijn ze niet zo ingewikkeld.”
Met een paar lucifers en een handje pinda’s legde hij de principes van breuken uit en hoe je ermee moest rekenen. Na een uurtje had ik het door.
“Is dat alles?” vroeg ik verbaasd.
“Ja, dat is alles,” zei hij terwijl een pinda in zijn mond verdween.

Trouwens, de man die mij leerde omgaan met breuken heeft me nog iets geleerd. Rijden met een vrachtauto. Ik was twaalf jaar en mocht op de sloperij af en toe met een kleine vrachtwagen een stukje achteruit rijden. Van het een kwam het ander en binnen de kortste keren reed ik ook vooruit. Eerst op de dijk in de polder, maar al gauw liet hij mij ook in de stad achter het stuur zitten. Ik vond het natuurlijk prachtig. Tot we op een gegeven moment werden aangehouden door een motoragent. Mijn leermeester kreeg een bekeuring en dat betekende gelijk het einde van mijn ‘loopbaan’ als vrachtwagenchauffeur. Maar leuk was het wel. Misschien is dat de reden waardoor ik in mijn latere leven altijd iets heb gehad met zware voertuigen.

Op onverwachte momenten ben ik in mijn leven de juiste leraren tegengekomen. Zij hebben mij gevormd tot de man die ik vandaag ben. Dank aan allen, inclusief de leraar biologie die regelmatig strafwerk gaf, maar mij ook heeft geleerd om respect te hebben voor de natuur en daar een levenszaak van te maken.