Leest en wandelt u mee naar de Vleeschhouwerij ‘Hofleverancier’

De Vleeschhouwerij  ‘Hofleverancier’ van herinneringen. Het is een dag dat de zon de mensen en gevels nog moet gaan verwarmen. Zo’n dag dat de straat en stoep de laatste druppels water van het  nachtelijk schoonmaken op wilt zuigen. De geur van schone straten en lege afvalbakke .  Zo’n ochtend jeugdherinnering aan de oudste stad van Holland met haar straatjes en namen als Zakkendragerssteeg en Vleesch-houwerstraat.

Nu decennia verder bevind ik me in een andere stad. Een stad met pijnlijke herinneringen aan de oorlog.

Lees en wandel mee met vleugjes fictie…

We wandelen vanuit het kerkplein, naar een verbindingsstraat met de winkelstraten.  Na zo’n 100 meter aan de rechterkant, leest u op de winkelruit in sierlijke letters ‘Hofleverancier’. Aan de gevel het schild. Ik sta voor de tekst ‘Vleeschhouwerij’ want dat woord staat ook op de gevel van dit mooie pand.  Ik open de voordeur en hoor de bel. De rinkelende bel zit aan de winkeldeur en geeft direct het gevoel ‘even terug in tijd te zijn beland. Op de vloer zwart en witte marmeren tegels, in een patroon dat me aan mijn jeugd doet denken. Thuis hadden we een gang met dit soort tegels. 

Er staan 2 klanten voor de toonbank met  vitrine. Het glas van de vitrine is zo helder en schoon dat je direct een hand naar het vlees in de schalen wilt laten gaan.

De toonbank op de vitrine is van zwart-grijs -blauw marmer.  Het vlees in de vitrine ligt op metalen schalen en deze zijn niet gescheiden met blikjes fris of tussen de schalen wat  kunst groen in een houder dat, aan de bezoeker duidelijk moet maken, hier wordt vlees gescheiden tentoongesteld en dat maakt dorstig.

Achter de vitrine staat een breder formaat toonbank of werkbank om het vlees, met enige rituele handelingen, fraai in te pakken.  Deze toonbank is wit met hier en daar wat donkere kleuren. Rechts – voor de kijkers- op deze werkbank staat een zilver gepoetste kassa, waarbij de afrekening gepaard gaat met vingers  die hard op kassa toetsen worden gedrukt. De kaartjes in het  kassa venster gaan omhoog. ‘ wie ben ik’.Alleen staat daar geen bedrag in guldens meer op maar ‘ Worst’, Tartaar of Karbonade om maar enkele teksten te noemen.  Nee ‘Smartlap’ kom je niet als tekst tegen. De  herinnering aan oude typmachines tijden en kassagerinkel in “Winkels van Sinkels’ herleeft.  In Utrecht aan een gracht leest u nog steeds “Winkel van Sinkel’ op de gevel maar binnen en buiten op het bordes staat niets van waren uitgestald. U kunt hier eten en drinken.

De slager met de rode blos op de wangen, kort haar, bol gezicht en een smetteloos witte slagersmuts op zijn hoofd, lacht. ‘goedemorgen’ en gaat verder met het inpakken van wat de twee klanten hebben gekocht. Op de vloer, naast deze 2 klanten, staan 4 uitpuilende tassen. Ik zie de prei tussen de kranten erboven uitsteken en ontdek wat wortelen en tomaten in een doorzichtige verpakking, In een andere overvolle tas zitten tijdschriften en kranten.

Er wordt niets gezegd. Ik hoor ook niets, zelfs een klok met slinger ontbreekt. Dat had de sfeer mooi kunnen aanvullen. De slager begint de verkochte waar op te noemen ‘2 karbonades uit ons eigen fokkerij, 500 gram sukadelappen, 4 runder tartaartjes en de 2 worsten uit de aanbieding! anders nog iets?’ De slager leest een briefje, waarop hij met een potlood de bedragen heeft genoteerd die op de kassa toetsen straks worden aangeslagen. ‘plakje leverworst?’

De slager haalt een pinautomaat uit een lade onder deze kassa en overhandigt dit aan de klant, de andere kijkt mee. Er komt een pinbon uit en het briefje van de slager wordt ook meegegeven. ‘nou bolle, tot volgende week maar weer’. Blijkbaar kent de klant deze slager.  Prettige weekend!  De bel rinkelt.

De slager draait zich om en wast zijn handen boven een granieten wasbak, trekt papier uit de houder en scheurt deze af aan wat metalen scherpe delen aan de onderkant, droogt zijn handen en draait zich om.  En wat kan ik voor u betekenen? Zijn blos op de wangen oogt  donkerder.  Hij trapt met zijn rechterschoen op een pedaal en een klep gaat langzaam omhoog. Het natte papier verdwijnt. 

‘Wat eet nu zo’n familie als u aan het hof levert?’  Vandaag eten ze soep met worst. Worst uit mijn slagerij. Ja, ja denk ik en zie een lachje bij de slager. ‘nou, dan wil ik 2 worsten uit de aanbieding en een plakje leverworst…om te proeven’ . Ik had namelijk 2 plakjes leverworst aangeboden en opgegeten zien worden door die 2 klanten.

Ik kijk rond, terwijl de slager verdwijnt achter een, prachtige met glas in lood raampjes voorziene, deur.

Zo’n deur waar je alleen even tegen aan moet duwen en die nog heen en weer zwiept om dan langzaam tot stilstand te komen.  Alle muren in deze Vleeschhouwerij zijn voorzien van roomwit geglazuurde vierkante tegeltjes tot- naar ik schat –  2 meter vanaf de vloer.  De tegels aan de rechterkant vormen een afbeelding van de Lakervelder, een koeiensoort dat nu dreigt uit te sterven. Het patroon op de huid van deze koe doet me altijd denken aan een voetbalshirt.  Waarom het een Lakenvelder afbeelding is, vraag ik niet.  De slager komt terug en laat de worsten zien ‘ zo goed?’ en houdt de worsten omhoog. ‘vers uit de rokerij’.  Ik kijk naar de rechtermuur achter het kassagedeelte.

Prima, die neem ik.

Het spiegelglas, in een kastanje houten lijst, waarachter ik vermoed, de koning ziet staan die anoniem al zijn hofleveranciers bezoekt om de inkopen te doen voor thuis en dan  na mij te zien met de worsten, zachtjes lacht ‘goede keuze’ Vanavond eten Max, de kinderen en ik eten ook soep maar met een koninklijke worst’

En in 1 keer  schrokt de koning het plakje leverworst op het zilveren schaaltje dat voor hem staat,  naar binnen.