“Hoever ben je ermee, Roos ? Het is half elf, ik moet er morgen vroeg uit en ik wil nog een beetje neuken”. Hij kwam uit de keuken gelopen en poerde met een wattenstaafje in zijn oor. Roos zat op de bank met een kruiswoordpuzzel op schoot en een potlood in haar hand. Ze bekeek hem kort van over haar halve leesbril en richtte zich toen weer op de puzzel.

“Nou, wat doen we ?”, drong hij aan terwijl hij onverschillig met zijn voet tegen haar voet schopte.
Ze slaakte een zucht en keek opnieuw op. “Dus meneer wil neuken. En wil meneer alléén neuken ? Of moet ik ook nog wat sabbelen”.

Hij keek alsof hij het in Keulen hoorde donderen en trok het wattenstaafje met een ruk uit zijn oor. “Wat zeg je daar, Roos?”.

“Oké Joop, ik neem dus aan dat je ook nog besabbeld wil worden. Dat komt dan bovenop de standaardprijs en kom ik uit op vijfenzeventig euro. Best een hoog bedrag voor drie minuten maar het gaat uiteindelijk om jouw resultaat, nietwaar ?”. Ze bewoog het potloodgum langs haar lippen.

Hij begon nerveus te lachen, “Wat is dit voor een gezwam, juffrouw kip, vijfenzeventig euro. Ben je van de leg ?”. Hij stak het staafje in zijn andere oor.

Zij richtte haar ogen weer op de puzzel. “Lidwoord met drie letters”, mompelde ze.

“Roos, wat is dit in hemelsnaam voor een idioterie”. Hij stak zijn armen in de lucht alsof hij hulp uit de hemel verwachtte. Het staafje stak nu eenzaam uit zijn oor.

“Moet je luisteren Joop, als je mij als een soort van snol gebruikt, dan ga ik me er ook maar naar gedragen. Vijfenzeventig euro. Overigens kun je vijfentwintig euro als een cashback scoren als je mij binnen die drie minuten ook nog tot een orgasme weet te brengen. Wordt wel een hele uitdaging”.

“Hoe kom je bij al die onzin, Roos ? O, wacht. Ik weet het. Je bent vanmiddag bij die ijspegel geweest. Hoe heet ze ook alweer ? Francine ?”. Hij brieste en bewoog het staafje woest heen en weer.

Ze keek op, zette haar leesbril af en gooide de puzzel naast haar op de bank.

“luister, Joop van Zanten. Dan leg ik het even uit. Waar vind ik de liefde binnen onze relatie. Waar is de genegenheid gebleven, de tederheid, de lieve woorden, het opwarmen, het uitdagen, de zwoelheid, de prikkels, die heerlijke romantiek van dertig jaar geleden…
Vroeger noemden we dat vrijen. Tegenwoordig kom je niet veel verder dan ‘een beetje neuken’. Wanneer heb je eigenlijk voor het laatst gezegd dat je van me hield, me eens lekker spontaan gekust, een liefdevolle arm om mijn schouders gelegd of gewoon tijd voor me genomen”.

“Oké Roos, ik hou van je. Dat je het weet !”. Het wattenstaaf-eind verdween nu in zijn mond.
“Oké Joop, fijn. Je geeft me zó n geweldig romantisch gevoel met dat wattenstaafje in je mond”.

Hij trok het er spontaan uit en raakte nu echt geïrriteerd. “Wat wil je nou helemaal van me. Ik werk keihard, ik ben druk met voetbal, met mijn vrienden. In mijn dagen zitten maar vierentwintig uur!”.

“Klopt Joop, en ik doe niks. Beetje koffie drinken, beetje schoonmaken, zorgen dat het eten op tijd klaar staat en in bed voor je ultieme snol spelen. ‘Ik wil nog een beetje neuken’. Je snapt het gewoon niet !”.

“Ik ga met de hond lopen, ik ben er klaar mee”. Hij gooide het staafje nijdig op de bank, floot en liep met grote stappen naar de keuken. De hond volgde gehoorzaam.

Ze stond eveneens op en liep hem snel achterna. “Neem je bankpas mee Joop, want mocht je het nog niet snappen en toch nog wat willen, ik wil graag cash worden betaald !”.

Bart

Categorieën: Algemeen

Bart

Bart Vlasblom, 63 jaar en met pensioen. Inmiddels vijftien jaar actief als columnist. Werkwijze: Met een kritische blik dagelijkse ontwikkelingen volgen. Zowel op politiek, maatschappelijk als persoonlijk terrein. Dit alles uitvergroot en op een humoristische wijze weergegeven. Brompotcolumns zijn "columns met een knipoog..."

6 reacties

troubadour · 26 april 2015 op 13:55

Hee, een geheel andere Bart! In een prachtverhaal over een versleten toestand zie ik de doorbraak naar een oeuvre met ongekende mogelijkheden..

Esther Suzanna · 26 april 2015 op 15:51

Sterk, geweldig! Van dit soort vrouwen..eh stukjes.. word ik wel heel blij…

😀 :yes:

Frans · 26 april 2015 op 20:31

Mannen die wattenstaafjes in hun mond stoppen, verdienen geen partner. Maar ja, dat is in een ideale wereld. Mooi geschreven. Het doet me denken aan de columns van Sylvia Witteman. Die zijn net als deze altijd perfect geschreven en gaan ook nergens over. Dat neemt overigens niet weg dat ik je om je schrijfstijl benijd.

Mien · 26 april 2015 op 21:49

In het algemeen kan het zo gaan. Op zich hebben deze echte lieden wel humor. Dat geeft het verhaal een bijzonder smeu. Een beetje triestig vind ik het ook.

Yfs · 27 april 2015 op 08:02

me dunkt dat deze column wel degelijk ergens over gaat!
Namelijk over de liefde en dat het juist niet daar over gaat!.

“Nou, wat doen we ?”, drong hij aan terwijl hij onverschillig met zijn voet tegen haar voet schopte”
Wat een hork! Tenenkrommend. :reallyangry:

Hoe bijzonder om een (gebruikt) wattenstaafje als rode draad te laten fungeren!!

Respect voor Roos!! :worship:

Hilarisch triest geschreven!
:yes: :yes: :rose: :rose:

Meralixe · 27 april 2015 op 08:50

Liefde (de titel) kon uiteraard ook met een vraagteken afgewerkt worden.
U deed het in de vorige column ook al, materialen laten meewerken als vertellers in het verhaal. (eierdopje) Hier onderstreept het wattenstaafje – inderdaad Yvs – deze uitzonderlijke sfeer. Uitzonderlijke? Daar moet ik nog even over nadenken. 🙁

Geef een reactie

Avatar plaatshouder