Lillimeter

Uitgelaten trekt een onwillekeurige passant een plastic zakje groeihormoon van over de datum uit de vuilnisbak van het hospitaal. De onwillekeurige passant heet Lee Lee Poeter en meet een meter vierendertig, afgerond naar boven. Onwillekeurige passant? Ja, Lee Lee is namelijk een lilliputter. Een echte en hij weet precies wat hij doet. Niets toevallig of willekeurig. Een echte, want hij woont in Lilliput. Het echte Lilliput? Nee, natuurlijk niet, Lilliput is een fictief eiland.

Enfin, ook op een fictief eiland kun je natuurlijk gewoon wonen, in een flat of gewoon in een hutje op de hei. Waar Lee Lee Poeter vertoeft is ook Goe Liever in de buurt. Daar is hij al. Met zestien meter acht is hij precies twaalf keer langer dan Lee Lee. Echt precies, tot op de lillimeter. Goe weet waarom Lee Lee groeihormonen wil. Hij is namelijk jaloers. En dat terwijl ze vrienden voor het leven zijn. Goe kan Lee Lee alleen maar duiden op de bijwerkingen van het groeihormoon. Zeker nu blijkt dat de groeihormonen over de datum zijn. Dan worden het al snel broeihormonen. En als je een ding niet wil dan zijn het broeiende hormonen, veel erger dan loeiende of gierende.

Met een verrekijker kijkt Lee Lee op naar Goe en schreeuwt met luide keel: “Moei je er niet mee!” Goe zwijgt wijselijk. Als hij zou spreken blaast hij namelijk Lee Lee omver. Daarom schrijft hij snel een brief. Met een loep, hij moet immers hele kleine letters schrijven, in korte zinnen. Keihard rent Lee Lee langs de korte zinnen, op het briefje van een meter. Wat gebruikt Goe Liever weer veel woorden. Hardop leest hij ze voor. “Uitkijken met groeihormonen over de datum. Mijn broer gebruikte ze ooit. Hij woont nu voorgoed met zijn hoofd in de hemelwolken. Niet doen dus.”