Looking for shorts

Samen met mijn vrouw ben ik op bezoek bij mijn zoon, die stage loopt op een van de Canarische eilanden. Het is warm daar, en ik kan nog wel een korte broek extra gebruiken. Ik loop naar een kledingwinkeltje tegenover het hotel. De verkoper ontvangt mij enthousiast, en ik vraag hem of ik een broek mag passen. Dat kan, maar dan achter de toonbank, er is geen pashokje. Geen probleem, er is nu toch niemand in de winkel. De broek is me toch iets te kort naar mijn zin. Nog maar een ander exemplaar geprobeerd, die is duidelijk een maatje te groot. Ik zeg tegen de verkoper dat ik wel verder zoek. Winkels genoeg daar. ”No, no, you wait! I’ll be back in three minutes,” verzekert hij mij. Zit ik daar in mijn onderbroek op een stoel achter de toonbank te wachten, en te wachten. Het duurt me te lang, ik begin mijn eigen broek weer aan te trekken. Het lijkt me gênant om zo in mijn onderbroek alleen achter die toonbank te zitten. Stel dat er nieuwe klanten binnenkomen. Maar dan komt de verkoper terug, met twee broeken. Ergens uit een of andere winkel in de buurt geplukt, vermoed ik. “How much?” vraag ik. “Price is good, you don’t worry,” garandeert hij mij. “Just try it on.” Ik pas de eerste broek en deze zit perfect. De verkoper doet meteen 20% van de prijs, en ik accepteer. En dan: “Do you need a shirt?” vraagt hij. “No, I already have some,” reclameer ik. “Do you need a belt?” “No, I already have one.” “Do you need slippers?” Met een “No, I already have a pair,” sla ik de bal terug. “You have everything!” verzucht hij. “Yes, I was only looking for shorts,” wrijf ik hem nog maar eens in. Ik vind het onderhand mooi geweest, en maak dat ik weg kom.

Terug in mijn hotelkamer show ik de broek aan mijn vrouw. “Hoe duur?” vraagt ze. Ik noem het bedrag. “Ik heb er behoorlijk wat afgekregen,” probeer ik nog. Maar nee: “Och, dat is nog veel te veel!” meent ze. Ik vertel het hele verhaal. Ze kan erom lachen. “Het is wel een mooie broek.”