Losse steekjes

Het samenleven met pré pubers, startende pubers en ‘Full Monty’ pubers staat ongeveer gelijk aan een rit in de Goliath van Walibi, maar er is wel verschil tussen puberende meiden en jongens.
Met jongens heb ik ervaring, al heeft de vader van ‘mijn schatjes’ het meest te stellen met de dagelijkse ‘rollercoaster’.

Zo had ik het met een goede vriendin over dat verschil.
Zij heeft twee meiden en een miniman, oftewel, een puber in het verschiet. Haar ervaringen zijn van een heel andere orde.

We zaten in haar tuin aan de koffie. Ik vertelde haar hoe ik mijn jongens, tussen neus en lippen door, bepaalde zaken probeer bij te brengen.
Ze schoot in de lach.
‘Dat gaat bij mij heel anders’ zei ze.

Ze vertelde dat ze lange tijd alleen was geweest met haar oudste dochter en binnen die intimiteit met z’n tweetjes deelden ze alles. Toen later de tweede dochter arriveerde moest de aandacht worden verdeeld, maar de basis voor ‘totale openheid’ was bij de oudste gelegd.

‘Soms denk ik weleens dat ik daar een paar steekjes heb laten vallen’, grijnsde ze.
‘Hoezo dan?’, vroeg ik nieuwsgierig.
‘Nou, ze vertelt mij nog steeds ALLES’, en mijn vriendin trok er een benauwd gezicht bij.
‘Dat is toch mooi, zoveel vertrouwen. Dan heb je iets goed gedaan, toch?, reageerde ik verbaasd.
‘Dat weet ik nog zo net niet hoor, ik hoef niet alles te weten. Zo had ze op haar veertiende een vriendje, een beetje vroeg maar het was best serieus. Na een jaar waren ze nog steeds samen. Komt ze op een dag naar me toe en zegt, ‘We willen eigenlijk wel seks hebben, mam’.
Ik schoot natuurlijk in de vlekken’, vertrouwde ze me toe.
Ik knikte begripvol en zei, ‘dat is een beetje jong, toch?’
‘Ja, dat vond ik ook, maar aan de andere kant waren ze al een jaar samen, dus ik zei tegen haar, ‘denk er nog maar even over na, het is tenslotte je eerste keer’.

Ze vertelde dat ze vervolgens een dringend verzoek had gedaan om condooms te gebruiken, ‘als het dan zo ver is, moet je het wel veilig doen’.

‘Zit ik op een dag na mijn werk in de bus, gaat mijn mobiel’, vervolgde ze.
Het was mijn dochter.
‘Mam, waar ben jij?’
Dus ik zeg, ‘ik ben onderweg naar huis maar ik ga eerst nog even boodschappen doen. Hoezo?’
Zegt mijn dochter, ‘Nou, we willen HET eigenlijk NU gaan doen’.
‘Ik zweer het je, ik viel van schrik bijna van mijn stoel. Dan zit je in de bus! Iedereen kon meeluisteren…’, en mijn vriendin keek me met een blik van afgrijzen aan.

Ik schoot in de lach.
‘Nee toch! Wat zei je toen?’, vroeg ik giechelend.
‘Ik viel stil! Wat moest ik zeggen? Ik had geen flauw idee hoe ik moest reageren…’.
We schoten nu samen in de lach.
‘Nou, eh…succes dan maar?’, of ‘zet um op!’, gierde ik tussen mijn lachtranen door.

Nadat we iets bekomen waren van de slappe lach, vroeg ik haar wat ze uiteindelijk gezegd had.
‘Ik geloof iets van, eh…nou…doe rustig aan, oké?…Tot straks’, en toen heb ik het gesprek beëindigd.
‘Oh wat erg, dan ben ik toch wel blij met Jongens’, snikte ik nog na.
‘Dat was nog niet alles hoor’, zei mijn vriendin, ‘daarna kreeg ik ook nog een uitgebreid verslag van hun ‘ervaring’…’, zuchtte ze.
‘Dat bedoelde ik dus, ik heb ergens een steek laten vallen!’.

‘Eigenlijk denk ik dat je niks hebt laten liggen, hoor, je hebt eerder teveel steekjes opgeraapt!’, concludeerde ik. We schoten samen wederom in de lach en deze keer duurde het even, eer we weer bedaard waren.