Mannen die voor de inhoud gaan

Af en toe vergrijp ik me aan een ei. Een ei waarvan de legster niet scharrelt, de inhoud niet donkergeel gekleurd is door mais uit de Bresse (Fr), maar, zover ik weet, wel vrij is van fipronil. Zo beschreven klinkt het als een fout ei met een redelijk goede afloop.

De behoefte aan zo’n ei steekt niet dagelijks de kop op. Hooguit twee á drie keer per jaar en altijd op hetzelfde moment; als ik aan de kassa sta, want daar liggen ze meestal te shinen.

Maandenlang kan ik ze negeren en geen blik waardig gunnen, en zo sta ik, kwijlend als een boxer, in de rij, met mijn ogen gefixeerd op het ovaaltje dat zachtjes wiegend de gelederen van broccoli, pasta, ontbijtkoek en tampons sluit. Het is een uur of drie in de middag en ik heb mijn lunch overgeslagen. Fout.

Nagenoeg contactloos hang ik mijn pasje tegen het pinapparaat aan en reken af. De gewoontjes van de dag verdwijnen in een meegebracht plastiekje en het ei houd ik apart. Zal ik nu of wacht ik tot ik thuis ben? Uit ervaring weet ik dat wat in het vat dat uitgesteld genot heet zit, zelden verzuurt.

Langzaam maar zeker wordt het ei zachter in mijn warme hand, ik knijp er een deukje in maar het breekt niet.
Ik red het tot ik door de draaideur ben. De plastic tas voorzien van vers en noodzakelijk zet ik neer, want voor het betere peuter & pulkwerk heb ik twee handen nodig. Gestaag ontdoe ik het ei van zijn oranje-witgekleurde schaal. En precies op het moment dat ik ongegeneerd het ei wil onthoofden tikt hij me aan.
‘Wat zou erin zitten?’ Een man van dik in de zeventig, hij stond achter me bij de kassa, kijkt met priemende oogjes naar mijn ei.

‘Geen idee,’ zeg ik. ‘En om eerlijk te zijn interesseert het me niet. Het gaat me om dat ei, de chocola, en niet om wat erin zit. Ik had ook gewoon een reep kunnen kopen maar soms wil ik gewoon zo’n ei. Das alles.’
‘Maar wat doe je er dan mee? Met de surprise, de inhoud, bedoel ik,’ vraagt hij beslist.
‘Eigenlijk niets, ik gooi het weg,’ zeg ik.

Ik voel een soort van schaamte en eigenlijk weet ik niet waarom. Vooralsnog neem ik aan dat de man een verwoed verzamelaar is en zit te azen op mijn kunststof dooier met inhoud, hoopt dat hij de nieuwe eigenaar wordt en hij bij thuiskomst glunderend kan zitten frutselen aan de keukentafel en weer iets aan zijn verzameling surprise-eitjes kan toevoegen. Die mannetjes bestaan namelijk.

Maar nee. Hij legt een hand op mijn linkerschouder, buigt een beetje naar me toe en zegt: ‘Uiteindelijk draait alles om de inhoud, liefje. Gooi nooit achteloos de inhoud weg. Begrijp je wat ik bedoel?’
Weer beschaamd, maar nu om de vooringenomen gedachte die ik had en verrast door zijn filosofisch wijze woorden mompel ik iets van Ja, ik denk van wel.

‘Mooi zo,’ zegt hij.’ Mag ik de inhoud van je ei dan hebben? Mijn kleinzoon spaart ze.’ Tuurlijk.

Licht gedesillusioneerd geef ik hem de inhoud van het ei en wens hem veel plezier. Aan zijn keukentafel. Zie je wel, zulke mannetjes bestaan. Echt.