Mannetjes

Iets leuks doen met elkaar, dat leek ons wel wat als verrassingscadeau voor onze – in dubbele betekenis – oude vrienden, die dit jaar 50 jaar getrouwd waren. Hun feest was al bijna twee maanden achter de rug, maar de lucht bleef weken achter elkaar tranen met tuiten huilen. De buienradar deelde gul uit.

Romantisch varen in de Biesbosch met rieten stoeltjes in een oud motorbootje, ons eerste plan, viel daardoor af. Te weergevoelig. Een dagje Dordrecht leek ons gezien de historische interesse van het stel een goed alternatief. Echtgenoot en ik hadden al twee volle dagen lol met het voorbereiden ter plekke. Dat deden we grondig, want zo zijn wij wel, als het ons goed uit komt. En zie, plotseling gaf de buienradar droog weer aan boven Dordrecht. We belden onze vrienden en die kwamen meteen.

Eindelijk kon het doorgaan. De zon kwam weliswaar wat ieletjes te voorschijn, maar toch. Ik ga hier geen complete stadswandeling beschrijven, want ik ben de VVV niet, maar varen in een plat bootje had ons voor een deel van de dag erg geschikt geleken. Een steil naar beneden lopend straatje leidde naar de kade met aan beide kanten naar je toe vallende gevels. Door ons uitgebreide voorwerk wisten we dat we daar gewoon even moesten wachten tot er vanzelf uit het niks een oud mannetje op zou duiken in een flodderpak met een lichte gleufhoed op, zijn broek wat afgezakt. Aan zijn voeten donkerbruine brogues met enorme punten.

En ja, als een volmaakte ‘take two’ verscheen hij hoog boven ons op de stalen brug. In zijn hand de uitgewoonde geldtas en een blocnote. Zijn falsetstem klonk over de leuning heen; ‘De boot van 3 uur? Vier personen? Staat genoteerd’. Waardig en vriendelijk, hij kende zijn rol. Als hij de tekst had gezongen had dat mij helemaal niet verbaasd.
De camera brandde in mijn zak. Ik nam geen foto. Meestal heb je het gevoel iets vast te leggen als je het fotografeert. Hier zou het juist iets uitvegen, verknoeien.

Een paar grote stappen omlaag, bracht ons van de kade op het open bootje, dat hoogstens voor een kwart gevuld was met passagiers. Op vierkanten blauwe kussentjes gezeten schoven we onder de bruggen door.
De oude schipper met gelukkig zijn grijze trui aan en platte pet op gaf geen teken van herkenning. Hij maakte met Dordts accent op een norsige, droge manier wat grapjes. Die grapjeszinnen maakte ik in mijn hoofd vanzelf af.
Onder de zoveelste brug legde hij de boot stil om zwijgend enorme paraplu’s uit te delen. Een stortregen kletterde vlak boven ons.
De mechanische microfoonjuffrouw vertelde gewoon door over gebouwen en huizen, maar liep door het oponthoud een stukje voor.

Ik bood de schipper een paar pepermuntjes aan, tenslotte waren we ondertussen oude bekenden. Hij wees naast het stuurwiel, daar kon ik ze neerleggen. Er lagen al wat zuurtjes.
Misschien kon ik mij wel aansluiten bij het hoedenmannetje en de grijze trui. Ik wist al best veel.

De oude vrienden hebben het een geweldige dag gevonden.