Mariolatrie

Jozef de timmerman was helemaal idolaat van houten beelden. Zijn vrouw, of beter gezegd vriendin, had hij al in tig poses gebeeldhouwd. En toch, hij wist haar niet echt treffend te raken. Of is het rakend te treffen?

Dat vond Maria zelf ook. Ze nam Jozef echter niets kwalijk. Zijn idolatrie van houtsnijkunst kende weliswaar behoorlijk ernstige uitwassen, maar toch waren ze het altijd eens geworden. Zo ook nu.

‘Als je me nu eens wat meer hout daar op borsthoogte geeft Jozef, zou dan mijn houding niet beter uitkomen, wat meer naar voren?’

‘Goed plan Marie, maar ik kan er helaas geen hout bij toveren.’

‘Dat begrijp ik Jozef, maar misschien kun je wat wegschrapen bij mijn dijen?’

‘Goed plan, doe ik Marie!’