Mars needs woman

De zaal loopt langzaam vol. We veroveren een plekje voor de bühne. Een sta-tafeltje biedt houvast. Er kan niemand zich meer tussen ons in wurmen. Geen twintig meer, kan de rug ook wel een steuntje gebruiken. Ik leun nog even achterover en houd mijn koud glas bier stevig vast.

De Effenaar ruikt als vanouds. Naar schraal bier, jeugdige luchtjes en zweet. Het geroezemoes in de zaal proberen we tijdens het concert te dempen met oordopjes. Aanvankelijk tevergeefs. De zangeres uit het voorprogramma zingt stoer, gedreven, maar nog te weinig versterkt. Professionele apparatuur moet nog verdiend worden.

En daar is ie dan. Eindelijk. Good old Joost. Met gitaar en fluwelen stem. ‘Never break down’, akoestisch ingezet. Gevolgd door nog wat andere juweeltjes. Ogen dicht en ik zie John. Het hart roert in mijn borst. ‘Mars needs woman’. De zaal valt stil. Muisstil. Joost zweeft op het podium en Lennon door de lucht. Prachtig. De muzikanten voelen en vullen elkaar naadloos aan.

Tranen in mijn ogen. ‘Mars needs woman’ vloeit over in een Beatlessong. Maar welke? Mijn hart slaat over. Heel even. In een kort moment vliegt mijn broer voorbij. Never break down. Wrong. The best is yet to come! En ik weet het, niets is minder waar. Mijn hart klopt weer verder. Land voorzichtig op zijn plek.

Het laatste nummer wordt ingezet. Einde van een mooie tournee. In zijn vertrouwde studentenstad. Waar hij ooit nog nummers om de hoek schreef. Alleen Joost weet wanneer hij weer komt. Een nieuwe plaat van Novastar. Waarschijnlijk vijf jaar wachten. Op weer een nieuwe Lennon. Vervuld van verlangen verlaten we de zaal. Oordoppen niet nodig gehad. Alle ruis verdwenen.