Fanfare

En dan slaat plotseling de boot om en valt het hele orkest, gedirigeerd door Albert Mol, in het water. Ergens klinkt nog een blubberige noot uit een tuba. Lachsalvo’s schallen door de bioscoop. Ik kijk onze rij langs. Sommige kinderen zitten voorover gebogen van de pret, anderen slaan op hun knie of stoten hun buurman aan. Het is mijn verjaardagsfeestje. Ik zit in de derde klas en mag mijn beste vriendjes uitnodigen om naar Fanfare te gaan. De succesfilm van Haanstra draait in de chique hoofdzaal van de Passage. Mijn vader is een paar weken geleden na een jaar weer thuisgekomen. Hij deelt als een schoolmeester de stoelen uit en zegt waar we onze jassen moeten hangen.

Het rode pluche, het gedempte licht, de akoestiek die al het verwachtingsvolle gemompel in zich opzuigt, lange geplooide gordijnen die het bioscoopscherm nog aan het oog onttrekken. De uitgelaten stemming, die op straat nog door het joelende en elkaar stompende groepje waaide, slaat bij binnenkomst om in een eerbiedige stilte. De jongens klappen hun stoelzitting uit en leunen rustig achterover. Als het licht heel langzaam dooft en het doek openschuift fluistert alleen een enkeling nog naar zijn buurman. Het is alsof de bioscoopzaal zijn armen zachtjes en geruststellend om hen heen heeft geslagen. Dan tettert uit verborgen luidsprekers de begintune van het Polygoon-journaal de zaal in.

Ik heb deze zomer in Seinpost mijn eerste film gezien; ‘Alleen op de wereld.’ Samen met een nieuwe oom. Achterop zijn motor ben ik er naartoe gereden. De machine is een sterk levend dier dat onder me beweegt, gromt en schudt. Ik ben overgeleverd aan de brute kracht die bij iedere versnelling in me doortrilt. Het heeft geen zin mijn spieren te spannen ik moet het laten gaan. Na een tijdje geef ik me over en hel mee in iedere bocht.
Als de oude Vitalis sterft in de sneeuw en Remy alleen achterblijft, moet ik huilen. Oom Sjaak merkt niets. Ik ruik de zoete geur die tussen zijn arm en zijn borst hangt. Het is een lucht die ook in de kamer blijft hangen als hij op bezoek geweest is en zachtjes met mijn moeder heeft zitten praten. Oom Sjaak is er vaak overdag als ik uit school kom. Ik krijg een raar gevoel als ik hem zie.

Ik kijk naar mijn vader, die lang verwachte man aan het einde van de rij bioscoopstoelen. Ik zie alleen een donker silhouet dat zich aftekent in het flauwe licht van de gedimde lampen. Hij is dikker geworden. s’Avonds zit hij in colbert en stropdas aan tafel. Hij vraagt om vingerkommetjes met lauw citroenwater. Na een week zegt mijn moeder dat het hier geen hotel is.
Ik weet dat hij oom Sjaak niet kent en ik weet ongevraagd dat ik mijn mond moet houden.