Mijn Kerstgedachten

Ik kan er heel kort over zijn: Ik heb er geen zin in!
Dat de feestdagen in de maand december veel emoties losmaken is inmiddels wel bekend. Toch kunnen mij de Kerstgerelateerde emoties gestolen worden.

Als kind waren mijn verwachtingen van de feestmaand met lichtjes, heerlijke geuren die het huis vullen, de belofte van warmte, gezelligheid en verassingen nog ongeschonden maar als volwassene tekenen herinneringen deze beladen dagen.
De veel gebruikte mantra: Leef in het Nu, wordt steeds moeilijker te volbrengen als belangrijke dagen ook pijnlijke gevoelens met zich meebrengen.
Eén zo’n belangrijke dag is Kerstmis.

Tien jaar geleden werd Kerstmis in – toen nog – grote familiekring gevierd, en wierpen ik en de vader van mijn kinderen – al menig jaar een EX – ons op de organisatie van het feestelijke gebeuren. Mijn enthousiasme, het plezier in de voorbereidingen was nog authentiek en hebben hele mooie herinneringen gecreëerd.
Na de scheiding en door de jaren heen, ontstonden er steeds meer pijnlijke hiaten in de bezetting van de Kerstdis, tot het moment dat het grote Familiediner uiteindelijk ten grave werd gedragen.
Vreemd genoeg was dat tegen die tijd bijna een opluchting.

Voorgaande jaren heb ik het ‘geluk’ gehad de Kerstdagen te ontvluchten. Als single had ik de luxe om met een persoon naar keuze onder te duiken in een willekeurig oord, om daar op onorthodoxe wijze het Kerstgebeuren een nieuwe glans te geven.
Wég van de moeizame familieverstrengelingen, pijnlijke afwezigheden en discussies over wie, waar, wat en hoe.
Soms zelfs weg van een groot niets, omdat mijn kinderen ‘alweer’ met hun vader naar de Franse grootouders wensten te vertrekken.
Oftewel, ik ben Kerst ontleerd.

Toch is de mens een flexibel wezen, en mede mogelijk gemaakt door de commercie, in staat om zich over zekere teleurstellingen en pijnlijkheden heen te zetten.
Komende Kerst blijven mijn inmiddels uit de kluiten gewassen zoons op hun verzoek bij mij, zo ook mijn nieuwe partner – nog vrij pril – waardoor er een Kerst dreigt aan te komen waar alle nieuwe aanverwante familieleden (waaronder nieuwe…) ook zijn uitgenodigd.
Waar ik tien jaar geleden mijn hand niet voor omdraaide schiet ik nu – zo vlak na Sinterklaas – van in de vlekken.
Wat moet ik straks in vredesnaam met tien man in mijn huis?
Nu december in gang is gezet, dringt de gedachte zich op om mijn snor te drukken. Nou ben ik een ‘volwassen vrouw’ en besef ik dat ik dat niet kan maken.

Toch denk ik naarstig na over alternatieve manieren om de Kerstdagen te doorstaan, rekening houdend met het ‘nieuwe gezelschap’ waar ik rekening mee moet houden.
Ik heb namelijk geen zin in sjouwen met boodschappen voor een weeshuis, zweten in de keuken om naar recept culinaire gerechten te bereiden, en al helemaal niet in de stress die ontstaat door het iedereen naar de zin te willen maken.

Zoals vroeger wordt het niet meer dus mag het van mij helemaal anders.
Buiten een (hard)lopend buffet of tien blikken erwtensoep heb ik nog geen plan.
Tips en goed adviezen hoor ik graag.
Bedankt.