Mijn “VRIEND” Jansen

Huisbaviaan en compagnon Ab komt met zijn Mobieltje aanlopen. ‘Je dochter aan de phone’, zegt hij. ‘Werkt je eigen toestel niet want ze kon je niet te pakken krijgen?’
‘Nee’, antwoord ik. ‘Het kreng heeft een burnout. Komt door het opladen’
Mijn dochter huilend aan het toestel. Ze is bestolen. Portemonnee met geld weg plus al haar pasjes. Tijd voor wat lichte actie. Kortom, it’s party-time. And that’s were BUREAU JANSEN&JANSSENS comes in. Ik vraag aan mijn dochter of zij weet waar zij bestolen is.
‘In de bibliotheek had ik mijn portemonnee nog’, zegt ze. ’Toen ik eruit kwam was ik hem kwijt’.
Dus spoeden Ab en ik ons naar de bibliotheek. Hier werken alleen uitzonderlijk intelligente mensen Dat kan niet anders. Het beste is om de zaak op hoog niveau aan te pakken. Bekakt praten dus.
”Mevroi!”, begin ik tegen de dame achter de balie die uiterst bekwaam en met liefde voor het vak een stempel in een boek drukt.. Hier is op geoefend, dat kun je wel zien. Geen aarzeling. Integendeel! Een ferme klap en boem!! De stempel staat in het boek. En de inkt is gelijkelijk verdeeld. Nergens is de inkt iets dikker of dunner. Dit is het betere professionele werk. Hier is de vierjarige Hogeschoolstudie: “gedisciplineerd stempelen in zes gelijke stappen” , aan vooraf gegaan. Het puntje van haar tong komt een heel klein beetje uit haar mond en staat iets omhoog gericht, een beetje vochtig nog van de concentratie.
Verstoord kijkt ze op en ziet het geplastificeerde kaartje dat ik onder haar neus houd. Niet te lang anders ziet ze dat het een voordeelpasje van Albert Heyn is waar ik ‘Private Eye’ overheen gedrukt heb.
“Mevroi”, kijkt met een hooghartig gezicht naar ons, trekt het puntje van haar tong weer in en pakt een volgend boek om te stempelen.
Met Ab in de buurt kun je dat beter even niet doen. “Luister, stempeldoos’, roept mijn huisbaviaan terwijl hij het stempelkussen pakt en tussen de rekken met boeken smijt.
’Wij hebbe weinig tijd, begrijp je. Wij willen weten wie hier geweest zijn tussen twee en vier uur vanmiddag. En wel effe medewereken anders ga je erop weges tegewerking van een ambtenaar in functie’
Ab komt weinig in een bibliotheek en dat hoor je terug in zijn wat tegenvallende Nederlandse uitspraak.
Maar mevroi kiest eieren voor haar geld en klikt iets aan op haar pc.
‘Dat gaat even duren eh…….heren, zegt ze gelaten. Dat even duren, loopt uit tot drie minuten waarna er twee politieagenten binnen komen wandelen. Allebei ontspannen met de hand op de kolf van hun pistool.
“Ach, kijk nou toch eens’, roept agentje 1 tegen zijn collega, terwijl hij op mij wijst.. ‘Daar hebben we zowaar onze plaatselijke sprookjesverteller. En als dat zijn gedresseerde berggorilla niet is eet ik mijn pet op, zegt hij naar Ab kijkend er achteraan. ‘Hoort zo’n stuk ongeleid projectiel niet aan een ketting?’, vraagt de collega die nu tegenover Ab staat.
Ab knikt heftig van ja maar komt daardoor per ongeluk wat ongelukkig met zijn voorhoofd op de neus van het agentje terecht . Het gevolg is wat licht gekraak en een beetje bloed. Kan gebeuren tijdens een gemoedelijk gesprek tussen vrienden maar de agentjes vatten het anders op. Voor we het weten komen er drie collega’s binnenstormen en binnen drie seconden liggen Ab en ik geboeid op de grond.
Een half uur later zitten we op het bureau. Niet het onze maar dat van de politie.
Ik vraag aan een agent of hij even wil bellen met mijn vriend Jansen, fractievoorzitter van een lokale politieke partij in onze stad. Jansen is een goeie vriend van mij en zal zeker bemiddelen in deze kwestie.
Agent belt met Jansen en legt twee seconden later de hoorn weer op het toestel.
‘Sorry, jongens ‘zegt hij. ‘De heer Jansen heeft nog nooit van jullie gehoord en wil niet lastig gevallen worden’
(Als je dit leest, Jansen.Dit zal mijn hond Pitbull niet leuk vinden…)
‘Jezus’, zucht Ab. ‘En we hebben ons bureau nog wel vernoemd naar die fokking randdebiel. Dat worden drukke tijden voor het crematorium’
‘Wat zeg je??’, vraagt de agent die Ab hoorde,onzeker.
‘Hij zegt dat wij nog naar het crematorium moeten’, zeg ik haastig. ‘Ab’s halfzus van moederskant en daar een achternicht van, wordt straks gecremeerd.’.
‘O’, zegt de agent zonder veel interesse. ‘Is ze pas overleden? ‘
‘Nee’, antwoord ik. ‘Drie jaar geleden, maar er is tegenwoordig een wachtlijst net als in de gezondheidszorg’. De agent knikt meelevend. ‘Waar is ze aan overleden?’ vraagt hij dan.
‘Tja, een bizar geval’, zeg ik. Ab’s halfzus kwam net van de naschoolse afgang en zag een kat die midden op straat lag te slapen. ‘Ze wilde de kat voor een aanstormende vrachtwagen wegtrekken, maar ze was helaas niet snel genoeg. Je zult begrijpen dat er na zo’n akkefietje niet veel te cremeren overblijft. Een geluk bij een ongeluk dus want nu wordt het een koopje. Een kist is niet nodig. Dit kun je met een sigarendoos af.
Het bizarre is, dat de kat al een uur dood op straat bleek te liggen. Was al een keer overreden.’
Agent schudt meelevend zijn hoofd. ‘Wat een pech jongens, je maakt wat mee he, in het leven’
‘Ja, zeg dat wel, bromt Ab. De kat was Goddomme een Pers, eeuwig zonde.
Na het tekenen van het proces verbaal mogen we naar huis. De agent wiens neus werd “geblesseerd”, stelt geen aanklacht tegen ons in. Maar dat komt omdat hij al een half jaar met wisselend succes achter mijn dochter aanjaagt.

Twee uur later krijgen we door het aanboren van relevante bronnen, de portemonnee plus inhoud van mijn dochter terug. (inhoud van de portemonnee) maar dat is weer een ander verhaal.
Rest ons nog de Weledele fractievoorzitter Prof. Dr.Mr. Ing. Jansen.
Ik hoop dat je dit leest Jansen. Ik denk het wel. Want tegen de tijd dat dit stukje proza gepubliceerd wordt, lig jij al naast de zakkenroller in het ziekenhuis. En dan heb je tijd genoeg om te lezen. Kan met één oog ook heel goed!