Mini-ergernisjes

“En?”

“Tja, wat zal ik zeggen. Het is nogal klein hè?”

We liepen inmiddels  al ruim een uur door Madurodam. We hadden het Paleis op de Dam gezien, de Deltawerken en de wijk Kattenbroek. De kinderen hadden een ijsje gegeten en ik was gestruikeld over een mini-wegafzetting (waarop ik een minivloekje uitte). Vlak naast ons reed een mini-Thalys, op weg naar een minitreinstation.

Mini. Ik werd een beetje naar van al dat ge-mini. (Sinds de perverse prikkels van Albert Heijn ga ik gebukt ga onder een soort permanente mini-allergie.) Vooral in combinatie met het aantal bezoekers hier, dat nogal ‘maxi’ was. Zojuist was er weer ergens een blik Japanners opengetrokken en overal waren de paden geblokkeerd. Met de hele familie – opstellen in rijen van zes – stonden ze krampachtig te glimlachen naar de fotograaf. Waardoor ze zo ongeveer alle mini’s aan het oog onttrokken.

“Jammer dat die Japanners niet mini zijn,” zei Paul.

Ik betrapte mezelf erop dat ik niet echt geïnteresseerd was in het park. Ik denk graag groots. Ik zie alles liever in het echt en ik geloof dat de kinderen het een stuk leuker vonden dan ik. Maar ja, die zijn ook nog klein, die zien het in perspectief. Ik daarentegen, werd bepaald claustrofobisch van het lopen over de mini- Erasmusbrug en het kijken naar minikoeien.

Mijn gedachten dwaalden af. In mijn hoofd maakt ik alvast een mini-boodschappenlijstje. En een mini-blogje. Ik deed een mini-gaapje. Bovenop Kasteel Groeneveld streek een enorme meeuw neer, waardoor alle verhoudingen zoek waren. Vliegende minimeeuwen, dát was pas cool geweest!

Ter hoogte van de klompjesfabriek mopperde een kind tegen zijn ouders dat hij naar huis wilde.

“Hoezo?” vroeg zijn moeder.

“Dan kan tenminste op de Wii.”

Nou ben ik blij dat mijn kinderen niet zo onuitstaanbaar zijn, maar als ik heel eerlijk ben: het joch had een punt. Er viel hier verder weinig te doen. Annabel had ook al verzucht dat ze zo graag met ‘alles’ zou willen spelen. Met kijken ben je op een gegeven moment wel klaar.

Ach, het was verder een prima dag hoor. Het was mooi weer, de kinderen konden lekker bijkomen in het speeltuintje en de bloemen in het park stonden prachtig in bloei. We vermaakten elkaar. Paul deed nog een poging de kaart van Madurodam te doorgronden, maar die bleek te zijn opgesteld door het hoofd van de afdeling cryptische versleutelingen, dus die belandde al snel in de prullenbak (die gelukkig niet mini was). Holland op z’n smalst, het is gewoon niets voor mij. Zeker niet in combinatie met al die Japanners.

“Volgende keer kies ik een XL attractie,”  zei ik. “Zonder gebouwen, mét ruimte.”

“Tripje door de Sahara?” opperde Paul. “Heb je heb je tenminste ook geen last van Japanners.”