Toen Thriller uitkwam was ik zeven jaar oud. Michael Jackson als weerwolf, dansend met zombies. De clip mocht ik van mijn ouders niet zien, want te eng, maar ik zag hem toch. Bovenaards geschminkt, dansend en zingend, de meest bijzondere artiest om naar te kijken. Dat was hij.
Mijn liefde voor MJ begon hier. Gehuld in shirts met zijn afbeelding erop luisterde ik naar zijn liedjes. Mijn kamer had ik volgehangen met posters. Vanaf de muur volgden zijn donkere ogen mij, terwijl ik bewoog op zijn muziek. Soms meende ik zelfs een goedkeurende glans te herkennen in de stoere blik.
Ik was bijna twaalf toen Bad uitkwam, waar ik me vol overgave op stortte nadat ik de cd kreeg van mijn ouders. Elke tekst kon ik meezingen, alle danspassen nadoen. Vermoedelijk was ik één van zijn trouwste fans.
Tot op een zeker moment het gevoel zomaar verdween. Ineens luisterde ik niet langer naar zijn muziek en de adoratie die ik gevoeld had, leek voorbij. Zijn nieuwe werk zag ik niet langer halsreikend tegemoet.
Een enkele keer zag ik hem nog voorbij komen op MTV, maar ik was verder gegaan en luisterde naar Pearl jam en Nirvana. Hoewel ik hem nauwelijks meer op de radio hoorde, zag ik hem wel veel in het nieuws. MJ met een nieuwe neus, donker gestyled haar en een witte huid. Dan weer met de dochter van Elvis, en korte tijd later was hij opeens vader van een paar kinderen, ontstaan uit een wonderlijke verbintenis. Michael als pedofiel, Michael als monster, Michael voor de rechter. De glitter en glamour waren verdwenen. De zombie die hij ooit in zijn clip speelde was hij nu in werkelijkheid geworden. Het meeste trof me dat hij zo ongelukkig leek. Niets aan hem was stralend of sprankelend meer. Eerder eenzaam en alleen.
Verbaasd was ik dan ook niet toen hij stierf. Slechts vijftig jaar oud. Maar verdriet voelde ik wel. Ooit was hij mijn idool en de liefde was toch niet helemaal verdwenen. Ik luisterde weer naar zijn werk. De cd’s had ik nog, achter in een kist, die gevuld was met incomplete cdhoesjes. En weer greep de muziek me bij de lurven. Ik had zijn liedjes echt te lang niet meer gehoord.
Af en toe luister ik weer. Met de oude bewondering, maar niet met die blinde aanbidding. Eind juni is hij zeven jaar dood. Hij wordt oprecht door mij gemist.
16 reacties
Meralixe · 25 juni 2016 op 08:16
Smaken verschillen. Ik hoor niets graag van MJ. Dat geeft een invloed op mijn indruk op uw schrijven en dat zou op de keper beschouwd niet mogen.
Waarom schreef je niets over Van Morrison (leeft nog) of Thé Lau of … Luc De Vos (Gorki… Mia) die afkomstig is uit Wippelgem, een dorp enkele kilometers van mijn deur, twee mensen waar ik hier op deze site al eens een column heb over geschreven. Adembenemend mooi!!!
De column? Neenee, de muziek.
NicoleS · 25 juni 2016 op 08:34
Ben gek op Van Morrison. Mijn man ook. Ik heb een brede smaak. Fleetwood Mac, led zeppelin en the Cure bv. Maar MJ was mijn first Love. En vandaag is zijn sterfdag. Vandaar.
van Gellekom · 25 juni 2016 op 10:21
Meralixe: Luc de Vos. Ja dat zou de eerste zijn aan wie ik zou denken als ik een column over een beroemde en zeer breed gewaardeerde artiest ging schrijven.
Prima column , deze.
NicoleS · 25 juni 2016 op 13:13
Dank jewel?
Dees · 25 juni 2016 op 11:00
Waarom schreef je niets over Dries Roelvink?
???
Leuke column! MJ is uiteindelijk bij mij niet blijven hangen als eenzaam – wat hij vast was. Maar als geestesziek. Jammer van zijn muziek is dat wel. Mijn eerste single was Billy Jean. Ik zie hem nog zo liggen op de cover als gezonde jonge vent. Maar tijd breekt buitenkant in gedrag en in uiterlijk. Zonde is het wel.
NicoleS · 25 juni 2016 op 13:12
Dries?ja het blijft jammer dat zo’n artiest zo tragisch eindigen moest. Ik heb in zijn goede tijden echt genoten?
Mien · 25 juni 2016 op 11:22
Op Billy Jean mijn eerste ‘bewegen op muziek’ tentamen afgelegd op de sportacademie in Tilburg. Zal het nooit meer vergeten. Een grootheid in vele opzichten. Je zult toch vanaf vier jaar geleefd worden? Wat een mooie muziek heeft hij gemaakt. Ik word er altijd vrolijk van en soms ook een beetje sad. It’s the way it is. Goede column.
NicoleS · 25 juni 2016 op 13:11
Thanks?
arta · 25 juni 2016 op 23:26
Ik ben dól op Michael Jackson! En dan vooral op de happy-tingel-tangel Motown muziek, lang voordat het kunst werd (al vond ik dat ook erg goed).
Superleuk om een column over hem hier te lezen!
Enne… Ik mis Guido Belcanto nog, hier op CX, nog nooit over geschreven! (En ja, bloos, die vind ik ook leuk)
NicoleS · 26 juni 2016 op 10:34
Haha leuk! Was leuk om te schrijven over mijn jeugd held. Dank voor je reactie ?
J.oost · 26 juni 2016 op 13:55
‘Stranger in Moscow’, vind ik nog steeds een heel mooi lied. Weer mooi geschreven Nicole ( zoals altijd eigenlijk )
NicoleS · 26 juni 2016 op 17:02
??
Bruun · 26 juni 2016 op 20:15
Mooi geschreven. MJ is geen idool van mij geweest zoals hij voor jou was, maar dat neemt niet weg dat ik heb genoten van zijn muziek. Zonde dat hij ons zo vroeg is ontvallen.
NicoleS · 26 juni 2016 op 20:21
Echt jammer, maar onoverkomelijk. Je zag het toch van verre aankomen. Bedankt voor je reactie ?
Mosje · 27 juni 2016 op 17:47
Ik ben altijd een beetje jaloers op mensen die idolaat zijn van een of andere artiest. Zelf heb ik dat nooit mogen beleven. Ik houd van muziek, maar de artiest erachter laat me volledig koud.
Overigens moet ik iets bekennen. Als puber heb ik meegedaan aan een quiz uit Muziek Expres met als hoofdprijs een etentje met Patricia Paaij. Gelukkig heb ik niet gewonnen, want stel je voor dat ik vervolgens sterf. Dan zou PP in DWDD komen vertellen over een spannende nacht met Mosje. Wie wil nou zo’n erfenis?
NicoleS · 27 juni 2016 op 17:58
Wie weet was ze wel lyrisch over je prestaties geweest, Mos. Je weet nooit. 😉