Een aantal weken geleden heb ik geschreven over mijn vader, dat hij echt wat rustiger aan moet gaan doen op zijn leeftijd.

Ook mijn moeder komt natuurlijk langzaam op een leeftijd waar ze in een rechte lijn naar de dood gaat.
Ze is oma van 4 kleinkinderen, waarvan er 1 kind van mij is.
Ze geniet daar nog van met volle teugen.
Maar toch besef ik me al te goed, dat ik geboren ben uit haar dijen en dat ik aan haar borst heb gehangen.
Dat ik vooral als baby op al haar mooie kleren heb gemorst. Geen enkele zuigeling kan normaal eten. Ze doen allemaal boertjes en spugen alles onder. Ook mijn dochtertje heeft hetzelfde gedaan bij MIJN moeder.

Mijn moeder bleef maar zwaaien op het schoolplein. Soms waren er dagen dat als ik uit school kwam, ze nog stond te zwaaien.
De juffrouw vond ik maar stom.
Samen hebben we heel wat boeken gekaft en wist ze soms het antwoord op een som.

En ja, ik val gewoon op meisjes maar was er zo vroeg nog helemaal niet aan toe.
Ik wilde liever spelen met alles wat ik tot mijn beschikking had.
Mijn moeder keek toe of ik wel gezond at. Soms had ik er gewoon zin in en was ik een beetje moe, door school en door sport en at liever iets anders dan sla of broccoli.
Jaren later was er voor mij ineens een echt pak en een stropdas en had ik een bandplooi met een vouw. Want daar stond ik dan, ik zei ja tegen mijn vrouw.

Ik moet nog mijn hele leven en mijn moeder heeft nog maar een aantal jaar.
En steeds sneller komt het moment dat ze straks in een huis komt met oude moeders en dat ze veranderd van mijn moeder in een zwakke vrouw.
En wat is ze dan oud geworden, klein en krom.
Wat de arts ook zal beweren, ik weet zeker dat de tijd dan is omgekeerd.

Je dijen lopen dan met een rekje en op al mijn schone kleren heb je wel een keer gemorst. Als ik dan naar huis ga dan zal ik blijven zwaaien. Alleen ik sta er niet meer als je uit het tehuis komt.
De zuster, die vind je maar stom.
Boeken blijven ongelezen, want je vingers kunnen niet meer, die staan krom.

Het gaat heel goed met kinderen. En nee, Djulia is nog niet aan jongens toe.
je krijgt hier gezond te eten, maar waarom ben jij dan nu zo moe?
Met de dagen zul je zwakker worden en de pijn die breekt je op.
Het zit door heel je lichaam, daar zal geen enkele kus van je kleinkinderen tegenop kunnen.
En dan kijk je nog wel maar eigenlijk zie je me eigenlijk niet meer. Je bent de hele dag in ademnood. Langzaamaan zullen we je verliezen, maar zo ver is het nog niet.

Ga nog maar niet.

Categorieën: Algemeen

4 reacties

Wayan · 14 januari 2018 op 14:36

HEEL MOOI. Prachtige column !

Karen.2.0 · 14 januari 2018 op 21:47

Mooi hoor, I-Pat! Zo zijn ineens de rollen omgedraaid, ik hoop van harte dat jouw moeder nog een tijdje blijft…

    I-Pat · 15 januari 2018 op 14:03

    Dat is wel de verwachting, dus ik ga daar ook zeker vanuit. Dank je wel voor je reactie

Geef een reactie

Avatar plaatshouder