Nageltaal

“Mam, ik ben aangenomen bij Albert Heijn. Ik mag morgenvroeg beginnen!” roept Marie uitgelaten. “Maar mijn gellak moet wel van mijn nagels.” Een snelle blik op de klok leert mij dat de nagelsalons binnen een uur gaan sluiten. Zelf krijg je die rotzooi er niet vanaf.
“Super! Gefeliciteerd, lieverd, trek je schoenen aan, dan rennen we snel naar de stad.”

Binnen tien minuten staan we hijgend voor een helverlicht pand met duizend kunsthanden, elk met een andere kleur nagels, voor de raam. Ze staan in grijpstand opgesteld. Vanuit de wijdopenstaande deur komt een geur, die mij doet denken aan de vuilnisbak van een tandarts. De Aziatische dames met mondkapjes, die achter minuscule tafels zitten, versterken de vergelijking. Een beetje bang stap ik over de drempel. Marie staat allang binnen.

“Hallo! 我能幫你什麼” roept één van de dames te hard. Verbaasd kijk ik naar mijn dochter, die zonder aarzelen aangeeft wat er moet gebeuren.
“我們會這樣做”, zegt de mevrouw vriendelijk en wijst naar een tafeltje, waar Marie direct aan gaat zitten. ‘Kom!’ knikt ze met haar hoofd naar de stoel naast haar.
‘把你的手放在這裡.” Marie legt haar handen oo een kussentje en de dame begint te vijlen alsof haar leven ervan afhangt. En passant voert ze een levendig onverstaanbaar gesprek met haar collega.
“Je hebt zometeen stompjes’, fluister ik. Mijn dochter kijkt geïrriteerd. De dame kijkt me echter stralend aan, alsof ik precies begrijp wat haar bedoeling is.
‘準備! “ roept de nagelmevrouw na drie minuten.

“Je moet even twintig euro afrekenen, mam.”
“Het was maar vijf!”
“Ze heeft ze te kort gevijld, dus ik wil een potje lak met groeihormoon.”

Stomverbaasd reken ik af.
“快速吸盤!” klinkt in koor als we naar buiten lopen.
“Ze schelden ons uit’, grinnikt Marie, kijkend naar haar verruïneerde nagels.