Namasté

Hij wachtte nu op een goede vriendin van hem die op Yoga zat. Hij ging mee om te kijken of het iets voor hem was. Zij was ongelofelijk Zen en had hem overgehaald om een proefles mee te doen.
Hij was alvast zelf gegaan en keek om zich heen. In de wachtruimte waar hij was neergeploft in de enige stoel rook het naar wierook. Het was een soort winkeltje waar allerlei esoterische en spirituele spulletjes stonden uitgestald. Hij zag bakjes met stenen, houders met kralenkettingen, een kast met kleine flesjes en vooral veel boeken. Vanuit de grote leunstoel boog hij zich over een uitstalling met titels als: ‘Hoe engelen zingen’, ‘Het Licht in Mij’ en ‘Zen’.

Langzaam druppelden er mensen binnen met een yogamat onder de arm. Ze negeerden hem alsof  ze in een soort Trance waren. Hij had geen mat, zijn vriendin zou er een voor hem meenemen.

‘Hey, daar ben je’ en als een wervelwind kwam ze binnen, trok hem uit zijn stoel en loodste hem naar het donkere zaaltje dat enkel verlicht werd door waxinelichtjes die in alle hoeken van de ruimte stonden.

Zij rolde een matje voor hem uit en die van haar schoof ze naast hem. Met tien Yogi’s in het zaaltje gepropt zaten ze allemaal in afwachting op hun matje. Iedereen was stil en op dat moment kwam er een magere man binnen met een lange baard en warrig haar. Hij droeg een soort legging met daarboven een tanig en bloot bovenlijf.

‘Namasté’, klonk uit het klasje.

‘Gewoon hem nadoen, goed?’, fluisterde zijn metgezellin.

Een half uur later kwamen twee ziekenbroeders binnen met een brancard.
Na een kreet en een harde bonk was er opeens een vreemde knik in zijn linkerbeen ontstaan en kon hij alleen nog maar kreunen van de pijn. De tanige Yoga leraar begreep dat ‘het Zwaantje’ te hoog gegrepen was geweest voor ‘de nieuwe’ en had 112 gebeld.

Hij werd afgevoerd door de ambulance.