(soms wel eens) Lieve prins,
Vijf jaar samen. Twee dochters bijna. De één een actief tweejarig hartendiefje, de andere nog een onbeschreven blad. De kroon op ons liefdeswerk, zo zou het toch zijn in een sprookje en zo zag ik onze liefde ook, ooit.
De tijd ging veel te snel. We waren eigenlijk twee tegenpolen maar trokken elkaar toch aan. Jij een rondneukende (vroegere) casanova met tientallen meisjes op de teller, ik een simpel meisje dat haar eerste grote liefde pas ontmoette toen ze negentien was. Jij iemand zonder rechtlijnig pad in z’n leven, ik een gegarandeerde carrière als verpleegkundige. Allebei onze levens hadden overhoop gelegen door verdriet maar we hadden het elk op een andere manier een invulling gegeven.
We verbouwden een huis en dat bleek geen romantisch projectje te zijn maar een bommetje van teveel frustratie en geld. Je worstelde met je familie. Het bleek een verloren strijd te zijn, ook van frustratie en geld. Bij hen vlogen de woorden altijd met veel volume in het rond. Geen kaas voor een doodgewoon meisje dat opgroeide in een boerengat waar problemen doodgezwegen werden en we opgroeiden als Vlaamse binnenvettertjes. Ook jij pikte het gedrag van je ouders op. Ruzies verliepen altijd al in heftige woorden, met deuren moest gegooid worden en het liefst greep je in heftige periodes naar drank en emofood. Het kleine spookje en ik moesten het maar aanzien. Diegene die je het liefst ziet, krijgen meestal de volle laag over zich heen, dat bleef je immers maar herhalen als een mantra.
Slechte tijden afsluiten zorgt meestal voor een positieve boost. We verkochten het niet zo romantisch projectje en ruilden het in voor een klassiek jaren ’60-huis. Het huis van mijn dromen, want jou interesseerde het nooit veel. Zolang ik maar gelukkig was. We hadden het niet slecht en toen kwam er een positieve zwangerschapstest. We twijfelden even; waren net in wat rustiger vaarwater beland. De verbouwing van het eerste huis had ons bijna uit elkaar gedreven. We besloten toch voor nummertje twee te gaan en ook ons huis moest eraan geloven: het werd grondig verbouwd.
Ik had het kunnen voorspellen: de stress van de verbouwingen sloeg op je gemoed. Je werd weer opvliegender, wist met jezelf geen raad. Een bommetje dat elk moment kon ontploffen, ook waar het kleine spookje bij was. Het toppunt was toen je me op mijn verjaardagsfeestje vastgreep in het bijzijn van mijn tweelingszus vanwege een meningsverschil. Ik was 38 weken zwanger en je scheen er simpelweg niet aan te denken dat je niet enkel mij maar ook ons kind aanviel. Je vluchtte weg met de auto en ik wenste dat je nooit meer terugkwam.
Je keerde natuurlijk terug. Er was inmiddels een gat tussen ons waarvan ik me afvroeg of het nog ooit te dichten was. Alles gaat over/ de dagen de nachten/ de wind en de wolken/ alles vervluchtigt / alles passeert.
41 reacties
Mien · 16 november 2016 op 07:34
The long and winding road … leads to …?
Goed geschreven. Vraagt om meer.
Meralixe · 16 november 2016 op 07:53
Autobiografisch?
Nee hoor ik ben geen ‘mannenverdediger’ maar zoals het hier omschreven staat en zoals het in een autobiografisch bijna altijd neer gezet wordt is het een verhaal van zelfbeklag geworden.
Helaas ook het verhaal van zo velen in een harde wereld van ‘presteren’ en aandacht voor de verkeerde dingen.
Niet onaardig geschreven alhoewel hier en daar mijn vingers jeukten om er enkele (kleine) veranderingen aan aan te brengen zonder de kern van het verhaal, uw verhaal, te wijzigen. Sterkte!!!!
NicoleS · 16 november 2016 op 08:16
Snel uit die relatie weg. Een prins houdt zijn handjes thuis. Goed geschreven!
StreekSteek · 16 november 2016 op 09:36
De belangrijkste eigenschap van tegenpolen is dat ze elkaar aantrekken en de krachten neutraliseren. Psychologisch is de basisboodschap van deze taaltechnisch adequaat geschreven column, dat jullie eigenlijk van dezelfde pool komen. Maar je wilt ons en jezelf het andere doen geloven. Als dat de intentie is, dan is dit een meesterwerk.
Dees · 16 november 2016 op 10:19
Prachtig geschreven, deze bij tijd en wijle benauwend aandoende tango. Maak me wel wat zorgen om je als ik het zo lees. Van zwangere vrouwen blijf je onder alle omstandigheden af. Als je dat al niet kunt …
En ik lees dat de sterre der zee gezelschap krijgt of wellicht al heeft gekregen. Dat is dan weer geweldig!
Pas goed op jij en de jouwen.
Esther Suzanna · 16 november 2016 op 11:09
Wat Meralixe al zei, komt het op me over als een eenzijdig beklag over ‘mans’ haarfijn en negatief geschetste karakter. Ocharm hoe gemeen hij wel niet is, en zelfs jou en de baby werkt niet om hem te veranderen… Waarom een tweede kind als het zo’n egocentrische eikel is?
Desalniettemin, redelijk goed geschreven maar persoonlijk krijg ik vlekken van zo’n stuk. Bio of niet.
Als het niet bio is, dan chapeau! Je hebt me geraakt! Als het NIET bio is dan excusez. Niet voor mijn woorden maar voor mijn oordeel. Ik vind het idioot om je wederhelft zo neer te zetten. Dat zegt meer over jou dan over je ‘gemene man’. Verzachtende * 😉 *
Esther Suzanna · 17 november 2016 op 10:33
Door de onderstaande reacties wil ik toch nog iets toevoegen aan mijn feedback.
Er zijn vier personen die kanttekeningen plaatsen van ongeveer dezelfde orde op dit – verder prachtig geschreven stuk.
Ja dat mag en kan.
Mijn eerste reactie was puur wat hierboven staat. Natuurlijk komt dat voort uit mijn persoonlijke visie op dingen. Bio of niet bio maakt hier wel degelijk uit. Als dit bio is zou ‘de partner’ het dan goedkeuren? Als het huwlijk op springen staat zou je dit kunnen opvatten als smaad (waar ik zelf hier ook een voor op mijn vingers ben getikt.) Als het ooit op scheiden uitkomt en ‘de verdeling van de kinderen, dan staat hier alles wat een rechter wil weten. Maar dan wel eenzijdig. Dat is wat er allemaal door me heen ging, ja, persoonlijk ken ik teveel hele lieve mannen die nooit meer hun kinderen zien door smaad. Ja, misschien zit ik er in dit geval helemaal naast, dat kan. Maar dat heb ik al gemeld in mijn eerste reactie. ‘Excuses voor mijn mening’. (die vrij hard is ja) Hij is niet op ‘de man’ want ik ken La vie en rose niet, heb misschien ooit één stukje van haar gelezen.
Deze column raakt me enorm en dat lees je terug in mijn reactie. Ik zal mezelf voortaan matigen en censureren.
Als het niet bio is dan is het een geniaal en geweldige column die mij nog even bezig houdt. Of topic dan.
Yfs · 16 november 2016 op 12:15
Wat goed om weer iets van jou te lezen!
Inmiddels ga ik er hier op CX van uit dat een verhaal in de ‘ik-vorm’ niet altijd autobiografisch hoeft te zijn.
Lastig om hier als vrouw neutraal op te reageren. Ik stoorde me aan de overheersende wijzende en beschuldigende vinger naar de man en hoorde daarbij mijn nuchtere moeder zeggen : er zijn altijd twee kanten aan een verhaal. Bij het tweede kindje was er misschien de klassieke hoop dat het de relatie goed zou doen? Ik ben van mening dat een kindje zonder ’taak’ op deze wereld moet komen.
De titel indiceert een nieuwe weg. Uit je verhaal is mij niet duidelijk of je die daadwerkelijk bent ingeslagen. Hoe dan ook, soms is het beter om te vergeten wat je voelt en je te herinneren wat je verdient! 😉
Arta · 16 november 2016 op 12:45
Supermooi neergezet!
Jij bent zo’n ongelooflijk goede schrijfster!
Knap, hoe jij afstand kunt bewaren in dit hele gebeuren, hoe je liefde voor jouw gezin laat zien, zonder het daadwerkelijk te benoemen.
Enne… Denk, leef, doe!
Arta · 16 november 2016 op 17:56
Wat ik toch nog even kwijt wil, het zat en zit mij persoonlijk niet lekker, is dat ik een aantal reacties vóór mijn eerste reactie redelijk op de man gespeeld vind. Veel meer dan de column zelf 😉 Dit soort zure reacties ga ik zeker niet nomineren over een paar dagen!
Nachtzuster · 16 november 2016 op 22:49
Eerlijk gezegd heb ik wel scherpere reacties gelezen (in andere columns) die veel meer op de man gespeeld werden. Heb deze reacties een paar keer gelezen en kan alleen maar concluderen dat ze juist over de inhoud van de column gaan. Zelf lees ik dat niet als zijnde zure reacties maar als betrokkenheid en bezorgdheid. Dat daar een kritische noot aan vast zit vwb de keuzes die de auteur maakt lijkt mij geheel legitiem. Anders moet je een column niet openbaar maken. November is feedbackmaand en eigenlijk zou elke dag feedbackdag moeten zijn. Dat hoeft niet per definitie alleen maar over de grammatica of stijl te gaan. Het feit dat er inhoudelijk gereageerd wordt geeft aan dat La_vie_en_ rose het nodige losmaakt bij de lezers. Is verder aan haar de keuze hoe ze de reacties interpreteert en in hoeverre zij wil ingaan op de (onderbouwde) kritiek. Althans, dat is mijn off topic mening.
Dees · 17 november 2016 op 09:07
Niet omdat we collega’s zijn (of misschien zijn we collega’s omdat we hetzelfde denken), maar ik had precies hetzelfde gevoel.
Verregaande oordelen obv een stukje en dan ook oordelen die ongemeen hard aan kunnen komen. Toe maar, het mag hoor, maar moet dat?
Ook op persoonlijke titel.
Karen.2.0 · 16 november 2016 op 14:20
Wauw..mooi geschreven, leest als de eerste bladzijde van een nieuw boek (meer dan een column). Ik kies ervoor het te lezen als niet-autobiografisch, dan is het spannend en pakkend en niet te tragisch.
pally · 16 november 2016 op 15:10
Eigenlijk doet het er niet toe, of dit verhaal al of niet autobiografisch is. In elk geval zo goed geschreven dat het geloofwaardig is. Mooi!
Nummer 22 · 16 november 2016 op 17:36
Gewoon mooi geschreven en alleen die stilte van de eenzaamheid doet verlangen naar woorden als een arm om je heen, een lichte aanraking in het voorbijgaan, een kus en lach voor wat goed is maar ook goed zal moeten blijven. Dat verlangen verdween naarmate de tijd verstreek en is neergedaald als een gevoel dat nu als zware last niet meer getild kan worden.
Compliment!
Nachtzuster · 16 november 2016 op 23:05
Ik heb een paar oudere columns van jou teruggelezen en ga aan de hand van die verhalen ervanuit dat dit echt wel autobiografisch is. Buiten het feit om dat het erg sterk geschreven is, vind ik jou ook een moedig wijf. Wat ik lees is een wens om samen met jouw prins een liefdevol gezin te vormen , met name ook voor jullie kind(eren). Dat dat geen vanzelfsprekendheid is vanwege botsende karakters verwoord je goed zonder geforceerde emoties te beschrijven. Ik wens je heel veel wijsheid en kracht toe. Meer nog wens ik een omslag in het gedrag van je partner wat jou en je kind(eren) in de toekomst alleen maar ten goede kan komen. Wat die toekomst ook brengt.
La_vie_en_rose · 17 november 2016 op 15:15
… en dan ben je net je slijmprop verloren (sorry voor de plastische uitdrukking), wil je even je gedachten afleiden, log je in en is hier een klein bommetje ontploft.
Voor de ongeruste collega’s: alles is hier goed, op de zenuwen en voor-wanneer-is-het-nu-vraagtekens na. Zwanger zijn bezorgt je blijkbaar een extra talent om iets geloofwaardig over te brengen 😀
La_vie_en_rose · 17 november 2016 op 15:17
Misschien kunnen we hieruit leren: dat we mensen omarmen in het vervolg in plaats van kirtiek te uiten. Dat laatste is namelijk veel makkelijker, en een uitdaging met tijd en stond geeft ons weer wat creativiteit!
Nachtzuster · 18 november 2016 op 19:14
Net als Pally niet eens met dat kritiek leveren makkelijker is dan louter lof. Juist niet. Goed kritiek leveren is moeilijker dan alleen maar het schrijven van: ‘goede column’. Dat positieve kritiek wenselijker is, dat kan ik dan wel weer volgen. Maarja, dan moet je niks plaatsen op een redelijk anonieme site waar nagenoeg bijna niemand iemand echt goed kent. Dan moet je het doen met hetgeen er geschreven staat. Verder ben ik voor jou blij dat dit toch fictief blijkt te zijn.
Mien · 17 november 2016 op 16:02
Helemaal eens La_vie_en_rose, laat ons creativiteit baren in plaats van zorgen. Kom maar snel met een vervolg op dit bijzondere schrijven.
pally · 17 november 2016 op 16:05
Dat laatste ben ik niet met je eens. In de 10 jaar dat ik hier columns schrijf heb ik juist heel veel van kritiek geleerd. Dus ik vind dat prima. Van alleen maar kietelen, leer je niet veel. Genuanceerde kritiek en lof beiden gemeend, natuurlijk, vind ik stimulerend.
La_vie_en_rose · 17 november 2016 op 16:48
Inhoudelijke kritiek: zeker correct. Ik doelde echter op de persoonlijke kritiek.
NicoleS · 17 november 2016 op 17:35
Sorry als ik wat oordelend overkwam. Sterkte met je bevalling en nieuwe kindje!
Pierken · 17 november 2016 op 17:21
Persoonlijk vind ik het nogal dubieus dat je een (blijkbaar identieke?) thuissituatie zo zorgelijk vormgeeft, terwijl het allemaal wel meevalt. Dan gaan er voor mij twee dingen door elkaar heenlopen die teveel met elkaar botsen. Schrijf-technisch en qua stijl vind ik dit als vanouds echt goed van je. Overall gezien laat je mij echter alsnog achter met een integriteitsconflict. En dan word ik een beetje kriegelig van een in mijn ogen zalvende boodschap van wat ‘we’ misschien van de reacties kunnen leren. Als reacties objectief zijn, dan zijn ze altijd positief bedoeld, omdat een collega vanuit zijn ‘midden’ energie steekt in je wat mee te geven.
Maar er zijn momenteel belangrijkere zaken. Een nieuw zaakje, ongetwijfeld een nieuw schrijvertje. Heel veel sterkte de komende tijd! Ik hoop van harte dat alles top verloopt!
Nummer 22 · 17 november 2016 op 23:07
Lees alle reacties nog eens en nog eens en het lijkt, nee het is een feit dat deze column zo heeft geprikkeld dat het zicht verloren is. Kijkje in het gedachten leven van mede columnisten en wellicht vanuit eigen diep weggestopte persoonlijke en/ of die van hun naaste “trauma’s”.
Wat is nu autobiografisch? Moed om jezelf te laten in woorden hier omarm ik en stevig en niet exclusief voor 1.
Kerp on writing all of you!
Dees · 18 november 2016 op 10:35
Je bent een zeer goede schrijfster, vind ik. Veel sterkte met het wachten en het niet meer wachten daarna 🙂
Snarf · 18 november 2016 op 13:50
Over inhoud en strekking van deze column is door anderen al voldoende gezegd. Na het lezen van een aantal eerdere columns van jouw hand wil ik benadrukken dat ik ze geweldig vind. Kort, krachtig, mooie zinsbouw, foutloze spelling. Kwaliteit gaat boven kwantiteit. Kortom, vanaf heden heb je er een bewonderaar bij.
Bruun · 1 december 2016 op 09:26
In de herkansing alsnog gelezen. Prachtig geschreven. Gefeliciteerd met het predikaat Column van de Maand. En sterkte met alles.
Mien · 1 december 2016 op 10:16
Gefeliciteerd La_vie_en_rose.
Een spraakmakend schrijven vol weemoed.
Letterlijk en figuurlijk.
Esther Suzanna · 1 december 2016 op 10:31
Gefeliciteerd! 😉
Snarf · 1 december 2016 op 12:42
CvdM … dik verdiend! Verwachtingsvol kijk ik uit naar een volgende column van jouw hand. Proficiat!
Meralixe · 1 december 2016 op 18:57
Gefeliciteerd…
Toch even dit, wie beslist en wat zijn de criteria voor deze benoeming?
La_vie_en_rose · 3 december 2016 op 16:22
Misschien moeten we ons dat ook eens afvragen als jij op de hoofdpagina prijkt. Even kijken of je het dan ook zo interesseert, het hoe en waarom 😉
Meralixe · 3 december 2016 op 17:13
La vie en… mag ik dit een uiterst venijnige opmerking noemen?
Ja dus.
Als er nog zo ’n column vol zelfbeklag komt dan sla IK hem althans over. Ik heb gezegd. Punt.
La_vie_en_rose · 4 december 2016 op 11:08
Oei, venijnig precies? In het leven heb je steeds een keuze. Niemand hier verplicht je om iets te lezen. Dat dus.
Arta · 1 december 2016 op 20:32
Gefeliciteerd D!
@Meralixe: Sinds het ontstaan van de CvdM is het bepalen ervan een privilege van de redactie. Daar gaan we geen verandering in brengen op dit moment.
NicoleS · 1 december 2016 op 20:47
Gefeliciteerd!
Karen.2.0 · 1 december 2016 op 21:27
Gefeliciteerd! 🙂
g.van stipdonk · 2 december 2016 op 11:38
Van harte met deze CvdM!
Dees · 2 december 2016 op 15:42
Ook bij herlezing: mooi!
La_vie_en_rose · 3 december 2016 op 16:21
O, wat fijn! Dankje!!