Nieuwsgaring

Mozes kriebel. Dat heb ik nou weer. Voor mijn informatie ben ik afhankelijk van wat mijn bos binnenkomt. Ik zuig alles en iedereen zoveel mogelijk leeg. Want ik ben verslaafd aan nieuws. Hoe ik dat doe? Dat is een ingewikkeld verhaal. Het kost ook veel energie. Eerst maar even inleiden.

Mijn bos wordt door veel mensen gebruikt om energie op te wekken. Als ze eventjes geen puf meer hebben, als de batterij leeg is of er volledig doorheen zitten is, dan brengen ze een bezoek aan het bos. Ze nemen dan ook allerhande apparatuur mee. Liefst draadloos. Informatieapparaten noem ik ze. Want de mensen kijken er voortdurend naar. En iets waar je voortdurend naar kijkt dat moet interessant zijn. Ik vergelijk het altijd met naar vrouwen kijken. En zeg eens eerlijk, wie wil daar nu niet over geïnformeerd worden?

Enfin, de mensen lopen met die apparaten vaak tegen een boom. Onoplettend als ze zijn. Ik hoor dat altijd. Eerst hoor je ‘pats’, dan ‘au’, en meestal onmiddellijk gevolgd door ‘godverdomme’. Het glaasje is dan gesprongen. Van hun kijk- en oorijzer. Of erger nog, van hun informatieblok. Paniek in mijn bos is het dan. Als een ware herder en boswachter ga ik er meteen op af en biedt troost aan drager en boom. Als het ernstig is verwijs ik door naar KwikFit en Autotaalglas. De dragers naar KwikFit en de bomen naar Autotaalglas.

Van KwikFit krijgen de kijk- en oorijzerdragers meteen weer energie en helder zicht. Bij Autotaalglas poetsen de bomen in no time hun gekrenkt ego op. Ze zijn zo lichtgevoelig die bomen in mijn bos. Van glas zijn hun emoties. Breekbaar. Bij Autotaalglas worden ze daar meteen van genezen. Van die emotiebreuken. Gelijmd en gepaaid worden ze, de berken, de eiken, de sparren en de dennenbomen. Ze keren altijd voldaan terug van zo’n revaliderend bezoek. Als herboren. Niet meer van glas maar met een stoere harde bast.

Als vervolgens de dragers en bomen voldoende hersteld zijn dan komt de afrekening. Ja, ho eens even, ik mag dan wel herder en boswachter zijn, voor niets gaat de zon op. Ook bij bewolkte dagen. Kop op zeg. Ik vraag niet veel. Alleen wat informatie en de noodzakelijk energie. De bomen komen mij altijd het eerste tegemoet. Kan ook niet anders. Ik ben per slot van rekening toch ook hun baasje.

Aan de kijk- en oorijzerdragers vraag ik altijd om heel even hun apparatuur, inlogcode en wachtwoord af te staan. De draadlozen vraag ik dan altijd om me even te connecten met de cloud (deze wetenswaardigheden heb ik onlangs geleerd tijdens het laatste druïdencongres). Daarna doe ik een beroep op hun data, ik vraag dan even de meest verse informatie bij hun op. Degenen met een kabeltje koppel ik aan de dichtstbijzijnde boom. Ja, ja, bomen zijn een uiterst geschikte bron om verbinding mee te zoeken. Vooral dennenbomen. Ze geven direct toegang tot informatiestromen, de data en de energie. Een kind doet de was. En dan is het slechts een kwestie van laden.

Tot slot zet ik dan mijn geheime wapen in. Mijn voorkennis. Een wapen dat ik mijn hele leven lang al koester. Ik houd hem meestal zorgvuldig verborgen. Voor iedereen. Wat in de voorkennis verborgen ligt ga ik niet verklappen. Behalve dat datgene, dat op dit moment van nut is, dichterbij voor handen ligt dan menigeen denkt. Ik kan de energie en informatie wel opwekken bij mijn dragers en bomen, maar waar sla ik ze op? Juist, dat ligt in mijn voorkennis, mijn geheim opgesloten. Drie keer raden wie de sleutel heeft. En belangrijker. Van welke boom?

Gris mich nich, nu ben ik alleen nog vergeten te verklaren waar ik boven in de eerste alinea last van had. Wat ik nu precies weer heb? Het antwoord is achteraf eenvoudiger dan ik dacht. Namelijk de aanleiding tot dit schrijven. En dat is de plotse onverwachte en onaangekondigde verandering van de presentatie van de informatie. Meestal krijg ik namelijk de informatie gepresenteerd in NOS-vorm. Ja, in NOS-vorm. Niet in VOS-vorm noch in NOTRE-, VOTRE-, LEUR- of LEURS-. En die laatste NOS-vorm die is wel zo vervelend. Stiekem, sneaky, onaangekondigd veranderd. Ik kan er digitaal niets meer in vinden. En dat heb ik dus weer. Niemand anders die daar last van blijkt te hebben. Vreemd, heel vreemd. De presentatie is toch van levensbelang. De stekker eruit godverdomme, de cloud lek geprikt so de ju, als de presentatie niet goed is! Graag de oude NOS-presentatie terug. Brizzl djeu!