De directeur is een vrouw van een jaar of 50 in een broekpak waaruit haar lichaam uit alle macht probeert te ontsnappen. Ze heeft haar lippen vuurrood gepleisterd en draagt zo’n gitzwarte bril als teken dat je van de kunsten bent. Onwennig sjokt ze op haar zondagse hakken naar de microfoon.
‘We krijgen nu een jazznummer en let u speciaal op de gitarist.
Want, dames en heren hoe oud je ook bent je kunt bij ons op elke leeftijd starten met muzieklessen.’
Ziet u mij zitten? Op het podium voor een zaal van 200 man in het helle licht van een volgspot, gitaar op schoot. Klaar voor mijn eerste optreden met band ter gelegenheid van de seizoensafsluiting? Hard geoefend op 32 martelende grepen voor het couplet en nog eens 16 extra voor het refrein. Samen met de bassist in de avonduren nog vier keer afgestemd en doorgespeeld.
Jeugdig senior in jazz. En nu, nog voor de eerste noot, weggezet als demente oude zak die als slotaccoord van zijn muzikaal te laat gestarte carrière nog even een riedeltje weg gaat geven ten faveure van het ledenbestand van een provinciaal muziekschooltje.
Ziet u die treurige wat onnozele glimlach die ik als laatste verdedigingslinie tegen de totale afgang op mijn gelaat tover.
Ja achteraf heb ik makkelijk praten.
‘Nee jij trekt volle zalen’, dat had ik moeten zeggen.
Of veel vileiner; ‘ Je kunt op mijn leeftijd dus ook altijd nog directrice van een muziekschool worden.’
Maar niks, geen tekst. Daar zat ik als jazzcat, bebopman, adept van Chet en Miles en Coleman Hawkins.
‘Dank voor uw complimenteuze introductie’, verder komt de verbaal begaafde cynicus in mij niet.
En ik heb al zolang moeten wachten. Vooraan in het programma zitten blokfluitende brugpiepers, hele kleine violistjes die hun strijkstok als een ijzerzaag hanteren, maar met zomers glimmende moeders op de eerste rij. Dan een stukje opera door vier hevig transpirerende dames in de overgang met wegijlende kopstemmen. En daarna nog een dromerig meisje dat het complete repertoire van Justin Bieber op de piano pingelt en van geen ophouden weet.
Maar nu wij.
Slowboat to China gaan we spelen en mijn ingestudeerde babbeltje dat Ella Fitzerald helaas niet kan komen maar dat ze mij heeft gevraagd om in te vallen, stuitert onverrichterzake naar me terug. Ok spelen dan maar. Vier maten vooraf en waar ik de weg even kwijt ben, doe ik ‘net alsof’ accoorden.
Achteraf rolt het applaus over ons heen. Na een klein onthecht knikje naar het publiek verdwijn ik met een soepele sprong achter de coulissen..forever young, toch?

Categorieën: Algemeen

9 reacties

Meralixe · 31 augustus 2014 op 09:00

Mooie schets van een dergelijk verenigingsleven met andermaal U in een soort underdog rol. :yes:

Spencer · 31 augustus 2014 op 10:40

:yes: Mèt Ella: http://www.youtube.com/watch?v=ui_JwKRkxbY

Mien · 31 augustus 2014 op 12:16

Dit doet het goed op FB voor bejaarden … 🙂

Dees · 31 augustus 2014 op 13:56

Ben gek op dit type jazz. Als ik het goed begrijp dreig je een beetje de knuffelsenior voor de pr van een corpulente vijftigersdame te worden. Ontluisterend. En altijd vervelend dat achteraf de snedigheid snediger is dan de snedigheid ter plekke. Het levert wel een heerlijk stukje op.

pally · 31 augustus 2014 op 15:19

Ha, ha prachtig stukje, Trawant! Ik ken die scene, want echtgenoot, ook laatbloeier in de jazz muziek (en over de 70) zingt in een seniorjazzbandje.
Hou er gewoon plezier in en negeer alle toespelingen op je leeftijd, vooral van vrouwen van dit kaliber.

evil-ine · 31 augustus 2014 op 16:23

Schrijftechnisch weer strak, Je zinnen en woordkeuzes boeien mij. Ik moest een paar keer lezen om je schets te begrijpen, denk o.a. door het onderwerp, je tipt veel details aan en ik verlies het overzicht. Maar dat verwijt ik puur aan mezelf, geen tips voor jou 🙂

Ferrara · 31 augustus 2014 op 16:31

Ik heb wel een tip voor je. Zet dat mens in haar broekpak op een Slowboat naar China.

Oh ja, ik las wegkwijlende kopstemmen. Sorry.

arta · 3 september 2014 op 15:45

Heerlijk stuk.
Die zelfspot van jou is zo fijn, hè?

Geef een reactie

Avatar plaatshouder