6 mManden geleden kreeg ik te horen dat mijn moeder borstkanker had, ik heb gehuild, veel gehuild, was bang maar wist niet goed waarvoor. Bang om mijn moeder te verliezen, bang voor de tijd die komen ging, bang voor de onzekerheid die zou komen, bang voor kanker. 6 maanden geleden kwam de eerste column over het feit dat mijn moeder borstkanker had online.

6 maanden geleden was ook zo ongeveer de laatste keer dat ik heb gehuild om het feit dat mijn moeder kanker had, ik weet niet waardoor het komt maar het wilde niet meer, in die 6 maanden tijd misschien een enkele traan maar meer niet. Ik sloot mij ervoor af, wilde niet emotioneel zijn wilde sterk zijn en een steun voor mijn moeder. Een steun was ik, sterk ook al was dat vooral voor de buitenwereld.

6 maanden geleden begon een nieuwe periode in mijn leven eentje waarvan ik hoopte dat hij nooit zou komen, maar toch kwam hij. Een periode waarin ons viertal, mijn vader, moeder broer en ik dichterbij elkaar kwamen dan ooit, onze onderlinge relatie werd sterker dan ooit tevoren.

6 maanden van onzekerheid en angst maar bovenal 6 maanden waarin mijn moeder centraal stond, wij, mijn vader, broer en ikzelf, stonden langs de zijlijn te kijken hoe mijn moeder aan het vechten was, het enige wat we konden doen was haar aanmoedigen en hulp bieden waar mogelijk.

Nu is het over, nu is er rust, nu is er vreugde, nu is er de opluchting, nu is er weer meer plezier, nu is mijn moeder aan het aansterken, nu word alles weer beter, nu zijn de tegenslagen hopelijk even de wereld uit, nu ben ik diep van binnen dolblij en huil ik bijna van geluk, nu is de wereld die ik zie weer kleurrijker, nu is de onzekerheid die ik 6 maanden lang voelde weg, nu voelt mijn moeder zich gelukkig alweer stukken beter.

Nu, is de kanker weg.

Categorieën: Algemeen

5 reacties

melady · 17 oktober 2006 op 00:41

Huil van geluk Niek 6 maanden lang.
Sterkte.

klapdoos · 17 oktober 2006 op 11:31

Niek, ik ken dat gevoel maar al te goed. Ik wens je moeder alle sterkte en wijsheid voor jullie allen, want je weet het. Al huil je niet meer, blijf het moment van geluk nog even vasthouden, want kanker verdwijnt nooit in één keer….Geloof een ex-kankerpatiente maar. Laat je niet meeslepen in de euforie der overwinning….Blijf alert, en blijf sterk voor je moeder, die is echt haar angsten nog niet kwijt….

pally · 17 oktober 2006 op 11:55

Hier past alleen een inhoudelijke reactie.
Je bent sterk bij je moeder betrokken en geneert je daar niet voor.hulde daarvoor,
Pally

arta · 17 oktober 2006 op 20:21

Indringend geschreven!
Ik ben heel blij voor jullie dat jullie zo’n afschuwelijke periode hebben kunnen afsluiten!

Ma3anne · 18 oktober 2006 op 08:00

Gelukkig is het goed afgelopen. Ben blij voor jullie. 🙂

Geef een reactie

Avatar plaatshouder